ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Πέθανε χθες σε ηλικία 90 ετών ο Ιταλός λογοτέχνης, σκηνοθέτης και ηθοποιός Ντάριο Φο. Ο θάνατός του οφείλεται σε πνευμονία. Το 1997 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο Ντάριο Φο γεννήθηκε σε ένα χωριό κοντά στη λίμνη Ματζιόρε το Μάρτιο του 1926. Σπούδασε αρχιτεκτονική, αλλά από το 1950 τον κέρδισε το θέατρο. Το 1951 γνώρισε τη Φράνκα Ράμε όταν δούλευαν μαζί. Παντρεύτηκαν το 1954 και  συνεργάστηκαν σε όλη τους τη ζωή στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Δείτε περισσότερα για τη ζωή και το έργο του ΕΔΩ.

“Με θλίψη ανακοινώνουμε πως ο Γιόχαν Κρόιφ (68) έφυγε από τη ζωή έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του, μετά από μια σκληρή μάχη με τον καρκίνο, στη Βαρκελώνη στις 24 Μαρτίου. Σας παρακαλούμε να σεβαστείτε την οικογένειά του σε αυτές τις δύσκολες ώρες”. 

Με αυτή τη λιτή ανακοίνωση, η οικογένεια του Cruyff έκανε γνωστή την άσχημη είδηση του θανάτου του μεγάλου Ολλανδού ποδοσφαιριστή. Ο Ολλανδός, που είχε ανακοινώσει πως νοσεί από καρκίνο τον περασμένο Οκτώβρη, άφησε την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Βαρκελώνη περιτριγυρισμένος από συγγενείς και φίλους, όπως αναφέρεται στο επίσημο σάιτ του, το οποίο και μετέδωσε την θλιβερή είδηση. Ο Κρόιφ ήταν φανατικός καπνιστής, ακόμα κι όταν αγωνιζόταν στο τοπ επίπεδο και ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος που «χτυπήθηκε» από καρκίνο του πνεύμονα.

Ο Χέντρικ Γιόχαν Κρόιφ (Johan Cruijff),  όπως ήταν το πλήρες όνομα του, γεννήθηκε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Το σπίτι του ήταν αρκετά κοντά στο γήπεδο του Άγιαξ. Το 1959 εντάχθηκε στις Ακαδημίες του Αγιαξ και το 1964 προβιβάστηκε στη μεγάλη ομάδα και έγινε ο φυσικός ηγέτης της καθώς σε 229 εμφανίσεις σημείωσε 190 γκολ. Ταυτόχρονα, το 1966 και συγκεκριμένα στις 7 Σεπτεμβρίου αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Ολλανδίας εναντίον της Ουγγαρίας.

Η πρώτη θητεία του στον Άγιαξ ολοκληρώθηκε το 1973. Εκείνη την χρονιά η Μπαρτσελόνα απέκτησε τον 26χρονο τότε Κρόιφ πληρώνοντας ποσό που σήμερα αντιστοιχεί σε 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Στην Ισπανία αγωνίστηκε για περίπου 5 χρόνια μέχρι που το 1978 άφησε την Βαρκελώνη.

Το 1979 έκανε υπερατλαντικό ταξίδι και για δυο χρόνια αγωνίστηκε στην Αμερική, πιο συγκεκριμένα στους Los Angeles Aztecs την περίοδο 1979-80 και στους Washington Diplomats το 1980-81. Το 1981 επέστρεψε στην Ευρώπη, στην ισπανική Λεβάντε, έχοντας 10 συμμετοχές. Στη συνέχεια επέστρεψε στη μεγάλη του αγάπη, τον Άγιαξ, από το 1981 έως το 1983 και την περίοδο 1983-84 έκλεισε την καριέρα του στη Φέγενορντ σε ηλικία 37 χρονών, βοηθώντας σημαντικά τη Φέγενορντ να πάρει το πρωτάθλημα.

Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ολλανδίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό. Επίσης κατέκτησε τη δεύτερη θέση με την εθνική Ολλανδίας στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 1974. Τέλος το 1999 αναδείχθηκε κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής του αιώνα και κορυφαίος Ολλανδός αθλητής του αιώνα.

Συνήθως αγωνιζόταν με τον αριθμό 14 στην πλάτη, ενώ όταν αυτοί ήταν από το 1 έως το 11 φορούσε το 9. Αν και αθλητής ήταν φανατικός καπνιστής, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να δείξει το ταλέντο του. Στην εθνική Ολλανδίας αγωνίστηκε 48 φορές, από τις οποίες τις 34 ως αρχηγός και πέτυχε 33 γκολ. Επίσης υπήρξε ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής που αφομοίωσε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο (total football) και το εφάρμοσε όσο αγωνίστηκε αλλά κι ως προπονητής αργότερα. Αν και η θέση του Κρόιφ στο γήπεδο ήταν σέντερ φορ, αγωνιζόταν σε όλο τον αγωνιστικό χώρο, οπουδήποτε θα μπορούσε να κάνει ζημιά στην αντίπαλη ομάδα.

Τίτλοι ως ποδοσφαιριστής

Άγιαξ

• Πρωτάθλημα Ολλανδίας (8)
  • 1966, 1967, 1968, 1970, 1972, 1973, 1982, 1983

• Κύπελλο Ολλανδίας (5)
  • 1967, 1970, 1971, 1972, 1983

• Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (3)
  • 1971, 1972, 1973

• Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2)
  • 1972, 1973

• Διηπειρωτικό Κύπελλο (1)
  • 1972

Μπαρτσελόνα

• Πρωτάθλημα Ισπανίας (1)
  • 1974

• Κύπελλο Ισπανίας (1)
  • 1978

Φέγενορντ

• Πρωτάθλημα Ολλανδίας (1)
  • 1984
• Κύπελλο Ολλανδίας (1)
  • 1984

Προπονητής

Όταν αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο ο Κρόιφ ακολούθησε καριέρα προπονητή. Πιο συγκεκριμένα το 1986 ανέλαβε τον Άγιαξ μέχρι να φύγει και να αναλάβει την Μπαρτσελόνα το 1988 έως το 1996.

Ως προπονητής κατέκτησε Πρωτάθλημα Ολλανδίας, Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Σούπερ καπ Ισπανίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών και Ευρωπαϊκό Σούπερ καπ.

Τίτλοι ως προπονητής

Άγιαξ

• Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (1)
  • 1987

Μπαρτσελόνα

• Πρωτάθλημα Ισπανίας (4)
  • 1991, 1992, 1993, 1994
• Κύπελλο Ισπανίας (1)
  • 1990
• Σούπερ Καπ Ισπανίας
  • 1991, 1992, 1993
• Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (1)
  • 1989
• Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (1)
  • 1992

Το Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015 ο Δήμος Ήλιδας διοργάνωσε τιμητική εκδήλωση, με αφορμή τη συμπλήρωση τριών ετών από το θάνατο του Δάσκαλου–Δημοσιογράφου Τάκη Ηλιόπουλου. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Παπαχριστοπούλειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμαλιάδας και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου.

Ο Τάκης Ηλιόπουλος γεννήθηκε στο Πάος  Καλαβρύτων, το 1934. Ήταν γιος του Διευθυντή του 3^ου Δημοτικού Σχολείου Αμαλιάδας Δημητρίου Ηλιόπουλου, ο μεγαλύτερος ανάμεσα σε έξι αδέλφια. Σπούδασε δάσκαλος στην Παιδαγωγική Ακαδημία των Ιωαννίνων. Διορίστηκε το 1959 στη Μάκιστο της Ολυμπίας, υπηρέτησε ευδόκιμα σε διάφορα σχολεία του Νομού και διετέλεσε βοηθός επιθεωρητή στο νεοσύστατο Γραφείο Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Λεχαινών. Για ένα διάστημα υπήρξε πρόεδρος του Διδασκαλικού  συλλόγου Αμαλιάδας. Το 1992 συνταξιοδοτήθηκε ως διευθυντής του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Αμαλιάδας.

