«Ίαμβοι και ανάπαιστοι», Κ. Παλαμά

13 Σεπτεμβρίου 2020 Δεν επιτρέπονται σχόλια Από ΣΤΙΒΑΚΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
  • Βιογραφικό ΣημείωμαΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (1859-1943)Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα και καταγόταν από το Μεσολόγγι, από οικογένεια με μέλη σημαντικούς λόγιους. Έχασε και τους δυο γονείς του το 1866 και εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι σε συγγενικό σπίτι. Στο Μεσολόγγι τέλειωσε το Γυμνάσιο (1875) και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1877), ωστόσο από νωρίς είχε στραφεί προς τη λογοτεχνία. Ήδη από το 1875 είχε δημοσιεύσει στίχους στο Αττικόν Ημερολόγιον και υποβάλει τη συλλογή Ερώτων έπη στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό. Η πρώτη έκδοση έργου του πραγματοποιήθηκε με τη συλλογή Τα τραγούδια της πατρίδος μου το 1886 όταν ο ποιητής ήταν ήδη γνωστός στους αθηναϊκούς κύκλους από τη συνεργασία του με λογοτεχνικά περιοδικά (Μη χάνεσαι του Γαβριηλίδη, Άστυ του Θ. Άννινου κ.α.) και εφημερίδες της εποχής (Ακρόπολις, Εφημερίς, Εμπρός, κ.α.), όπου δημοσίευε άρθρα, μελέτες, κριτικά δοκίμια και χρονογραφήματα. Συνέχισε να αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (Εστία, Τέχνη, Παναθήναια, Νουμάς κ.α.) για πολλά χρόνια. Το 1889 βραβεύτηκε στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό για τη συλλογή του Ύμνος εις την Αθηνάν, από το 1897 ως το 1929 διετέλεσε γενικός γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1914 βραβεύτηκε για την προσφορά του με το κρατικό αριστείο γραμμάτων και τεχνών, Ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών και το 1930 εκλέχτηκε πρόεδρός της. Το 1888 παντρεύτηκε τη Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησε δύο γιους και μια κόρη. Με αφορμή το θάνατο του μικρότερου γιου του Άλκη το 1898 ο ποιητής έγραψε τα ποιήματα Τάφος και Παράδεισοι. Το 1933 τιμήθηκε με το γερμανικό λογοτεχνικό βραβείο Goethe και το Οικονόμειο βραβείο της Ελληνικής Κοινότητας Τεργέστης και το 1936 στα πενηντάχρονα της δημιουργίας του ο βασιλιάς Γεώργιος του απένειμε το Παράσημο του Φοίνικος. Στη συγγραφή αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, την οποία πέρασε στην Αθήνα στην οδό Ασκληπιού αρ.3, όπου βρίσκεται σήμερα το Ιδρυμα Κωστή Παλαμά. Μοναδική μετακίνησή του η μετακόμιση στην οδό Περιάνδρου προς το τέλος της ζωής του. Εκεί πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943. Η κηδεία του στο πρώτο νεκροταφείο έμεινε στην ιστορία ως ένα είδος αντικατοχικής διαδήλωσης. Ο Παλαμάς κάλυψε με το έργο του ολόκληρο το φάσμα του γραπτού λόγου. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, τη δημοσιογραφία, την αρθρογραφία, τη μελέτη, την κριτική. Στο ποιητικό του έργο που ξεπερνά τις είκοσι συλλογές κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής παράδοσης, το πνεύμα της οικουμενικότητας του πολιτισμού. Στάθηκε ο εμπνευστής και εισηγητής της λεγόμενης γενιάς του 1880 ή παλαμικής γενιάς στην ελληνική ποίηση, όταν γύρω στα 1879-1880, αντιδρώντας στη ρητορεία της ρομαντικής ποίησης της Α’ Αθηναϊκής Σχολής και επηρεασμένος από το ρεύμα του γαλλικού Παρνασσισμού, ηγήθηκε της ανανέωσης της ποιητικής θεματολογίας και έκφρασης. Σταθμοί στην ποιητική δημιουργία του θεωρούνται Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου και Η Φλογέρα του βασιλιά, γραμμένα στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του αιώνα μας. Παράλληλα προς την ποίηση τον απασχόλησε ιδιαιτέρως το Γλωσσικό Ζήτημα, στο χώρο του οποίου υπήρξε δια βίου ένθερμος υποστηρικτής της δημοτικής και κορυφαία μορφή του δημοτικιστικού κινήματος με το κύρος του αλλά και με τις κυρώσεις που υπέστη για το γλωσσικό του αγώνα (προσωρινή απομάκρυνσή του από το πανεπιστήμιο). Αξιοσημείωτη είναι η στάση του στα Ευαγγελικά και τα Ορεστειακά. Από το πεζογραφικό του έργο, περιορισμένο σε έκταση συγκριτικά προς το ποιητικό, ξεχωρίζει ο Θάνατος παλληκαριού. Στο χώρο του θεάτρου έγραψε για τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου την Τρισεύγενη, απέσυρε ωστόσο το έργο πριν την παράστασή του όταν ο Χρηστομάνος θέλησε να επέμβει στην τελική μορφή του. Ο Παλαμάς υπήρξε τέλος ένας από τους σημαντικότερους έλληνες μελετητές και κριτικούς της λογοτεχνίας και πρόδρομος ενός μεγάλου μέρους της μεταγενέστερης ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής. Σημειώνεται εδώ ως παράδειγμα η σημαντική μελέτη του για το έργο του Σολωμού.
    1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Κωστή Παλαμά βλ. Δασκαλόπουλος Δημήτρης, «Κωστής Παλαμάς», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΗ΄ (1880-1900), σ.126-150. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Καραντώνης Ανδρέας, «Παλαμάς Κωστής», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Μαλαφάντης Κωνσταντίνος, «Χρονολόγιο Κωστή Παλαμά (1859-1943)», Διαβάζω334, 27/4/1994, σ.66-74, Μερακλής Μ.Γ., «Κωστής Παλαμάς», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί – Εποχή του Παλαμά – Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία – Γραμματολογία, σ.218-223. Αθήνα, Σοκόλης, 1977, Μερακλής Μ.Γ., «Παλαμάς Κωστής», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.  (πηγή: ΕΚΕΒΙ)
  • Ø Νέα Αθηναϊκή σχολή:
    • Ιστορικό πλαίσιο: 1880-1922
      • επέκταση ελληνικών συνόρων
      • διπλασιασμός ελληνικού πληθυσμού
      • εσωτερική οργάνωση του κράτους (κυρίως με κυβερνήσεις Χαρίλαου Τρικούπη και Ελευθέριου Βενιζέλου)
      • ανάπτυξη βιομηχανίας και αστικοποίηση των πόλεων
      • εκσυγχρονισμός με δημόσια τεχνικά έργα (π.χ. σιδηροδρομικό δίκτυο)

