Όταν πήγαινα στο λύκειο είχα – όπως φαντάζομαι και πολλοί συμμαθητές μου – μια θολή εικόνα για το τί επάγγελμα θα έκανα όταν θα μεγάλωνα. Πραγματικά αποδείχτηκε μεγάλο βάσανο αυτή η επιλογή. Τουλάχιστον όμως είχα σαφή άποψη για το τί επάγγελμα δε θα ήθελα με τίποτα να κάνω. Ούτε με σφαίρες, λοιπόν, δεν ήθελα ν’ ασχοληθώ με επαγγέλματα του ιατρικού και του νομικού χώρου. Τα πρώτα διότι ανατρίχιαζα και μόνο στην ιδέα ενέσεων, αίματος κ.τ.ό. και τα δεύτερα γιατί μου φαίνονταν τόσο μα τόσο βαρετά. Ακόμη και όταν διορίστηκα στην εκπαίδευση θυμάμαι ότι απέφευγα επιμελώς ακόμη και να διατρέχω φευγαλέα με τη ματιά μου αυτά τα ανιαρά νομικά κείμενα που ψηφίζει η βουλή. Δυστυχώς, μετέπειτα συνειδητοποίησα με οδυνηρό τρόπο ότι πρέπει να πάψω να έχω αυτή τη στάση. Όσο αποτροπιασμό – ναι, μάλλον αυτή είναι η σωστή λέξη – κι αν μου προκαλούν, πρέπει όχι απλώς να ρίχνω ένα φευγαλέο βλέμμα, αλλά – φευ – να μελετώ προσεκτικά κάποια εξ αυτών. Όμως όση υπομονή κι αν έχεις, βλέπεις σταδιακά να εξανεμίζεται όταν αυτά τα αποκρουστικά έγγραφα παραπέμπουν σε άλλες παραγράφους, άλλων άρθρων τροποποιώντας ή καταργώντας τες. Εκεί γίνεται, στ’ αλήθεια, μύλος. Ωστόσο, ακόμη πιο ενοχλητική είναι μια άλλη ιδιότητά τους. (Το λέω λες και είναι φυσικό τους γνώρισμα κι όχι αποτέλεσμα ανθρώπινης “επινόησης”). Εκεί που πραγματικά αισθάνεσαι την αδήριτη ανάγκη να κόψεις αυτοστιγμή μερικά αιμοφόρα αγγεία – παρά την εγγενή σου απέχθεια στη θέα αίματος – είναι όταν διαπιστώνεις να παρεισφρύουν άσχετες διατάξεις σε άσχετους νόμους. Το κακό νομίζω πως έχει παραγίνει. Όταν βλέπεις, αγαπητέ αναγνώστη, τη διατύπωση “και άλλες διατάξεις” να αναπαύεται στο τέλος του τίτλου ενός νόμου, ετοιμάσου να έρθεις σε επαφή με το πιο άσχετο θέμα που θα μπορούσε να υπάρξει. Ε Λ Ε Ο Σ. Όχι άλλο κάρβουνο. Εκλιπαρώ, πέφτοντας στα πόδια όσων έχουν σχέση με τη δημιουργία νόμων, να σταματήσουν αυτή την πρακτική. Δεν υποφέρεται άλλο αυτό το μαστίγωμα της κοινής λογικής.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.