Παράλληλα με το εκπαιδευτικό του έργο, αγάπησε με πάθος τη δημοσιογραφία και καθιερώθηκε ως δημοσιογράφος για μισόν αιώνα. Ξεκίνησε να γράφει από την εφηβεία του (14 χρόνων). Έγινε ανταποκριτής στις εφημερίδες «ΝΕΟΛΟΓΟΣ», «ΚΗΡΥΞ», και «ΗΜΕΡΑ» των Πατρών. Στη συνέχεια συνεργάτης στις εφημερίδες «ΑΥΓΗ» Πύργου και «ΠΡΩΙΑ» σαν «Τάκης ο περαστικός». Έγραψε στις τοπικές εφημερίδες της εποχής «ΝΕΑ ΑΜΑΛΙΑΣ» και «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ».Ήταν ανταποκριτής στις αθλητικές εφημερίδες «ΦΩΣ» και «ΠΑΤΡΑ ΣΠΟΡ», καλύπτοντας δημοσιογραφικά τα ματς του Αστέρα Αμαλιάδας.

Ανήσυχος και δραστήριος οδηγήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 στην έκδοση δικής του 15νθήμερης εφημερίδας με τίτλο « Η ΔΡΑΣΙΣ» και έδρα την Αμαλιάδα. Είχε μεγάλη κυκλοφορία αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων άντεξε μόνο τρία (3) χρόνια. Στην εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” έγραφε καθημερινά για πολλά χρόνια τα «Νέα από την Αμαλιάδα» σε ξεχωριστή σελίδα που του παραχωρήθηκε. Αλλά πέρα από τις «Ματιές στα γεγονότα» ήταν πανταχού παρών, με τον τρόπο του στις λύπες και χαρές των συμπολιτών του, οι οποίοι του το ανταπέδιδαν με αγάπη και αναγνώριση.

Για τη ζωή του μίλησε ο δάσκαλος Γιώργος Παπαγεωργίου. Ο πρώην Γυμνασιάρχης Διονύσιος Χρυσικός μίλησε για τα χρόνια της κοινής πορείας τους, μιας και ήταν συμμαθητές. Ο γιατρός Διονύσιος Δρακόπουλος μίλησε για τη φιλία τους. Στη συνέχεια μίλησε για τον πατέρα του ο γιος του Χρήστος. Η Δ/ντρια του Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδας διάβασε ένα από τα χρονογραφήματά του. Ο δήμαρχος Ήλιδας προσέφερε στην οικογένειά του Τάκη Ηλιόπουλου, τιμητική πλακέτα για την πολυετή προσφορά του στα κοινά της Αμαλιάδας. Την εκδήλωση συντόνισε η πρώην Λυκειάρχης κ. Ζωή Μανουσάκη.

“Έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών, ένας από τους μεγαλύτερους λαϊκούς στιχουργούς της ελληνικής μουσικής, ο Κώστας Βίρβος.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 29 Μαρτίου 1926. Ο πατέρας του, πλούσιος τυρέμπορας, τον έστειλε στην Κοργιαλένειο Σχολή. Όταν τελείωσε, κατέβηκε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στην Πάντειο από όπου πήρε το πτυχίο του. Έγραφε από νωρίς στιχάκια, αλλά όνειρό του ήταν να γίνει σκηνοθέτης.

Έχει γράψει πάνω από 2.000 τραγούδια, πολλά από τα οποία έχουν χαρακτηριστεί κλασικά. Συνεργάστηκε με τους περισσότερους από τους κορυφαίους συνθέτες και ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού, μεταξύ αυτών ο Απόστολος Καλδάρας, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος κ.α.

