ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Η Ομάδα Εθελοντικής Δράσης Ν. Πιερίας ξεκίνησε από την Πιερία ένα κίνημα που σκοπό έχει να παραμερίσει τους μεσάζοντες από την αγορά βασικών προϊόντων διατροφής. Η διάθεση 24 τόνων πατάτας, το μεσημέρι του Σαββάτου 25.02.2012 στην Κατερίνη, ήταν άκρως επιτυχής. Η παράδοση έγινε με υποδειγματικό τρόπο, χωρίς να παρουσιαστεί η παραμικρή δυσκολία. Η τιμή του κιλού ήταν 0,25 ευρώ, ενώ στην αγορά πουλιούνταν προς 0,70 ευρώ. Αυτό ανάγκασε ένα τοπικό σουπερμάρκετ να “ρίξει” την τιμή στα 0,34 ευρώ.

Η επιτυχία αυτή έχει και συνέχεια καθώς το επόμενο Σάββατο 3 Μαρτίου θα παραδοθούν άλλοι 75 τόνοι πατάτες στην Κατερίνη, ενώ το ίδιο θα γίνει και στη Βέροια με 24 τόνους πατάτες.

Το παράδειγμα της Κατερίνης ακολουθούν και άλλες πόλεις της Ελλάδας, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Πάτρα, Λάρισα, Έδεσσα, αλλά και δήμοι όπως ο Βύρωνας και η Νέα Ιωνία, εκτοπίζοντας τους μεσάζοντες. Μετά τις πατάτες ακολουθεί διάθεση ελαιολάδου, ρυζιού και άλλων προϊόντων.

Τους μεσάζοντες ήθελε να καταργήσει η δημιουργία Συνεταιρισμών.

Δυστυχώς όμως οι Συνεταιρισμοί και οι Ενώσεις Συνεταιρισμών αποδείχτηκαν “μαγαζιά” που απομύζησαν τους κόπους των αγροτών. Αποδείχτηκαν άντρα ρεμούλας και κομματικοκρατίας, διορίζοντας “ημετέρους”, προσφέροντας παχυλούς μισθούς, δίνοντας πλούσιες και πρόωρες συντάξεις και χρεώνοντας τους αγρότες.

Το παράδειγμα της Πιερίας ας ακολουθήσουν και άλλες ομάδες. Στην περιοχή μας υπάρχουν Ομάδες Δράσης, Δίκτυο Αφύπνισης Πολιτών. Ας οργανώσουν λοιπόν πωλήσεις αγροτικών προϊόντων βοηθώντας παραγωγούς του Νομού μας που έχουν απούλητα προϊόντα, αλλά και τους πολίτες που βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται.



Ο ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας πέθανε την Τετάρτη σε ηλικία 70 ετών. Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο.

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη.

Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.

Τη δεκαετία του ’70 πρωτοεμφανίστηκε και στον κινηματογράφο. Η πρώτη ταινία που συμμετείχε ήταν Η θεία μου η χίπισσα του Αλέκου Σακελλάριου.

Εμφανίστηκε επίσης στις ταινίες: Ο κύριος σταθμάρχης (1972), Ο μάγκας με το τρίκυκλο (1972), Η Ρένα είναι «οφ-σάιντ» (1972), Ο κατεργάρης (1971), Ζητείται επειγόντως γαμπρός (1971), Η θεία μου η χίπισσα (1970).

Μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε στο θέατρο, στην παράσταση Η Ζωή ποδήλατο.

Τα παραθετικά του πλούσιος:

Πλούσιος, πλουσιότερος, Δήμαρχος, Βουλευτής, Υφυπουργός, Υπουργός, Τραπεζίτης, Εφοπλιστής.

