ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Πέθανε χθες βράδυ, σε ηλικία 86 ετών,  ο σπουδαίος ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης του λαϊκού μας τραγουδιού, Σπύρος Ζαγοραίος.

Γεννήθηκε στον Άγιο Αρτέμιο Παγκρατίου το 1928. Σε ηλικία 15 ετών έχασε το ένα του χέρι, όταν έσκασε μια χειροβομβίδα την ώρα που έπαιζε με συμμαθητές του. Αυτό δεν τον εμποδίζει να παλέψει για το όνειρο του, μπαίνει δυναμικά στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού και ξεχωρίζει. Ξεκινά την καλλιτεχνική του πορεία από την Αθήνα το 1952 και συνεχίζει στην Θεσσαλονίκη. Λίγα μόνο χρόνια αργότερα, στο τραγούδι, τον συντροφεύει η σύζυγος του, Ζωή. Οι δυο τους αποτελούν ένα από τα πιο αγαπητά ντουέτα, στο κοινό της εποχής.

Έχασε το γιο του από ασθένεια, αλλά συνέχισε την πορεία του κάνοντας πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Συνέχισε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του, στο λαϊκό κέντρο “Εντελαμαγκέν” στο Αιγάλεω.

 Συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής ενώ ερμήνευσε πολλές μεγάλες επιτυχίες, όπως τα “Άναψε το τσιγάρο”, “Μες της πόλης το χαμάμ”, “Στης Λαρίσης το ποτάμι”, “Ε ντε λα μαγκέν”, “Προσευχή”, “Το πιτσιρικάκι”, “Όταν ήμουν παιδί” και  άλλα.

Την περασμένη Τετάρτη είχαμε την ευκαιρία να δούμε έναν από τους λαϊκούς ήρωες που θαυμάζαμε από παιδιά στις παραστάσεις που έδιναν στα χωριά όλης της Ελλάδας. Ήταν ο παλαιστής Γιώργος Τρομάρας που έκανε μια μικρή επίδειξη στη “Φάρμα Πολυζωγόπουλου”, στο Σιμόπουλο, μπροστά στους μαθητές των Δημοτικών σχολείων Χαβαρίου και Σιμόπουλου.

Για τον ελληνικό λαό που πάλευε με τη φτώχεια, οι λαϊκοί ήρωες ήταν αυτοί που του έδιναν κουράγιο και κίνητρο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής. Από την εποχή του θρυλικού Κουταλιανού, του μετανάστη στην Αμερική Τζιμ Λόντου, του Τζίμη του Τίγρη, του Σαμψών και του Τρομάρα ο κόσμος έτρεχε να θαυμάσει τα υπεράνθρωπα κατορθώματά τους.

“Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός“, λέει το γνωστό τραγουδάκι των Μ. Λοΐζου – Λ. Παπαδόπουλου. Νταλίκες τραβούσαν, έσπαγαν αλυσίδες, λύγιζαν σίδερα, έσερναν βαγόνια τρένων, αυτοκίνητα περνούσαν από πάνω τους, εντυπωσιάζοντας μικρούς και μεγάλους.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδάκι, μου έδωσε ο πατέρας κάποια χρήματα για να παρακολουθήσω τον Τρομάρα που είχε έρθει στο χωριό μας. Έδινε παράσταση εκεί που είναι σήμερα η καφετέρια του Ηλία Σιαχάμη, τότε ήταν νομίζω καφενείο του Παπασπυρόπουλου. Δεν θυμάμαι πολλά από αυτά που έκανε. Ένα μόνο με κατατρόμαξε και το θυμάμαι ακόμα. Όταν πέταξε μια βαριά (που σχίζουν ξύλα) στον αέρα και τη χτύπησε με το κεφάλι του.