Το πρώτο του τραγούδι που κυκλοφόρησε με το όνομά του ήταν το «Θα το βρεις από άλλη» (1948), σε μουσική Απόστολου Καλδάρα με ερμηνευτές τη Σούλα Καλφοπούλου και τον Μάρκο Βαμβακάρη.

Πέθανε σήμερα το πρωί, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες, ο τραγουδιστής του δημοτικού τραγουδιού, Αλέκος Κιτσάκης.

Ο Αλέκος Κιτσάκης, ο επονομαζόμενος “αηδόνι της Ηπείρου“,  γεννήθηκε στο Ριζοβούνι του Νομού Πρέβεζας το 1934 και έμεινε ορφανός σε νεαρή ηλικία.

Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου άρχισε να συμμετέχει σε εκδηλώσεις της Ηπειρώτικης Ομοσπονδίας. Σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στο θέατρο Rex με τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον είδε η πριγκίπισσα τότε Φρειδερίκη και τον πήρε μαζί της στο παλάτι, όπου και διέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Οικοτροφείο Κέρκυρας (Αχίλλειο Ίδρυμα) και τον Σεπτέμβριο 1949 στάλθηκε στη Μέση Γεωπονική Σχολή Πατρών (Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο) όπου παράλληλα σπούδασε στο Ωδείο Πατρών, έψελνε στην εκκλησία και παρουσιαζόταν σε εκπομπές δημοτικού τραγουδιού στο ραδιόφωνο.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα συμμετείχε σε εκπομπές της ΕΡΤ, ενώ εξασφάλισε, με τη βοήθεια του Μανόλη Καλομοίρη, υποτροφία στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Αν και ξεκίνησε τις σπουδές, δεν τελείωσε λόγω στράτευσης. Συνεργάστηκε με την ODEON του Μίνωα Μάτσα και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη μουσική βιομηχανία. Υπολογίζεται ότι έχει ηχογραφήσει περίπου 2.500 τραγούδια. Συνεργάσθηκε με την Καίτη Γκρέι, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη Μαρινέλλα, τη Ρίτα Σακελαρίου, την Τζένη Βάνου, τον Περικλή Περράκη, τον Βασίλη Σούκα, τον Στάθη Κάβουρα και πολλούς ακόμα καλλιτέχνες.

Πέθανε χθες σε ηλικία 69 ετών, ο γνωστός τραγουδιστής Ντέμης Ρούσσος, στο νοσοκομείο “Υγεία”, όπου νοσηλευόταν.

Πέθανε χθες ο Άγγλος τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός της ροκ και του μπλουζ, Τζο Κόκερ σε ηλικία 70 ετών, ο οποίος έπασχε από καρκίνο του πνεύμονα.

Η καριέρα του διήρκεσε περισσότερα από 40 χρόνια και περιλάμβανε τεράστιες επιτυχίες. Ξεκίνησε  τραγουδώντας στις παμπ και τα κλαμπ του Σέφιλντ στη δεκαετία του 1960 και το όνομα του έγινε γνωστό στο καλλιτεχνικό στερέωμα χάρη στη δική του εκδοχή στο “With A Little Help from My Friends” των Beatles.

Είχε υπογράψει 40 προσωπικούς δίσκους και πραγματοποίησε δεκάδες παγκόσμιες περιοδείες στην καριέρα του η οποία ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Τη δεκαετία που αποτέλεσε και εκείνος, μια από τις εμβληματικές παρουσίες στο θρυλικό Γούντστοκ.

Το ντουέτο του με την Jennifer Warnes, “Up Where We Belong”  από την ταινία “Ιπτάμενος και τζέντλεμαν” κέρδισε ένα βραβείο Grammy και ένα βραβείο Όσκαρ ενώ άλλες επιτυχίες του που έχουν περάσει στην ιστορία είναι το “You are so beautiful“, “You can leave your hat on” από την ταινία “9 1/2 εβδομάδες”, “Unchain my heart” .

