Την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου ο Πολιτιστικός και Λαογραφικός Σύλλογος Χαβαρίου “Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ”, έκοψε την πίτα του στην καφετέρια JOY στο Χάβαρι. Το φλουρί της πίτας κέρδισε ο Παναγιώτης Μαρίτσας, το οποίο αντιστοιχούσε σε δώρο προσφορά από το κατάστημα “ΧΡΥΣΟΡΑΜΑ”.
Αρχεία για ‘Τοπικά’
Στον Προφήτη Ηλία, στα Νουσαΐτικα
Το Σάββατο 24 Ιουλίου λειτούργησε για 2η φορά το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στα Νουσαΐτικα, έξω από το Χάβαρι. Το εκκλησάκι αυτό φτιάχτηκε και συντηρείται από τις κόρες του Άγγελου Αρβανίτη που ζούσε παλιά στην περιοχή.
Στη λειτουργία που έγινε παραβρέθηκε πολύς κόσμος, ενώ έγινε και αρτοκλασία. Στο τέλος προσφέρθηκαν γλυκά από τις κυρίες Αρβανίτη, από άλλους Χαβαραίους και από τον Πολιτιστικό και Λαογραφικό σύλλογο «Ο Διόνυσος». Επίσης προσφέρθηκαν σουβλάκια, κρασί και αναψυκτικά στους προσκυνητές.
Καθαρισμός δρόμων
Την Τρίτη 13 Ιουλίου, με πρωτοβουλία του προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου Χαβαρίου, πραγματοποιήθηκε καθαρισμός του εξωτερικού χώρου του γηπέδου Χαβαρίου και ενός τμήματος της λεωφόρου Γορτυνίας. Στον καθαρισμό συμμετείχαν τα μέλη των Δ.Σ. του Συλλόγου Γυναικών Χαβαρίου και του Πολιτιστικού και Λαογραφικού Συλλόγου “Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ”. Επίσης συμμετείχαν και αρκετοί εθελοντές κάθε ηλικίας.
Ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Χαβαρίου, Πάνος Ρούνης, δήλωσε ότι ο καθαρισμός θα συνεχιστεί και θα ειδοποιηθούν, με δημόσια ανακοίνωση, να συμμετέχουν και περισσότεροι εθελοντές.
Εξωραϊσμός
Ο Πολιτιστικός και Λαογραφικός Σύλλογος Χαβαρίου “Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ”, επισκεύασε τα παγκάκια που υπάρχουν στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, στο Πέρα Χάβαρι.
Στις εργασίες συμμετείχαν τα μέλη του Δ.Σ., ενώ χορηγοί για τα υλικά ήταν τα μέλη του Συλλόγου Παναγιώτης Ντάνασης και Παναγιώτα Λάμπου.
“Έφυγε” ο Γιώργος Τζαβάρας
“Έφυγε” από κοντά μας ο χωριανός μας ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γιώργος Τζαβάρας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χάβαρι, αλλά έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Κόρινθο.
Όπως αναφέρει το korinthia.net.gr, ήταν ένας από τους πιο φωτεινούς φάρους του κορινθιακού πολιτισμού. Ο Γιώργος Τζαβάρας υπήρξε ο γεννήτορας του Θεατρικού Εργαστηρίου Κορίνθου. Για σχεδόν τρεις δεκαετίες πρόσφερε υπέροχες στιγμές μέσα από τις θεατρικές παραστάσεις του -οι πιο παλιοί τον θυμούνται στο θεατράκι της οδού Δερβενακίων, κι αργότερα στο Θεατρικό Εργαστήρι που φιλοξενήθηκε στο υπόγειο του Δημοτικού Θεάτρου Κορίνθου. Εκεί μέσα στον ζεστό χώρο στον οποίο έμπαινες από την δροσερή σούδα, διεύθυνε και σκηνοθέτησε δεκάδες παραστάσεις, με κριτήριο την αγάπη του για την τέχνη και όχι την εμπορικότητα.
