Ο Πολιτιστικός και Λαογραφικός Σύλλογος Χαβαρίου “Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ”, επισκεύασε τα παγκάκια που υπάρχουν στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, στο Πέρα Χάβαρι.
Στις εργασίες συμμετείχαν τα μέλη του Δ.Σ., ενώ χορηγοί για τα υλικά ήταν τα μέλη του Συλλόγου Παναγιώτης Ντάνασης και Παναγιώτα Λάμπου.
“Έφυγε” από κοντά μας ο χωριανός μας ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γιώργος Τζαβάρας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χάβαρι, αλλά έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Κόρινθο.
Όπως αναφέρει το korinthia.net.gr, ήταν ένας από τους πιο φωτεινούς φάρους του κορινθιακού πολιτισμού. Ο Γιώργος Τζαβάρας υπήρξε ο γεννήτορας του Θεατρικού Εργαστηρίου Κορίνθου. Για σχεδόν τρεις δεκαετίες πρόσφερε υπέροχες στιγμές μέσα από τις θεατρικές παραστάσεις του -οι πιο παλιοί τον θυμούνται στο θεατράκι της οδού Δερβενακίων, κι αργότερα στο Θεατρικό Εργαστήρι που φιλοξενήθηκε στο υπόγειο του Δημοτικού Θεάτρου Κορίνθου. Εκεί μέσα στον ζεστό χώρο στον οποίο έμπαινες από την δροσερή σούδα, διεύθυνε και σκηνοθέτησε δεκάδες παραστάσεις, με κριτήριο την αγάπη του για την τέχνη και όχι την εμπορικότητα.
Ο κινηματογράφος τον γοήτεψε από μικρό παιδί. Ο ίδιος δήλωνε από πολύ νωρίς στην οικογένειά του πως θέλει να γίνει ηθοποιός και όπως έλεγε και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του “ο πατέρας του ένας τρυφερός, δημοκράτης άνθρωπος, που ενθάρρυνε τα παιδιά του να κυνηγούν τα όνειρά τους τον έγραψε σε ηλικία δώδεκα ετών σε μια θεατρική σχόλη στην Αθήνα. Αργότερα, σπούδασε σκηνοθεσία, θέατρο δρόμου στη Λιών (Γαλλία), θέατρο κούκλας, κουκλοθέατρο. Στην πολυετή καριέρα του ευτύχησε να γνωρίσει μεγάλους και σπουδαίους ανθρώπους της τέχνης“.
Ο Γιώργος Τζαβάρας είχε πάντα ως βασικό του κριτήριο την αγάπη για την τέχνη και όχι την εμπορικότητα. Έχει ανεβάσει πάνω από 35 έργα και έχει αποσπάσει 35 βραβεία με πέντε μόνο συμμετοχές.
“Το θέατρο ως μορφή τέχνης δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Παράγει πολιτισμό, αξίες, μορφώνει και δημιουργεί νέους κόσμους. Επομένως η τέχνη διαπαιδαγωγεί τον άνθρωπο, τον βελτιώνει, τον κάνει καλύτερο και τελικά τον ηθικοποιεί. Από όλες τις τέχνες το θέατρο είναι η πιο κοινωνική τέχνη, η πιο άμεση και αποτελεσματική. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν θερμά τα μικρά θέατρα, αλλά μάλλον είναι η μειοψηφία. Η λειτουργία ενός θεάτρου χρειάζεται θεατές. Επιθυμεί τα νέα παιδιά να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις. Η τεχνολογία και οι σύγχρονοι ρυθμοί όμως έχουν φέρει έναν νέο τρόπο ζωής, που παραμερίζει τις ανθρώπινες αξίες, τις παραδόσεις, ενισχύοντας την αποξένωση, την αδιαφορία και τον ατομικισμό. “Έχει παρατηρηθεί να μην κερνάει ο άνθρωπος τον άνθρωπο λόγο”, έλλειψη επικοινωνίας”, έλεγε μεταξύ άλλων σε συνομιλίες και συνεντεύξεις.
Τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαμε αρκετές φορές με τον Γιώργο. Ήταν άνθρωπος ευγενικός με ήρεμη φωνή. Ήθελα να πάω κάποια στιγμή στην Κόρινθο και να παρακολουθήσω κάποια παράστασή του. Δυστυχώς δεν πρόλαβα.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων, που διεπράχθη υπό των Νεοτούρκων και της κυβέρνησης του Μουσταφά Κεμάλ από το 1916 ως το 1923. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας αποτέλεσε φόρο τιμής στους περίπου 350.000 ποντίους που βρήκαν το θάνατο λόγω της θρησκευτικής και γλωσσικής τους ταυτότητας. Η 19η Μαΐου επιλέχθηκε ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας γιατί στις 19 Μαΐου του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ, ο μετέπειτα «πατέρας των Τούρκων» -Ατατούρκ-, αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, ανέλαβε τη διοίκηση του εθνικού τουρκικού στρατού και επίσημα υιοθέτησε το σύνθημα των Νεοτούρκων, «Η Τουρκία στους Τούρκους».
Η γενοκτονία είχε ως στόχο τους κύριους χριστιανικούς πληθυσμούς της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των διαδόχων της. Απλώς, σε αυτή τη γενοκτονία, «οι Έλληνες ήταν τα πρώτα θύματα της εθνικοποιητικής ιδέας» που θα έκανε «την Τουρκία αποκλειστική χώρα των Τούρκων», σημειώνει ο τότε πρέσβυς των ΗΠΑ στην Οθωμανική Τουρκία, Ερρίκος Μοργκεντάου.
Η καταστροφή του Ποντιακού Ελληνισμού, όπως κι η Αρμενική Γενοκτονία και οι σφαγές των Ασσυρίων, αποτελούν, σύμφωνα με τον Τζορτζ Χόρτον, Γενικό Πρόξενο των ΗΠΑ στη Σμύρνη, παρακλάδια της κεντρικής απόφασης των Τούρκων να «τελειώνουν» με τους χριστιανικούς πληθυσμούς οι οποίοι δεν ήταν δυνατό να εξισλαμισθούν ή να απορροφηθούν στην τουρκική ταυτότητα.
Η μετατροπή μιας πολυεθνικής/ πολυπολιτισμικής χώρας σε εθνικό κράτος μόνο με αίμα μπορούσε να γίνει, πίστευαν οι ευρωπαϊστές Τούρκοι.
Την 24η Απριλίου 1915 η κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης έδωσε εντολή για τη σύλληψη περίπου 250 Αρμενίων, που αποτελούσαν την αφρόκρεμα του αρμενικού μιλέτ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η κίνηση αυτή θεωρείται εναρκτήρια της Γενοκτονίας, πρώτη σε μια σειρά αποφάσεων και ενεργειών που οδήγησαν στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιους, Ασσύριους, Έλληνες. Ωστόσο, η εξόντωση των Ποντίων είχε προγραμματιστεί πολύ πριν, όπως και οι ίδιοι οι Αρμένιοι αναγνωρίζουν.
Από το 1908, με τις αλλαγές που επιβάλλουν οι νεότουρκοι στις εκλογικές περιφέρειες και τον εκλογικό νόμο, γίνεται εμφανές ότι το ελληνικό στοιχείο το θεωρούν τουλάχιστον «ανεπιθύμητο». Όλες οι, μεθοδικές και σοφές ως προς τον σκοπό τους, αλλαγές έχουν ως στόχο τον αποκλεισμό των Ρωμιών από την εξουσία. Ο μόνος ρωμιός που εκλέγεται είναι υποψήφιος με το κόμμα των νεοτούρκων (της Ένωσης και της Προόδου). Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και στις εκλογές του ΄12, μόνο που τότε το κλίμα θα είναι ακόμη πιο βαρύ κι η προεκλογική και μετεκλογική τρομοκρατία εις βάρος των Ελλήνων χωρίς προσχήματα, καθώς τα Βαλκάνια μπαίνουν στη δίνη του πολέμου.