Πέθανε χθες βράδυ, σε ηλικία 86 ετών,  ο σπουδαίος ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης του λαϊκού μας τραγουδιού, Σπύρος Ζαγοραίος.

Γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο Παγκρατίου το 1928. Σε ηλικία 15 ετών έχασε το ένα του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του. Αυτό δεν τον εμποδίζει να παλέψει για το όνειρο του, μπαίνει δυναμικά στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού και ξεχωρίζει. Ξεκινά την καλλιτεχνική του πορεία από την Αθήνα το 1952 και συνεχίζει στην Θεσσαλονίκη. Λίγα μόνο χρόνια αργότερα, στο τραγούδι, τον συντροφεύει η σύζυγος του, Ζωή. Οι δυο τους αποτελούν ένα από τα πιο αγαπητά ντουέτα, στο κοινό της εποχής.

Έχασε το γιο του από ασθένεια, αλλά συνέχισε την πορεία του κάνοντας πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Συνέχισε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του, στο λαϊκό κέντρο “Εντελαμαγκέν” στο Αιγάλεω.

 Συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής ενώ ερμήνευσε πολλές μεγάλες επιτυχίες, όπως τα “Άναψε το τσιγάρο”, “Μες της πόλης το χαμάμ”, “Στης Λαρίσης το ποτάμι”, “Ε ντε λα μαγκέν”, “Προσευχή”, “Το πιτσιρικάκι”, “Όταν ήμουν παιδί” και  άλλα.

Την περασμένη Τετάρτη είχαμε την ευκαιρία να δούμε έναν από τους λαϊκούς ήρωες που θαυμάζαμε από παιδιά στις παραστάσεις που έδιναν στα χωριά όλης της Ελλάδας. Ήταν ο παλαιστής Γιώργος Τρομάρας που έκανε μια μικρή επίδειξη στη “Φάρμα Πολυζωγόπουλου”, στο Σιμόπουλο, μπροστά στους μαθητές των Δημοτικών σχολείων Χαβαρίου και Σιμόπουλου.

Για τον ελληνικό λαό που πάλευε με τη φτώχεια, οι λαϊκοί ήρωες ήταν αυτοί που του έδιναν κουράγιο και κίνητρο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής. Από την εποχή του θρυλικού Κουταλιανού, του μετανάστη στην Αμερική Τζιμ Λόντου, του Τζίμη του Τίγρη, του Σαμψών και του Τρομάρα ο κόσμος έτρεχε να θαυμάσει τα υπεράνθρωπα κατορθώματά τους.

“Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός“, λέει το γνωστό τραγουδάκι των Μ. Λοΐζου – Λ. Παπαδόπουλου. Νταλίκες τραβούσαν, έσπαγαν αλυσίδες, λύγιζαν σίδερα, έσερναν βαγόνια τρένων, αυτοκίνητα περνούσαν από πάνω τους, εντυπωσιάζοντας μικρούς και μεγάλους.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδάκι, μου έδωσε ο πατέρας κάποια χρήματα για να παρακολουθήσω τον Τρομάρα που είχε έρθει στο χωριό μας. Έδινε παράσταση εκεί που είναι σήμερα η καφετέρια του Ηλία Σιαχάμη, τότε ήταν νομίζω καφενείο του Παπασπυρόπουλου. Δεν θυμάμαι πολλά από αυτά που έκανε. Ένα μόνο με κατατρόμαξε και το θυμάμαι ακόμα. Όταν πέταξε μια βαριά (που σχίζουν ξύλα) στον αέρα και τη χτύπησε με το κεφάλι του.