Ο κινηματογράφος τον γοήτεψε από μικρό παιδί. Ο ίδιος δήλωνε από πολύ νωρίς στην οικογένειά του πως θέλει να γίνει ηθοποιός και όπως έλεγε και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του “ο πατέρας του ένας τρυφερός, δημοκράτης άνθρωπος, που ενθάρρυνε τα παιδιά του να κυνηγούν τα όνειρά τους τον έγραψε σε ηλικία δώδεκα ετών σε μια θεατρική σχόλη στην Αθήνα. Αργότερα, σπούδασε σκηνοθεσία, θέατρο δρόμου στη Λιών (Γαλλία), θέατρο κούκλας, κουκλοθέατρο. Στην πολυετή καριέρα του ευτύχησε να γνωρίσει μεγάλους και σπουδαίους ανθρώπους της τέχνης“.
Ο Γιώργος Τζαβάρας είχε πάντα ως βασικό του κριτήριο την αγάπη για την τέχνη και όχι την εμπορικότητα. Έχει ανεβάσει πάνω από 35 έργα και έχει αποσπάσει 35 βραβεία με πέντε μόνο συμμετοχές.
“Το θέατρο ως μορφή τέχνης δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Παράγει πολιτισμό, αξίες, μορφώνει και δημιουργεί νέους κόσμους. Επομένως η τέχνη διαπαιδαγωγεί τον άνθρωπο, τον βελτιώνει, τον κάνει καλύτερο και τελικά τον ηθικοποιεί. Από όλες τις τέχνες το θέατρο είναι η πιο κοινωνική τέχνη, η πιο άμεση και αποτελεσματική. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν θερμά τα μικρά θέατρα, αλλά μάλλον είναι η μειοψηφία. Η λειτουργία ενός θεάτρου χρειάζεται θεατές. Επιθυμεί τα νέα παιδιά να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις. Η τεχνολογία και οι σύγχρονοι ρυθμοί όμως έχουν φέρει έναν νέο τρόπο ζωής, που παραμερίζει τις ανθρώπινες αξίες, τις παραδόσεις, ενισχύοντας την αποξένωση, την αδιαφορία και τον ατομικισμό. “Έχει παρατηρηθεί να μην κερνάει ο άνθρωπος τον άνθρωπο λόγο”, έλλειψη επικοινωνίας”, έλεγε μεταξύ άλλων σε συνομιλίες και συνεντεύξεις.
Τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαμε αρκετές φορές με τον Γιώργο. Ήταν άνθρωπος ευγενικός με ήρεμη φωνή. Ήθελα να πάω κάποια στιγμή στην Κόρινθο και να παρακολουθήσω κάποια παράστασή του. Δυστυχώς δεν πρόλαβα.
200 χρόνια ελευθερίας
Όλο το έθνος γιορτάζει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε και τιμούμε τους αγώνες και τη θυσία των ηρώων για την ελευθερία. Η χώρα μας πέρασε μέσα από δύσκολες στιγμές αγώνων και πολέμων, διχασμών και εμφυλίων, για να φτάσει να θεωρείται σήμερα ελεύθερη και δημοκρατική. Η επέτειος τιμάται και από πλήθος ξένων χωρών που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους αγώνες μας.
Οι πρόγονοί μας δεν δείλιασαν ούτε στιγμή, παρόλο που οι συγκυρίες και οι αριθμοί ήταν εναντίον τους. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κολοκοτρώνη:
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την ιδική μας και την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού τελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα…».
Το “σκήπτρο” της διχόνοιας όμως έφερε σε κίνδυνο τον Αγώνα και δυστυχώς αυτό συνέβη και άλλες φορές στα 200 χρόνια της ελευθερίας μας. Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας στη νοοτροπία ορισμένων, δεν αφήνουν ακόμα και σήμερα τη χώρα μας να προχωρήσει μπροστά.
Ας ακούσουμε λοιπόν τον Μακρυγιάννη:
«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάση ή να χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».
Φέτος, λόγω της πανδημίας, δεν υπήρχαν εορταστικές εκδηλώσεις. Έγινε η Δοξολογία στην εκκλησία, η επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώον και κατάθεση στεφάνου από τον πρόεδρο της Τ. Κ. Χαβαρίου παρουσία ελάχιστου κόσμου.
Η 28η Οκτωβρίου στο Χάβαρι
Εν μέσω πανδημίας γιορτάστηκε φέτος η 80ή επέτειος του ΟΧΙ. Χωρίς παρελάσεις, αλλά με Δοξολογίες και αντιπροσωπευτικές καταθέσεις στεφάνων σε όλη τη χώρα.
