Είναι πολλές στιγμές που νιώθουμε να κλείνουν λίγο – λίγο και οι τελευταίες χαραμάδες προσδοκίας για κάτι καλύτερο στο περιβάλλον που ζούμε. Ορθώνονται ισχυρές φωνές μέσα και γύρω μας που λένε πως τίποτε δε διορθώνεται, πως ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Είναι μάταιο να προσπαθήσουμε. Αφού ο καθένας νοιάζεται για το στενά νοούμενο συμφέρον του, γιατί ν’ αποτελέσουμε εμείς την εξαίρεση; Η αίσθηση ότι θα χαρακτηριστούμε γραφικοί αν δώσουμε λίγη από την ικμάδα μας για κάτι άλλο πέραν του ατομικού βολέματος, μας καθηλώνει συνήθως σε απραξία. Πρέπει κανείς να διαθέτει πολύ μεγάλη ψυχική δύναμη για να αντιταχθεί σ’ αυτή τη λογική και να γίνει μια μικρή σπίθα παρηγοριάς σε έναν κόσμο αλλοτριωμένο και χωρίς πυξίδα προσανατολισμένη σε διαχρονικές αξίες.
Το παρακάτω βίντεο συμπυκνώνει σε λίγες σκηνές την προσήλωση ενός παιδιού στο στόχο να δώσει λίγο χρώμα στο περιβάλλον του. Είναι πολύ χαρακτηριστική η αδιαφορία που επιφυλάσσει για τα αποθαρρυντικά σχόλια της παρέας των νεαρών. Σε λίγο το παράδειγμά του μιμούνται όλο και περισσότεροι, καθώς η ανιδιοτέλεια συνιστά έναν πολύ ισχυρό πόλο έλξης.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.