Τα παραθετικά του φτωχός:

Φτωχός, φτωχότερος, εσύ, εγώ…

Από την εφημερίδα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Του Χρήστου Αθανάσουλα

Γιατί… 1) Πίνω νερό όταν διψάω και μπύρα όποτε θέλω, διότι το νερό εμφιαλωμένο ή βρύσης δεν είναι ούτε στυφό, ούτε άνοστο, ούτε πανάκριβο.
2) Με χοντρές, αθλητικές, λευκές κάλτσες φορώ αθλητικά παπούτσια και όχι σανδάλια.

3) Δε μου χρειάστηκε ποτέ να στήσω μνημείο – υπόλειμμα κανενός τείχους αίσχους για να μου θυμίζει κατάπτυστη διχοτόμηση του έθνους μου, φοβούμενος πιθανή επανάληψη στο μέλλον.

4) Έχω θετική σκέψη, αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη και χωρίς να καταναλώσω απίστευτες ποσότητες αλκοόλ.

5) Δεν πιστεύω σε φυλετικές ή άλλες ανωτερότητες, αλλά στο σεβασμό της αξίας και στην προστασία κάθε ανθρώπου.

6) Δεν προκάλεσα δύο κι έναν τρίτο υποβόσκοντα, παγκόσμιους πολέμους.

7) Δεν αιματοκύλησα την ανθρωπότητα, δε σκότωσα αμάχους, δεν κατεδίωξα φυλές ή άλλα έθνη, δεν έστησα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν υπέταξα λαούς, δε ρήμαξα χώρες.

8) Για την παρασκευή σαπουνιού περιορίζομαι στη χρήση ελληνικού ελαιολάδου…

9) Δε χρωστάω πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.

10) Δεν σφετερίστηκα ξένους πολιτισμούς κι αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες (γιατί διέθετα δικούς μου), δεν κατάκλεψα αρχαιότητες, δεν άρπαξα αγάλματα και θησαυρούς.

11) Κάνω την αυτοκριτική μου. Αργά, ανώφελα, άκαιρα –ίσως- αλλά την κάνω! Έχω κάνει λάθη, πολλά και μοιραία, πλην όμως τ’ αναγνωρίζω και πολεμάω. Όπλα δεν καταθέτω, άλλωστε, δεν το έκανα ποτέ (θα το θυμάσαι, όταν γύρευες να με λιώσεις με τη μπότα της Βερμαχτ…).
Κριτής των πάντων, διαιτητής και νταβατζής δε χρίζομαι. Δε μου ταιριάζει ο ρόλος ούτε του δοσίλογου, ούτε του χαφιέ.

12) Χαμογελώ και στη χαρά και στην απόγνωση. Ξέρω, σε προβληματίζει, αλλά τι τα γυρεύεις… Είναι στο DNA μου το γέλιο.

13) Χαίρομαι και τον ήλιο και τη θάλασσα της Μεσογείου. Κι έχω μια μικρή υποψία ότι σ’ ενοχλεί, άσπονδε φίλε Γερμανέ…

14) Στην ταβέρνα κερνάμε (άγνωστη έννοια σ’ εσένα)…. Ποτέ ρεφενέ, ποτέ ο καθένας τα δικά του, ποτέ κομπιουτεράκι –γερμανικό σύστημα…

15) Δε σκύβω το κεφάλι, κι είναι κουσούρι μου. Θα βόλευε καλύτερα να προσαρμοζόμουν στο Νταχάου ή το Άουσβιτς… Τι σου θύμισα τώρα, ε;;;

16) Δε συνοδεύω όλα τα πιάτα μου με βραστό λάχανο, βραστές πατάτες και λουκάνικο…Έλεος, λίγη φαντασία δε βλάπτει…

17) Διαθέτω ανοιχτά καταστήματα γιορτινές ημέρες, αν και τεμπέλης, για να προσφέρω καφέ ή φαγητό…

18) Γιορτάζω κι άλλες μέρες πλην Χριστουγέννων, σε πείσμα των καιρών, της κατοχής, της ύφεσης και της εξαθλίωσης…

19) Υποθάλπω πρώτα τους συνανθρώπους μου και στη συνέχεια τα ζώα…

20) Έχω οικογένεια σφιχτή γροθιά. Ενοίκιο δεν πληρώνω στους γονείς μου, παρότι ζω μαζί τους, κι ας ενηλικιώθηκα προ πολλού. (Φρόντισαν άλλοι να μην μπορώ να ζήσω μόνος).