Στο Χάβαρι έγινε η Δοξολογία, παρουσία των σημαιοφόρων και παραστατών των σχολείων και ελάχιστου κόσμου. Στη συνέχεια έγινε επιμνημόσυνη δέηση στο ηρώον και κατάθεση στεφάνων από τον πρόεδρο της Τ. Κ. Χαβαρίου και εκπροσώπους του Δημοτικού σχολείου και του Γυμνασίου.
Παιδιά Χαβαραίων που πέτυχαν σε ΑΕΙ
Ανακοινώθηκαν οι βάσεις των επιτυχόντων στα Α.Ε.Ι. της χώρας. Έτσι έλαβε τέλος η αγωνία χιλιάδων οικογενειών στην φετινή πρωτόγνωρη προσπάθεια χιλιάδων μαθητών. Παρακάτω αναφέρω τους μαθητές – παιδιά Χαβαραίων που πέρασαν στα Α.Ε.Ι. Βέβαια θα υπάρξουν και ορισμένες αλλαγές λόγω μετεγγραφών. Τα παιδιά είναι όσα φοίτησαν στα σχολεία του χωριού ή έχουν φοιτήσει οι γονείς τους στο Χάβαρι.
- Αυγέρη Ευδοκία του Ιωάννη και της Παναγιώτας Λάσκαρη, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Παν/μιο Αιγαίου (Χίος).
- Βαρουξής Δημήτριος του Ιωάννη, Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, Παν/μιο Πειραιά.
- Γκρίλλα Χαρά του Αναστασίου, Μηχανολόγων Μηχανικών Παν/μιο Δυτ. Μακεδονίας (Κοζάνη)
- Γκρίλλας Γεώργιος του Απόστολου, Τμ. Μουσειολογίας, Παν/μιο Πατρών (Πύργος)
- Γραμματικόπουλος Ιωάννης του Νικολάου και της Παρασκευής Παπαθανασίου, Λογιστική και Χρηματοοικονομική ΑΣΟΕΕ (Αθήνα)
- Ηλιάδη Δήμητρα του Παναγιώτη και της Ελένης Γκρίλλα, Χημικών Μηχανικών, Παν/μιο Δυτ. Μακεδονίας (Κοζάνη)
- Μαρίτσα Αικατερίνη του Ιωάννη (Λουκά), Πολιτικών Μηχανικών (Πάτρα)
- Μαρίτσας Παναγιώτης του Ιωάννη (Γεωργίου), Ιατρική Σχολή Πάτρας
- Μπουγουνικολού Ειρήνη του Γεωργίου και της Παναγιώτας Μπράνη, Νομική Αθηνών
- Παναγιωτόπουλος Παναγιώτης του Βασιλείου, Σχ. Μονίμων Υπαξ/κών Αεροπορίας, Αθήνα
- Πετροπούλου Γεωργία του Ευάγγελου (Γεωργίου), Τμ. Γεωπονίας, Παν/μιο Πατρών (Αμαλιάδα)
- Πετροπούλου Παρασκευή του Ευάγγελου (Δημοσθένη), Κοινωνικών Λειτουργών (Αθήνα)
- Ράλλη Ιουστίνα του Σωτηρίου, Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, Μεσογειακό Πανεπιστήμιο Κρήτης
- Ρούνης Ανδρέας του Αθανασίου, Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, Παν/μιο Δυτ. Μακεδονίας (Κοζάνη)
- Σταυρακάκη Ελένη του Εμμανουήλ και της Αριστέας Σταυρούλια, Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπ/σης (Ρόδος)
- Τράπαλη Αγλαΐα του Σπύρου, Σχ. Αγγλικής Φιλολογίας, Αθήνα
Εκλογές Πολιτιστικού και Λαογραφικού Συλλόγου Χαβαρίου “Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ”
Την Τετάρτη 19 Αυγούστου πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού και Λαογραφικού Συλλόγου Χαβαρίου “Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ”.
Η προσέλευση των μελών ήταν πολύ ικανοποιητική. Προσήλθαν και ψήφισαν 47 μέλη του συλλόγου. Τα αποτελέσματα είναι τα εξής:
Για Δ.Σ.
Ράλλης Ηλίας 37 ψήφοι
Λάμπρου Πηνελόπη 27
Παπαδημητρίου-Φουντά Βάσιλική 26
Παναγιωτοπούλου-Μαρίτσα Βικτωρία 23
Μπράνης Γεώργιος 22
Λάσκαρης Παναγιώτης 21
Αρβανιτάκη-Ντάναση Αγγελική 15
Για Ε.Ε.