Ο Γιώργος Τρομάρας κατάγεται από το χωριό Αγία Σοφία Αιτωλοακαρνανίας και ήταν πολύ δυνατός από μικρό παιδί. Όπως λέει σε συνέντευξή του, σε ηλικία 9 χρονών είχε σηκώσει ένα γαϊδούρι. Σε ηλικία 13 χρονών ξεκίνησε την πάλη. Ηταν πρωταθλητής Ελλάδας αλλά και κόσμου στην ελευθέρα πάλη πριν από 40 χρόνια περίπου. Έχει δώσει αγώνες σε όλο τον κόσμο. Έχει σύρει βαγόνια τρένου, έχει κρατήσει αυτοκίνητα που μαρσάρουν και άλλα κατορθώματα. Πριν από μερικά χρόνια τραυματίστηκε σοβαρά, όταν περνούσε ένα φορτηγό πάνω του και ο οδηγός πάτησε φρένο.

Τώρα ο Γιώργος Τρομάρας, με άδεια του Υπουργείου Παιδείας, περιοδεύει στα σχολεία και κάνει παραστάσεις επίδειξης της σωματικής δύναμης. Διδάσκει στα παιδιά, το ήθος και την αξία του αθλητισμού καθώς και τη δύναμη της θέλησης. Συγχρόνως τα αποτρέπει από τις αναβολικές ουσίες που καταστρέφουν τον οργανισμό. Προάγει τις  αξίες του Ολυμπιακού ιδεώδους και δίνει μαθήματα συμπεριφοράς στους μικρούς μαθητές.

Πέθανε χθες  ο θρυλικός “Μητσάρας”, κατά κόσμον Δημήτρης Γαλάνης. Έγινε γνωστός από τις πάμπολλες εμφανίσεις του στην τηλεόραση, πίσω από ανθρώπους που έδιναν συνεντεύξεις, συνήθως στα γήπεδα.

Η “καριέρα” του είχε ξεκινήσει πριν από 30 χρόνια και πλέον. Πήγαινε στα γήπεδα, συνήθως στη Νέα Σμύρνη, αλλά και στην Καλλιθέα, Πειραιά, Ν. Φιλαδέλφεια και όπου αλλού προλάβαινε. Και μόλις τέλειωναν οι αγώνες, στριμωχνόταν πίσω από παίκτες ή προπονητές που έδιναν συνέντευξη, για να φανεί κι αυτός στην κάμερα. Τον βλέπαμε στην “Αθλητική Κυριακή” να εμφανίζεται στις κάμερες περισσότερες φορές από τους “πρωταγωνιστές” των γηπέδων. Κάποια φορά μάλιστα πρόλαβε και βρέθηκε σε δύο διαφορετικά γήπεδα, παρόλο που οι αγώνες τέλειωναν την ίδια ώρα.

Εμφανιζόταν και πίσω από πολιτικούς έξω από τη Βουλή ή Υπουργεία. Θυμάμαι κάποτε βρέθηκε έξω από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, την ώρα που γίνονταν εσωκομματικές εκλογές. Και ενώ οι συγκεντρωμένοι φώναζαν τα ονόματα των υποψηφίων (νομίζω Καραμανλή και Μπακογιάννη), αυτός φώναζε ρυθμικά “Μητσάρας, Μητσάρας”. Και αυτοί αντί να διασκεδάσουν, του επιτέθηκαν και τον χτύπησαν.

Τα τελευταία χρόνια εμφανιζόταν σε συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες διαφόρων κοινωνικών ομάδων και κρατώντας διάφορα πλακάτ, σχολίαζε την πολιτική, αθλητική αλλά και κοινωνική ζωή. Τα συνθήματα που έγραφε στα πλακάτ ήταν γεμάτα χιούμορ, στόχευαν να “ανοίξουν” τα μάτια και τα μυαλά των συμπολιτών του και αποδείκνυαν την ευφυία που διέθετε.

Ο “Μητσάρας” καταγόταν από το Βελημάχι Γορτυνίας και τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας, καθώς έπασχε από σακχαρώδη διαβήτη. Ήταν ένας αγνός φίλαθλος, ένας ωραίος “τρελός” των γηπέδων και της ζωής.