Ο Γιώργος Τρομάρας κατάγεται από το χωριό Αγία Σοφία Αιτωλοακαρνανίας και ήταν πολύ δυνατός από μικρό παιδί. Όπως λέει σε συνέντευξή του, σε ηλικία 9 χρονών είχε σηκώσει ένα γαϊδούρι. Σε ηλικία 13 χρονών ξεκίνησε την πάλη. Ηταν πρωταθλητής Ελλάδας αλλά και κόσμου στην ελευθέρα πάλη πριν από 40 χρόνια περίπου. Έχει δώσει αγώνες σε όλο τον κόσμο. Έχει σύρει βαγόνια τρένου, έχει κρατήσει αυτοκίνητα που μαρσάρουν και άλλα κατορθώματα. Πριν από μερικά χρόνια τραυματίστηκε σοβαρά, όταν περνούσε ένα φορτηγό πάνω του και ο οδηγός πάτησε φρένο.

Τώρα ο Γιώργος Τρομάρας, με άδεια του Υπουργείου Παιδείας, περιοδεύει στα σχολεία και κάνει παραστάσεις επίδειξης της σωματικής δύναμης. Διδάσκει στα παιδιά, το ήθος και την αξία του αθλητισμού καθώς και τη δύναμη της θέλησης. Συγχρόνως τα αποτρέπει από τις αναβολικές ουσίες που καταστρέφουν τον οργανισμό. Προάγει τις  αξίες του Ολυμπιακού ιδεώδους και δίνει μαθήματα συμπεριφοράς στους μικρούς μαθητές.

Πέθανε χθες  ο θρυλικός “Μητσάρας”, κατά κόσμον Δημήτρης Γαλάνης. Έγινε γνωστός από τις πάμπολλες εμφανίσεις του στην τηλεόραση, πίσω από ανθρώπους που έδιναν συνεντεύξεις, συνήθως στα γήπεδα.

Η “καριέρα” του είχε ξεκινήσει πριν από 30 χρόνια και πλέον. Πήγαινε στα γήπεδα, συνήθως στη Νέα Σμύρνη, αλλά και στην Καλλιθέα, Πειραιά, Ν. Φιλαδέλφεια και όπου αλλού προλάβαινε. Και μόλις τέλειωναν οι αγώνες, στριμωχνόταν πίσω από παίκτες ή προπονητές που έδιναν συνέντευξη, για να φανεί κι αυτός στην κάμερα. Τον βλέπαμε στην “Αθλητική Κυριακή” να εμφανίζεται στις κάμερες περισσότερες φορές από τους “πρωταγωνιστές” των γηπέδων. Κάποια φορά μάλιστα πρόλαβε και βρέθηκε σε δύο διαφορετικά γήπεδα, παρόλο που οι αγώνες τέλειωναν την ίδια ώρα.

Εμφανιζόταν και πίσω από πολιτικούς έξω από τη Βουλή ή Υπουργεία. Θυμάμαι κάποτε βρέθηκε έξω από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, την ώρα που γίνονταν εσωκομματικές εκλογές. Και ενώ οι συγκεντρωμένοι φώναζαν τα ονόματα των υποψηφίων (νομίζω Καραμανλή και Μπακογιάννη), αυτός φώναζε ρυθμικά “Μητσάρας, Μητσάρας”. Και αυτοί αντί να διασκεδάσουν, του επιτέθηκαν και τον χτύπησαν.

Τα τελευταία χρόνια εμφανιζόταν σε συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες διαφόρων κοινωνικών ομάδων και κρατώντας διάφορα πλακάτ, σχολίαζε την πολιτική, αθλητική αλλά και κοινωνική ζωή. Τα συνθήματα που έγραφε στα πλακάτ ήταν γεμάτα χιούμορ, στόχευαν να “ανοίξουν” τα μάτια και τα μυαλά των συμπολιτών του και αποδείκνυαν την ευφυία που διέθετε.

Ο “Μητσάρας” καταγόταν από το Βελημάχι Γορτυνίας και τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας, καθώς έπασχε από σακχαρώδη διαβήτη. Ήταν ένας αγνός φίλαθλος, ένας ωραίος “τρελός” των γηπέδων και της ζωής.