Καθώς τα νέα για την τύχη των πυρηνικών εργοστασίων της Ιαπωνίας γίνονται ολοένα και πιο ζοφερά, μαζί με το αόρατο νέφος της εκλυόμενης ραδιενέργειας φαίνεται να σφίγγει την ψυχή μας και ένα ανυπόφορο κύμα απαισιοδοξίας. Η προετοιμασία των πολιτών της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου, αλλά και όλων των κατοίκων του πλανήτη για το χειρότερο σενάριο, μοιάζει να είναι τόσο λίγη μπροστά στην υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών. Και αυτό που κάνει το γεγονός περισσότερο τραγικό είναι ότι πρόκειται για έργο όσων έζησαν τον απόηχο των βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι.
Δεν είναι ίσως η ώρα για καταλογισμό ευθυνών. Όμως, δεν μπορεί να μην επισημάνει κανείς ότι ακόμη και σε μια χώρα τεχνολογικά και οικονομικά προοδευμένη, οι άνθρωποι διακατέχονται από μια σημαντική αδυναμία: ξεχνούν γρήγορα τα δυσάρεστα γεγονότα. Και, δυστυχώς, δε διδάσκονται απ’ αυτά. Σε μία χώρα που συγκεντρώνει μερικά από τα δυνατότερα μυαλά όλου του κόσμου, που η εργατικότητα και η πειθαρχία είναι εγγεγραμμένες στο DNA ιδιότητες, γίνονται αφελείς ικασίες όπως ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς δεν εγκυμονεί κινδύνους. Ο καταστροφικός σεισμός και το τσουνάμι μία εβδομάδα πριν, έκανε κομμάτια, εκτός από τα ανθρώπινα κατασκευάσματα και αυτές τις ανυπόστατες υποθέσεις.
Η Ιαπωνία είναι για την Ελλάδα μακριά. Όχι, βεβαίως, τόσο όσο νομίζουμε. Αν ήταν στο χέρι μας, θα την εξοστρακίζαμε ακόμη μακρύτερα. Θέλουμε ν’ ακούμε καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει, αν και βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι πρόκειται για άλλη μια παιδαριώδη ανακρίβεια. Δεν μπορεί η χώρα μας να είναι μονίμως απρόσβλητη από τα δυσάρεστα ενδεχόμενα. Η κοινή λογική και η επιστημονική γνώση δίνουν τεκμήρια γι’ αυτό. Απλώς δε θέλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα.
Όπως συνέβη και με το Τσέρνομπιλ. Μπορεί να ήμουν κοριτσάκι, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον καθημερινό προβληματισμό για το τί είναι ασφαλές να φάμε και από πού. Από τα σουπερμάρκετ είχε κάνει φτερά σε χρόνο ρεκόρ οποιαδήποτε τροφή κυκλοφορούσε σε κονσέρβα. Λες και θα επαρκούσε για όσο χρόνο χρειάζεται να εξασθενίσει η δράση της ραδιενέργειας σε έδαφος, νερό και αέρα. Όταν εξαντλήθηκαν οι κονσέρβες ήταν αναπόφευκτο να αρχίσουμε να τρώμε και πάλι φρούτα και λαχανικά, προσευχόμενοι ενδόμυχα ο Θεός να μας λυπηθεί.
Για άλλη μια φορά η ανθρώπινη επινοητικότητα εξαντλήθηκε. Είναι η ώρα του Θεού να “μιλήσει”.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.