 

  • Χαρακτηριστικά Νέας Αθηναϊκής σχολής:
    • ανανεωτικό και αναγεννητικό πνεύμα
    • καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας
    • στροφή προς τη μελέτη του λαϊκού πολιτισμού – ανάπτυξη της Λαογραφίας
    • αντίδραση στο Ρομαντισμό
    • επικράτηση νέων ποιητικών ρευμάτων:
      • Συμβολισμός
      • Παρνασσισμός
      • στην πεζογραφία επικρατούν:
        • Ρεαλισμός
        • Νατουραλισμός

 

 

Ίαμβοι και ανάπαιστοι

  • Ø Ο τίτλος Ίαμβοι και ανάπαιστοι αναφέρεται στο μέτρο της ποιητικής συλλογής: συνδυασμός δύο μετρικών ειδών, του ίαμβου (∪–) και του ανάπαιστου (∪∪–). Ο ίδιος ο ποιητής τονίζει: «αλαφροπάτημα οι ίαμβοι, βαριά και χτυπητά οι ανάπαιστοι».
  • Ø Η συλλογή αυτή εντάσσεται στο ρεύμα του Συμβολισμού: χρήση συμβόλων, μουσικότητα στίχου, υποβολή ιδεών και συναισθημάτων.

 

Ποίημα πρώτο

 

  • Ø Θεματικό κέντρο: Η σύγκρουση Επιστήμης και Ειδώλου
  • Ø Η Επιστήμη, υπέρμαχος της λογικής και της αλήθειας, έρχεται σε αντίθεση με την παγανιστική και ενστικτώδη σύλληψη του Ειδώλου (την αφελή και άλογη σκέψη) .
  • Ø Η κυριαρχία της Επιστήμης πάνω στο Είδωλο δίνει λύσεις, αλλά φέρνει και προβλήματα.
  • Ø Έτσι ο άνθρωπος γίνεται δέσμιος μιας νέας θρησκείας, της Επιστήμης.

 

Ποίημα δεύτερο

 

  • Ø Θεματικό κέντρο: Η δύναμη της αρχαιοελληνικής παράδοσης
  • Ø Ο ποιητής επισημαίνει την επιβίωση της αρχαίας ελληνικής παράδοσης μέσα στο χριστιανικό νεοελληνικό κόσμο.
  • Ø Παραλληλίζει τον Εσταυρωμένο με τον Άδωνι.
  • Ø Υποστηρίζει ότι ο αρχαίος θεός Παν συνεχίζει να ζει μέσα μας.

 

  • Ø Παράλληλο κείμενο:
Κ.Π. Καβάφης, Ιωνικόν

 

Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,

γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,

διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.

Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,

σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.

Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο

την ατμόσφαιρά σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των·

και κάποτ’ αιθέρια εφηβική μορφή,

αόριστη, με διάβα γρήγορο,

επάνω από τους λόφους σου να περνά.