Μνημόνιο: ένας όρος που μέχρι και πριν από ένα χρόνο θα συναντούσαμε τυχαία στο πλαίσιο κάποιας είδησης που θα αφορούσε διακρατική συμφωνία. Από τον Μάιο του 2010 όμως και εντεύθεν, η λέξη όχι απλώς έχει εισβάλλει στη ζωή μας, αλλά πεισματικά εγκαταστάθηκε στο καθημερινό λεξιλόγιο μαζί με άλλους ακατανόητους – για τους περισσότερους από μας – όρους, όπως spreads, αναδιάρθρωση, ασφάλιστρα κινδύνου.
Και μπορεί στην ουσία τους οι περισσότεροι καινοφανείς οικονομικοί όροι να μας είναι άγνωστοι, ωστόσο έχουμε αισθανθεί τις συνέπειές τους στις πετσί μας, μιας και η οικονομική δυσπραγία είναι διάχυτη, το κόστος ζωής ασφυκτικό, οι μισθοί βαίνουν διαρκώς συρρικνούμενοι, ενώ οι φόροι εκτοξεύονται στον ουρανό.
Μέσα σ’ αυτό το δυσοίωνο τοπίο λαμβάνουν χώρα γεγονότα με τέτοιον καταιγιστικό ρυθμό που πλέον αδυνατούμε να τα παρακολουθήσουμε και κυρίως να αντιληφθούμε τον βαθύτερο αντίκτυπό τους στο μέλλον της χώρας.
Από σατιρική εκπομπή προβάλλεται κομμένο απόσπασμα βίντεο που εμφανίζει τον πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος – Καν σε συνέντευξή του σε γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι, να παραδέχεται ότι το θέμα της παρέμβασης του ΔΝΤ στην Ελλάδα “έκλεισε” σε 15 ημέρες, αλλά είχαν προηγηθεί υπόγειες, επί μήνες διαβουλεύσεις μεταξύ Ταμείου και ελληνικών αρχών, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό.
Από την φράση του Παπανδρέου “λεφτά υπάρχουν” οδηγηθήκαμε στο Δ.Ν.Τ., την προσφυγή στο οποίο τα επίσημα πρωθυπουργικά χείλη διέψευδαν κατηγορηματικά. Υποτίθεται, επίσης, ότι ο νυν πρωθυπουργός, όταν ανελάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν γνώριζε την οικτρή κατάσταση της οικονομίας. Μόνο που ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Προβόπουλος κατέρριψε τον ισχυρισμό αυτό, δηλώνοντας ότι είχε ενημερώσει για τη κάκιστη προοπτική των οικονομικών δεικτών τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή και τις ηγεσίες όλων των κομμάτων, άρα και τον Παπανδρέου. Συνεπώς, το άλλοθι της άγνοιας δεν υφίσταται.
Κατόπιν όλων αυτών, πώς είναι δυνατόν να μην απογοητεύεται κανείς και να μην αντιμετωπίζει με καχυποψία κάθε ενέργεια, νομοσχέδιο και οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγών; Πώς μπορεί να πειστεί κανείς για την αγνότητα των κινήτρων, όταν τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό φαίνεται να αδυνατούν να απαγκιστρωθούν από λαϊκίστικες νοοτροπίες και τακτικές, παρόμοιες με αυτές που μας οδήγησαν στο τρέχον αδιέξοδο. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει καταβαραθρωθεί. Και έχει καταβαραθρωθεί για δύο πολύ απλούς λόγους. Ο πρώτος είναι η ακατανόητη καταφυγή σε ψέματα που σε χρόνο ρεκόρ ξεσκεπάζονται και ο δεύτερος είναι η ατιμωρησία όσων ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος είναι τόσο τελεσίδικη, που έχει συμπαρασύρει και τις λίγες υγιείς πολιτικές φωνές που απέμειναν, μαζί με την ελπίδα μας για μια καινούρια πολιτική ηθική με προοπτική.
Σύντομα η οικονομική καταστροφή θα συμπορευτεί με την κοινωνική αναταραχή και τη συρρίκνωση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η πτώση είναι αναπόφευκτη. Η υποθήκευση του μέλλοντός μας που αποφασίζεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων σε συναντήσεις με κρυφή ατζέντα, δεν τυγχάνει της λαϊκής συγκατάθεσης ούτε έχει την πολιτική νομιμοποίηση.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.