Ακολουθούν, επίσης από το 1908, τα οικονομικά μέτρα με στόχο τους Έλληνες -που οι νεότουρκοι πιστεύουν ότι θα υποχρεώσουν πολλούς να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το κυριότερο ήταν η απαγόρευση σε υπό ελληνική σημαία πλοία να «πιάνουν» στα λιμάνια του Πόντου, όπου παραδοσιακά άνθιζε το ελληνικό εμπόριο. Κατακλείδα, το 1911, η αλλαγή της νομοθεσίας περί το στράτευμα. Ο νέος νόμος προβλέπει την υποχρεωτική στράτευση όλων των χριστιανών υπηκόων. Η αντίδραση πολλών Ποντίων είναι αναμενόμενη: εγκαταλείπουν τα πάτρια, για να μη πολεμήσουν στο πλευρό των διωκτών τους και καταφεύγουν στην, παραδοσιακά εχθρική προς την Τουρκία, Ρωσία. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι, έχουν προηγηθεί διώξεις και σφαγές Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη -υπολογίζεται ότι περίπου 15.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους εκεί το 1913, ενώ ολόκληρα χωριά λεηλατούνται και πυρπολούνται στην περιοχή των Μαλγάρων και της Χαριούπολης.
Συνεργοί των ευρωπαϊστών Τούρκων στη Γενοκτονία ήταν οι Γερμανοί σύμμαχοί τους, σε στρατηγικό επίπεδο. Οι Γερμανοί θεωρούν το ελληνικό στοιχείο ιδιαίτερα επικίνδυνο. Σύμφωνα με μια σειρά πηγών, αυτοί απαιτούν τις διώξεις κατά των Ελλήνων, οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως «εχθροί εντός φιλικού εδάφους». Εκτελεστές της γενοκτονίας οι τσέτες, ληστρικές ομάδες ατόμων κυρίως κουρδικής καταγωγής. Σφαγές, Πυρπολήσεις, Εξορίες, Βιασμοί, Λεηλασίες, Βανδαλισμοί, «Τάγματα Εργασίας» ήταν η μοίρα των Χριστιανικών Πληθυσμών, και, βεβαίως, των Ποντίων Ελλήνων.
Πέθανε τη Δευτέρα, σε ηλικία 75 ετών, ο παλιός τραγουδιστής, Λευτέρης Μυτιληναίος, ο οποίος νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Κορίνθου, με κορωνοϊό.
Ο δημοφιλής τραγουδιστής φιλοξενούνταν σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων στο Λουτράκι, βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό, μέσα σε λίγες μέρες μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όμως η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ραγδαία.
Ο Λευτέρης Μυτιληναίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 24 Απριλίου 1946. Κυκλοφόρησε περίπου 20 ολοκληρωμένα άλμπουμ. Είχε ξεκινήσει την καριέρα του από το τάλεντ σοου «Τα Ταλέντα» του Γιώργου Οικονομίδη. Μεγάλες του επιτυχίες: “Αμφιβολίες”, “Ποια είσαι εσύ”, “Κομπάρσος της καρδιάς σου”, “Δεν είναι ίδιες οι καρδιές”, “Γιατί μου τη θυμίσατε”, “Αναγκάστηκα” κ. ά.
Όλο το έθνος γιορτάζει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε και τιμούμε τους αγώνες και τη θυσία των ηρώων για την ελευθερία. Η χώρα μας πέρασε μέσα από δύσκολες στιγμές αγώνων και πολέμων, διχασμών και εμφυλίων, για να φτάσει να θεωρείται σήμερα ελεύθερη και δημοκρατική. Η επέτειος τιμάται και από πλήθος ξένων χωρών που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους αγώνες μας.