Ολόκληρο το αρθρο ΕΔΩ

‎1. Καταργείται η φράση αγανακτισμένου γείτονα “Θα κάνετε ησυχία να κοιμηθούμε, δουλεύουμε αύριο” (σιγά να μην δουλεύετε από αύριο).
2. Κατά συνέπεια καταργείται και η συνώνυμη έκφραση “Τελειώνετε κυρία μου, έχουμε και δουλειές” (δεν έχετε είπαμε).
3. Μη ορθή θεωρείται επίσης και η έκφραση “Μια δουλειά σε βάλαμε να κάνεις” (Μία; αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ…….!!!).
4. Καταργείται πλέον το σύνθημα “Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” (Βρες εσύ πελάτη και μετά δώσε του και δίκιο).
5. Καταργείται από τα σχολεία το μάθημα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού (εκτός και αν το διατηρήσουμε, έτσι ρε παιδί μου, για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις).
6. Πλέον από το Δημοτικό, η δημιουργία προτάσεων θα αξιολογείται μόνο ως προς την ορθογραφία και τη γραμματική. (η σύνταξη είναι πλέον ανύπαρκτος όρος).
7. Η φράση “εθελοντική εργασία” θεωρείται πλέον πλεονασμός. Ο όρος “εργασία” από μόνος του, αρκεί για να αποδώσει το ίδιο νόημα.
8. Τέλος, έπειτα και από σύμφωνη γνώμη της Εταιρίας Προστασίας του Παιδιού και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, στην κατηγορία της Κακοποίησης Ανηλίκου συμπεριλαμβάνεται και η ερώτηση προς μικρά παιδιά “Εσύ, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”.

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

Του Σαράντου Καργάκου

Ιστορικού – Συγγραφέως

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.
Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!

Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.

Αν σ’ όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικώτερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’  απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’  αυτό το λόγο να είναι αποικία».

Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.

Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε…»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί – κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι’  αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα ‘ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας… σκοτώσουν.

Μέρος Δεύτερο
Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε· και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» και δημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:

– Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!…

Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό – σαν αγεράκι απαλό-  μοιρολόι.

Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. ήταν ετοιμοθάνατος· τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες· έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.

– Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω…

Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:

– Να ‘σαι συγχωρεμένος…

Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ’  έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι’  αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο – κάποτε φίλο-  και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.

Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν. Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.

http://www.enimerosi.org/

Πλημμύρισε η πόλη του Πύργου από τις έντονες βροχοπτώσεις που σημειώθηκαν το βράδυ που πέρασε. Η συνοικία Λάππατο έχει μετατραπεί σε απέραντη λίμνη. Ο χώρος του ΚΤΕΛ είναι πλημμυρισμένος. Τα αυτοκίνητα κινούνται με μεγάλη δυσκολία γιατί το ύψος του νερού στον δρόμο φθάνει τα 30 εκατοστά. Σε απέραντη λίμνη έχουν μετατραπεί και οι νέες εργατικές κατοικίες στην οδό Κατακόλου.

Πολλοί είναι οι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους που απελευθερώνονται με μπουλντόζες, βάρκες, ενώ επιστρατεύθηκε και ένα ελικόπτερο SUPER PUMA για να απεγκλωβίσει μια ηλικιωμένη.

