ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

“Τι κι αν υποσχέθηκα ν΄ αλλάξω,

συνήθισα στη γεύση της πίκρας,

στα πυώδη βήματα της απραξίας,

στο αιωνίως μισοτελειωμένο βιβλίο.”

“Κάθε ποίημα είναι μια δίνη και μια κάθαρση για το δημιουργό του, ένα σταυροδρόμι για τον αναγνώστη του. Πολλές φορές νιώθω πως όσοι γράφουμε, ψηλαφούμε μες τα μύχια σκοτάδια της κοινής μας μήτρας, είμαστε μες στα ίδια σπλάχνα κι ας το ξεχνούμε”.    Γιάννης Κισκήρας.

Κυκλοφόρησε το καινούριο βιβλίο με ποιήματα του Γιάννη Κισκήρα, με τίτλο “Μικρές Δίνες”, από τις εκδόσεις “Αρισταρέτη”.

Ο Γιάννης Κισκήρας, Μανιάτης στην καταγωγή, γεννήθηκε στη Λαμία. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Σύγχρονες Λογοτεχνικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Lancaster.

Εκτός από την ποίηση ασχολείται και με τη φωτογραφία. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό “ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ”, κείμενά του για την ποίηση και την εκπ/ση σε ανθολογίες, λογοτεχνικά και εκπ/κά περιοδικά.

Συνδυάζοντας το πάθος του για την ποίηση και τη Φωτογραφία, δημιουργεί πάνω σε αυτά τα αντικείμενα εκπ/κά προγράμματα, ένα από τα οποία βραβεύτηκε από το Υπουργείο Παιδείας.

Εργάζεται ως καθηγητής Αγγλικής γλώσσας στην Α/θμια Εκπ/ση. Την τελευταία δεκαετία διδάσκει στα Δημοτικά Σχολεία Χαβαρίου και Καρδαμά.

Τυχερό λοιπόν το σχολείο του χωριού μας που έχει στο δυναμικό του το Γιάννη, με τη βοήθεια του οποίου κέρδισε πέρυσι την Ευρωπαϊκή Ετικέτα Ποιότητας για τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα E-Twinning.

 Αρκετές φορές ακούμε τη φράση “το κέρας της Αμάλθειας”. Τι είναι όμως αυτό;

 Σύμφωνα με το μύθο, η Αμάλθεια είναι η τροφός του Δία τα χρόνια που αυτός μεγάλωνε κρυμμένος σε ένα σπήλαιο στην Κρήτη για να προστατευτεί από τον πατέρα του Κρόνο. Η κατσίκα, Αμάλθεια έδινε το γάλα της στον μικρό Δία. Μαζί με τη Μέλισσα και τους μυθικούς Κουρήτες βοήθησαν στην περιπετειώδη γέννηση και ανατροφή του Δία, του μεγαλύτερου των δώδεκα θεών του Ολύμπου, ώστε αυτός μεγαλώνοντας να διεκδικήσει και να αποκτήσει την εξουσία του ως κυρίαρχος του σύμπαντος. 

Ο μύθος επίσης αναφέρει ότι μια μέρα καθώς η Αμάλθεια έπαιζε με το μικρό Δία, αυτός κατά λάθος της έσπασε το κέρατο. Για να μη στεναχωριέται η Αμάλθεια και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο Δίας έκανε το σπασμένο κέρατο να είναι πάντα γεμάτο με ό,τι λαχταρούσε ο κάτοχός του. Αυτό έμεινε γνωστό στην ιστορία σαν το «κέρας της Αμάλθειας», ένα αιώνιο σύμβολο αφθονίας και ευημερίας. Εξάλλου, η ίδια η λέξη “αμάλθεια” σημαίνει τη μη στέρηση [<α (στερητικό) + μάλθος (στέρηση)], δηλαδή τη γενναιοδωρία.

Σε μεταγενέστερο μύθο ο ήρωας Ηρακλής, γιός του Δία, έχει στην κατοχή του το κέρατο της Αμάλθειας. Ο Ηρακλής μονομάχησε με τον κερασφόρο Αχελώο για την καρδιά της Δηιάνειρας, που έγινε γυναίκα του αργότερα. Στην διάρκεια της πάλης ο Ηρακλής έσπασε το κέρατο του Αχελώου, που αναγνώρισε την ήττα του και εγκατέλειψε την διεκδίκηση της Δηιάνειρας. Ο Ηρακλής, μεγαλόψυχος και ευγενικός με τους εχθρούς του, συγχώρεσε τον ηττημένο Αχελώο και του επέστρεψε το κέρατο της Αμάλθειας, αλλά και το δικό του κέρατο που έσπασε στη μάχη.

Όταν ο Δίας μεγάλωσε, διεκδίκησε την εξουσία από τον πατέρα του Κρόνο. Έπρεπε όμως να αντιμετωπίσει τους Τιτάνες, που μαζί με τον Κρόνο κυβερνούσαν το σύμπαν. Σύμφωνα με τον μύθο, η Τιτανομαχία καταλήγει στην εκθρόνιση του Κρόνου και την επικράτηση του Δία και των αδελφών του, των θεών του Ολύμπου. Σε αυτή τη μάχη ο Δίας χρειαζόταν μία κατάλληλη ασπίδα (κατ’ άλλους πανοπλία), άτρωτη και φοβερή στην όψη. Αυτή την ασπίδα την κατασκεύασε ο Ηφαιστος με τη δορά (δέρμα) της Αμάλθειας που ήταν αδιαπέραστη από τα βέλη, και πάνω της προσάρτησε το κεφάλι της Γοργόνας ή Μέδουσας, που όποιος την αντίκριζε γινόταν πέτρα. Μετά τη  μάχη που του έδωσε την απόλυτη εξουσία, ο Δίας έδωσε την πανοπλία του, ή αλλιώς αιγίδα, στην κόρη του Αθηνά, θεά της σοφίας.