Οι πρόγονοί μας δεν δείλιασαν ούτε στιγμή, παρόλο που οι συγκυρίες και οι αριθμοί ήταν εναντίον τους. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κολοκοτρώνη:
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την ιδική μας και την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού τελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα…».
Το “σκήπτρο” της διχόνοιας όμως έφερε σε κίνδυνο τον Αγώνα και δυστυχώς αυτό συνέβη και άλλες φορές στα 200 χρόνια της ελευθερίας μας. Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας στη νοοτροπία ορισμένων, δεν αφήνουν ακόμα και σήμερα τη χώρα μας να προχωρήσει μπροστά.
Ας ακούσουμε λοιπόν τον Μακρυγιάννη:
«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάση ή να χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».
Φέτος, λόγω της πανδημίας, δεν υπήρχαν εορταστικές εκδηλώσεις. Έγινε η Δοξολογία στην εκκλησία, η επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώον και κατάθεση στεφάνου από τον πρόεδρο της Τ. Κ. Χαβαρίου παρουσία ελάχιστου κόσμου.
Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 81 ετών, ο δημοφιλής τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης, ο οποίος σημάδεψε το ελληνικό τραγούδι με τις αισθαντικές ερμηνείες του που άφησαν εποχή. Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρούνταν από προβλήματα υγείας.
Γεννήθηκε το 1940 στην Καισαριανή. Συνεργάστηκε με κορυφαίους Έλληνες συνθέτες (Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Δήμο Μούτση, Μίμη Πλέσσα, Σταύρο Κουγιουμτζή, Ηλία Ανδριόπουλο, Μάριο Τόκα κ.α.) αλλά και ποιητές και στιχουργούς (Γιάννη Ρίτσο, Γιώργο Σεφέρη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Τ. Λειβαδίτη, Δ. Χριστοδούλου, Λευτέρη Παπαδόπουλο κ.α.).
Ανέβηκε για πρώτη φορά στο πάλκο το 1966. Την ίδια χρονιά τον ανακάλυψε ο Μίκης Θεοδωράκης και έδωσε τις πρώτες του συναυλίες στην τότε Σοβιετική Ένωση και κατόπιν στην Ελλάδα. Κατά τη δικτατορία του 1967 έφυγε στο εξωτερικό με την Μαρία Φαραντούρη και δημιούργησε λαϊκή ορχήστρα, με την οποία έδωσαν συναυλίες. Το 1970 αποφυλακίζεται ο Μίκης Θεοδωράκης και μαζί θα δώσουν περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα μας. Το 1972 ο Αντώνης Καλογιάννης επιστρέφει στην Ελλάδα και τραγουδά σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα.
Περισσότερα στο:
https://www.skai.gr/news/greece/efyge-apo-ti-zoi-o-antonis-kalogiannis
Παρακολουθήσαμε αυτές τις μέρες όλοι τον άγριο ξυλοδαρμό του σταθμάρχη του μετρό από δύο νεαρούς αλήτες. Τον έριξαν κάτω και τον χτυπούσαν αλύπητα.
Σήμερα είδαμε και ακούσαμε στις ειδήσεις, κατά την προσαγωγή τους στον εισαγγελέα, την μητέρα τους να τους συμπαραστέκεται και να τους λέει: “Μην φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ”.
Αντί η μητέρα να συνετίσει τα παιδιά της, που έκαναν κάτι παράνομο, με τον τρόπο της τα επιβραβεύει.
Δυστυχώς η κοινωνία και η οικογένεια έχει φτάσει σε τέτοια κατάπτωση, που φαίνεται στη συμπεριφορά των παιδιών και των νέων. Μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα σε μια γυάλα υπερπροστατευτισμού και δικαιολογούν όλα τα παραπτώματά τους.