Εκκενώνεται το Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Πύργου λόγω πλημμυρών στο υπόγειο που βρίσκεται, μεταξύ άλλων, και ο υποσταθμός της ΔΕΗ. Όλο το κτίριο και ο περιβάλλον χώρος δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Ασθενοφόρα από όλο τον Νομό βρίσκονται στον προαύλιο χώρο, μπροστά από τα επείγοντα περιστατικά και παραλαμβάνουν ασθενείς γιά να τους μεταφέρουν στα Νοσοκομεία Αμαλιάδας, Κρεστένων ή και της Πάτρας.

Η πλημμύρα στο Νοσοκομείο του Πύργου φέρνει για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο το σκάνδαλο της κατασκευής του. Το Νοσοκομείο του Πύργου κατασκευάστηκε πριν από χρόνια σε ακατάλληλο σημείο μετά από παρεμβάσεις και πιέσεις Πυργίων πολιτικών.

Ενώ η αρχική πρόταση ήταν να κατασκευαστεί σε ψηλό σημείο ανάμεσα στον Πύργο και την Αμαλιάδα, οι πιέσεις που προανέφερα το έφεραν μέσα σε έναν βαλτότοπο.

Θυμάμαι ότι τα μηχανήματα έσκαβαν και έσκαβαν για να βρουν στέρεο έδαφος για τα θεμέλια. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσει το κόστος κατασκευής σε υπέρογκο ποσό.

Και όλα αυτά γιατί ορισμένοι μικρόνοες πολιτικοί κοίταζαν το προσωπικό και τοπικιστικό συμφέρον. Την απόφασή τους αυτή πληρώνει σήμερα όχι μόνο ο Πύργος, αλλά ολόκληρη η Ηλεία που δεν έχει ένα μεγάλο νοσοκομείο της προκοπής.

Ο Δημήτρης Παναγιωτάρας ανέλαβε τα καθήκοντα του αντιδημάρχου Ήλιδας, στη θέση του Αβραάμ Μπούρα.

Οι αρμοδιότητές του αφορούν στις Διευθύνσεις Τεχνικών Υπηρεσιών και Πολεοδομίας-Χωροταξίας και Περιβάλλοντος.

Μεταξύ άλλων ο κ. Παναγιωτάρας δήλωσε: “Είναι ιδιαίτερα τιμητική προς το πρόσωπό μου η πρόταση του κ. Δημάρχου ν’ αναλάβω τα καθήκοντα του αντιδημάρχου με αρμοδιότητες τα έργα και την ποιότητα ζωής. Γνωρίζω τις ιδιαίτερες οικονομικές δυσκολίες της εποχής μας για τη χώρα, με άμεσες παρενέργειες και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η ενασχόλησή μου με τα κοινά είχε και έχει ως μοναδικό γνώμονα την ανιδιοτελή προσφορά στο δήμο και στους δημότες μας. Δεσμεύομαι ότι θα διαθέσω όλες μου τις δυνάμεις κι επιθυμώ από το σύνολο του Δημοτικού Συμβουλίου, του προέδρους των Τοπικών Διαμερισμάτων, τις υπηρεσίες και τους δημότες τη συνεργασία, την ενότητα και την ομοψυχία για να επιτύχουμε από κοινού το καλύτερρο δυνατό αποτέλεσμα για το Δήμο μας”.

Ο Δημήτρης Παναγιωτάρας μέχρι τώρα ήταν Υποδιευθυντής στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αμαλιάδας, αλλά και Πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Ήλιδας. Εξελέγη για πρώτη φορά αυτή την τετραετία δημοτικός σύμβουλος και ως πρόεδρος της Σχολ. Επιτροπής εργάζεται άοκνα για τη σωστή λειτουργία των σχολείων.

Η εργασία που προσφέρει στη Σχολική Επιτροπή είναι συνεχής και εις βάρος τόσο της προσωπικής όσο και της οικογενειακής του ζωής. Γι’ αυτό πιστεύω ότι και στη νέα του θέση θα πετύχει και θα είναι μια όαση μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο.