Ταρακουνηθήκαμε για τα καλά χτες από τα 6,5 ρίχτερ που έπληξαν την περιοχή μας. Είχα νιώσει και άλλους σεισμούς, αλλά πρώτη φορά αισθάνθηκα τέτοιο πράγμα. Ένιωθα το έδαφος να τρέμει σαν να προσπαθεί η γη να με ρίξει κάτω. Βγαίνοντας έξω είδα να έχουν πέσει γλάστρες. Ο δρόμος γέμισε κόσμο.
Όταν μπήκα στο σπίτι είδα βιβλία πεσμένα κάτω, μία μικρή υδρόγειο σφαίρα, ένα κασετόφωνο και άλλα μικροπράγματα. Προχωρώντας ανακάλυψα σπασμένα ποτήρια και φλιτζάνια. Οι γωνίες στους τοίχους είχαν ανοίξει και παντού στα κρεβάτια και στο πάτωμα ήταν σοβάδες και χώματα. Ευτυχώς αυτές ήταν οι απώλειές μας.
Μεγάλες ζημιές όμως έχει πάθει η εκκλησία του χωριού μας. Στην Αμαλιάδα είδα πολλά σπίτια, κυρίως παλιά, με πολλές εξωτερικές ζημιές.
Και τα κανάλια βρήκαν την ευκαιρία που περίμεναν. Όπως κάθε φορά που μυρίζονται καταστροφή, καλούν τους σεισμολόγους, τους γεωλόγους και όποιον άλλον θέλουν για να ξεκατινιαστούν. Και αυτοί τρέχουν. Άλλοι για να υπερασπίσουν τη θέση τους και άλλοι γιατί είναι εκτός επιχορηγήσεων.
Γιατί …είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.