Γιάννης Βλαχογιάννης

Ο Γιάννης Βλαχογιάννης (Γιάννης Βλάχος) ήταν Έλληνας ιστορικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Ναύπακτο, στις 27 Ιουλίου 1867 και πέθανε στην Αθήνα στις 23 Αυγούστου 1945.
Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην Ναύπακτο και τελείωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στο Β’ Γυμνάσιο Πατρών. Το 1886 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Φιλολογίας, σχολή όμως που δεν θα τελειώσει, καθώς αναγκαζόταν να δουλεύει για να ζει, ως δάσκαλος σε ιδιωτικά μαθήματα και διορθωτής στην «Εφημερίς», του Δημήτριου Κορομηλά αρχικά, και αργότερα συντάκτης στην «Εστία».
Ανακάλυψε τα προσωπικά αρχεία του Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη. Το 1907 εξέδωσε τα περίφημα «Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη», με δική του επιμέλεια στο μοναδικό χειρόγραφο του ήρωα της Επανάστασης.
Την περίοδο της κατοχής συνδέθηκε με τον φιλόλογο – ιστορικό Άγγελο Παπακώστα, του οποίου έγινε στενός συνεργάτης στις έρευνές του και συνέβαλλε στην έκδοση των αρχείων του Κολοκοτρώνη.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Ιστορίες του Γιάννου Επαχτίτη (1893)
Η Έξοδο (1911)
Τ’ άρματα (1912)
Το Σούλι (1912)
Η πεταλούδα (1920)
Γύροι της ανέμης (Παραμύθια) (1923)
Έρμος κόσμος (Διηγήματα) (1923)
Του Χάρου ο χαλασμός (1923)
Μεγάλα χρόνια – Λόγοι και αντίλογοι (1930)
Τα παληκάρια τα παλιά (1931)
Διηγήματα – εκδ. Εστία