Γκρίλλα-Ντάναση Χρυσούλα 37 ψήφοι
Φουντάς Γεώργιος 27
Σταυλιώτη-Ντάναση Λεμονιά 19
Εκλέγονται για το Διοικητικό Συμβούλιο οι 5 πρώτοι και για την Ελεγκτική Επιτροπή και οι τρεις.
Μετά από ορισμένες παραιτήσεις το Δ.Σ. αποτελείται από τους:
Πρόεδρος: Ράλλης Ηλίας Αντιπρόεδρος: Μπράνης Γεώργιος Γραμματέας: Λάσκαρης Παναγιώτης, Ταμίας: Λάμπρου Πηνελόπη, Μέλος: Αρβανιτάκη-Ντάναση Αγγελική.
Οι κάλτσες του Πασχάλη
Οκτώβριος του 1957. Δεκάχρονα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους και τις γειτονιές του χωριού. Μπάλες από κουρέλια και χοντρό χαρτί από σακιά λιπασμάτων. Τρύπια παπούτσια, κοντά παντελονάκια. “Γρατσουνισμένα γόνατα, κουρεμένα κεφάλια, όνειρα ακούρευτα”, για να κλέψω λίγο τον Ελύτη.
Την Κυριακή εκείνη συνέβη κάτι που σημάδεψε τη ζωή του. Λίγο μετά το μεσημέρι, ενώ τελείωνε το Κατηχητικό, ο (μακαρίτης) Γιώργος Ραμπαβίλας και ο Γιάννης Σιαχάμης (Κοτσώνης), ρίχνουν την ιδέα:
– Πέτρο, πάμε στο γήπεδο να δούμε την ομάδα του χωριού;
– Όχι ρε, εγώ θα πάω να παίξω στο Μεροβίλι.
– Έλα ρε, τι φοβάσαι;
Το σκέφτηκε λίγο και, για να μην δείξει δειλία, ακολούθησε τους άλλους. Σε 10 λεπτά είχαν φτάσει στο γήπεδο, στην άλλη άκρη του χωριού. Το ξερό, χωμάτινο και ανοιχτό γήπεδο, τον εντυπωσίασε. Πρώτη φορά έβλεπε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Μπήκαν μέσα και έτρεχαν όπως και πολλοί άλλοι. Σε λίγο όμως βγήκαν έξω για να αρχίσει ο αγώνας. Έπαιζε η ομάδα του χωριού, η Α.Ε. Χάβαρι (όπως λεγόταν τότε) με το Σώστι. Η ομάδα μας νίκησε με 4-1.
Όταν τελείωσε ο αγώνας, ο κόσμος άρχισε να φεύγει, μαζί και τα άλλα δύο παιδιά. Αυτός όμως έμεινε εκεί, μαγεμένος από το θέαμα που μόλις είχε δει. Παρακολουθούσε από κοντά τους παίχτες που πήγαιναν σε μια άκρη, στα υποτιθέμενα αποδυτήρια, για να αλλάξουν. Ήταν κοντά στον Πασχάλη (Χρήστο Γκρίλλα), την ώρα που έβγαζε τα παπούτσια και τις ιδρωμένες κάλτσες. Η μυρωδιά τους μπήκε από τα ρουθούνια και εγκαταστάθηκε για πάντα στον εγκέφαλό του. Η απωθητική έως αηδιαστική, για κάθε άλλον μυρωδιά, τον συνεπήρε. Πότισε το μυαλό του, τόσο που ακόμα και σήμερα, η εικόνα αυτή είναι ολοζώντανη μπροστά του.
Δεν θυμάται πώς επέστρεψε στο σπίτι. Το μόνο που θυμάται είναι ότι περίμενε πώς και πώς την Κυριακή, για να ξαναπάει στο γήπεδο. Από τότε προσπαθούσε να μην χάνει ποδοσφαιρικό αγώνα, όπου κι αν αυτός γινόταν. Έχει παρακολουθήσει χιλιάδες αγώνες, από κοντά ή στην τηλεόραση. Έχει περάσει κρύα, βροχές, λιοπύρια, χαρές και λύπες παρακολουθώντας ποδόσφαιρο. Και πάντα στο μυαλό του έχει αυτή τη μυρωδιά από τις ιδρωμένες κάλτσες. Τις κάλτσες του Πασχάλη.