Ως μαθήτρια λυκείου ήμουν – για να το θέσω κομψά – αδύνατος κρίκος στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών, δηλαδή αυτό που λέμε σκράπας. Μερικές αβελτηρίες στο διάβασμα και το ένα μετά το άλλο έκαναν την εμφάνισή τους πλείστα όσα μαθησιακά κενά, τα οποία στο τέλος αποδείχτηκε ανέφικτο να τα καλύψω. Δε νοιώθω ασφαλώς υπερήφανη γι’ αυτό. Ωστόσο, θυμάμαι που έδινα θάρρος στον εαυτό μου ισχυριζόμενη ότι ποτέ δε θα μου χρειαστούν. Δε θα υπάρξει καμιά ανάγκη – σκεφτόμουν – συνομιλίας με κάποιον Σοφοκλή, Αριστοτέλη ή Θουκυδίδη στη ζωή μου. Αφελείς σκέψεις θα πείτε. Και τούτο διότι χρειάζεται να “συνομιλούμε” με τα κείμενα αυτών και άλλων μεγάλων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών αντλώντας νοήματα και μηνύματα που παραμένουν σύγχρονα όσο και διαχρονικά. Ή μάλλον επειδή είναι διαχρονικά είναι και τόσο σύγχρονα.
Με τούτα και με κείνα, αφέθηκε ως αραχνιασμένη αποσκευή των μαθητικών χρόνων η πικρή ανάμνηση ενός βαθμού κάτω από τη βάση στο εν λόγω μάθημα.
Μέχρις ότου διάβασα στο περιοδικό Λυδία (τεύχος 455, Ιανουάριος 2011, σελ. 22, 23) την παρακάτω είδηση και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Κάποιος ισπανός καθηγητής ονόματι Χ. Κοντέρχ του πανεπιστημίου Σεν Άντριους της Σκωτίας αναρτά στην ιστοσελίδα www.akwn.net την επικαιρότητα στα αρχαία ελληνικά!
Σταχυολογώ δύο χαρακτηριστικούς τίτλους από την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών.
Τό του Γαδδάφι στράτευμα τόν όρον εις την Τυνησίαν διαβαίνει.
Ο Ασάδ τους εαυτού πολίτας αποκτείνει.
Αν μη τί άλλο αξίζει να παραδεχτεί κανείς ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο χρήσης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, κάνοντάς την ιδιαιτέρως θελκτική.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.