Στα σχολεία συναντάμε πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές γονέων, που τα βάζουν συχνά με εκπαιδευτικούς αλλά και άλλους γονείς. Νομίζουν ότι ο κανακάρης τους έχει πάντα δίκιο και πρέπει να κάνει ότι θέλει. Όσο τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να τα υπερασπίζονται πάντα και ποτέ να μην τα τιμωρούν, τόσο αποθρασύνονται. Δυστυχώς η οικογένεια έχει χάσει τον παιδευτικό ρόλο της.
Αυτές οι συμπεριφορές τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί με ξυλοδαρμούς, βανδαλισμούς, επιθέσεις, κλοπές, εκφοβισμό, λεκτική και σωματική βία.
Για να αλλάξουν όλα αυτά πρέπει να συνετιστούν πρώτα οι γονείς και να εφαρμοστεί πιο αυστηρός σωφρονισμός, αλλά και κοινωνική εργασία των παραβατών.
Από την Πέμπτη το βράδυ άρχισαν οι δημοσιογράφοι να λένε ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να κλείσει τα δημοτικά σχολεία και τα νηπιαγωγεία. Την Παρασκευή το πρωί οι γονείς ρωτούσαν τους δασκάλους αν θα κλείσουν τα σχολεία. Κανένας όμως δεν ήξερε να απαντήσει.
Την Παρασκευή το μεσημέρι η υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι δεν υπάρχει πρόταση των λοιμωξιολόγων να κλείσουν τα σχολεία. Οι δημοσιογράφοι όμως επέμεναν ότι τα σχολεία κλείνουν.
Και ήρθε το Σάββατο το μεσημέρι για να επιβεβαιωθεί η αυτοεκπληρούμενη προφητεία των δημοσιογράφων. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε το κλείσιμο των σχολείων σε όλη την χώρα. Θα μπορούσε βέβαια να τα κλείσει μόνο στις περιοχές που έχουν πρόβλημα, όπως Θεσσαλονίκη, Αθήνα και όπου αλλού χρειαζόταν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δημοσιογράφοι αναφέρουν συντονισμένοι μια “δημοσιογραφική πληροφορία” και την επαναλαμβάνουν μέχρι να επιβεβαιωθεί. Πολλά θέματα τα καλύπτουν μονόπλευρα και πολύ μεροληπτικά, θέλοντας να επηρεάσουν την κοινή γνώμη.
Προσοχή λοιπόν σε αυτά που ακούμε και διαβάζουμε.
Εν μέσω πανδημίας γιορτάστηκε φέτος η 80ή επέτειος του ΟΧΙ. Χωρίς παρελάσεις, αλλά με Δοξολογίες και αντιπροσωπευτικές καταθέσεις στεφάνων σε όλη τη χώρα.
Στο Χάβαρι έγινε η Δοξολογία, παρουσία των σημαιοφόρων και παραστατών των σχολείων και ελάχιστου κόσμου. Στη συνέχεια έγινε επιμνημόσυνη δέηση στο ηρώον και κατάθεση στεφάνων από τον πρόεδρο της Τ. Κ. Χαβαρίου και εκπροσώπους του Δημοτικού σχολείου και του Γυμνασίου.
Ανακοινώθηκαν οι βάσεις των επιτυχόντων στα Α.Ε.Ι. της χώρας. Έτσι έλαβε τέλος η αγωνία χιλιάδων οικογενειών στην φετινή πρωτόγνωρη προσπάθεια χιλιάδων μαθητών. Παρακάτω αναφέρω τους μαθητές – παιδιά Χαβαραίων που πέρασαν στα Α.Ε.Ι. Βέβαια θα υπάρξουν και ορισμένες αλλαγές λόγω μετεγγραφών. Τα παιδιά είναι όσα φοίτησαν στα σχολεία του χωριού ή έχουν φοιτήσει οι γονείς τους στο Χάβαρι.