Με δεκάδες νεκρούς καθημερινά το άγχος μας είναι αν θα κάνουμε Χριστούγεννα.
Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης (Δημοσιεύτηκε στο www.sdna.gr).

Τι ακριβώς μας έχει συμβεί; Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Είναι άραγε η κούραση που έγινε αδιαφορία; Είναι ίσως μια προϋπάρχουσα κοινωνική αναισθησία η οποία απλώς μασκαρεύτηκε στην αρχή της πανδημίας και τώρα έχει ξεχειλώσει; Φταίει η κυβέρνηση; Η Αντιπολίτευση; Η Εκκλησία; Ο καθένας μπορεί να διαλέξει την απάντηση που προτιμά. Ουδείς όμως δικαιούται να μην το βλέπει: μετατρεπόμαστε μέρα με τη μέρα σε κτήνη. Διότι, στην πραγματικότητα, ενώ μοιάζει με ανθρώπινη αντίδραση, είναι κτηνώδες να πεθαίνουν κάθε μέρα δεκάδες συνάνθρωποί μας κι εμείς να συνεχίζουμε κανονικά τη ζωή μας, με βασικό άγχος μήπως μας κλείσουν ξανά μέσα και χάσουμε τα Χριστούγεννα!

Οι αριθμοί συγκλονίζουν. Ή θα έπρεπε να συγκλονίζουν. 60, 70, 80 νεκροί ημερησίως. Με εφιαλτικές προβλέψεις για εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμα. Αν αυτό δεν αποτελεί αιτία για εθνικό θρήνο, για προσωπικό θρήνο έστω, τότε μάλλον μας έχει στερέψει η ανθρωπιά και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.

Βρίσκουμε άλλοθι στους ανεμβολίαστους. Λέμε μεταξύ μας ότι κυρίως αυτοί νοσούν σοβαρά και πεθαίνουν. Κι αυτό μας καθησυχάζει: Ας πρόσεχαν, μπορούσαν να σωθούν και δεν ήθελαν, μη σώσουν να εμβολιαστούν, δεν θα ξανακλειστούμε εμείς επειδή αυτοί είναι ανεύθυνοι και ψεκασμένοι και βλάκες. Κάπως έτσι δεν σκεφτόμαστε οι περισσότεροι;

Κι εγώ θυμώνω. Όχι τόσο με τους ανεμβολίαστους, όσο με τους αντιεμβολιαστές. Με τους φανατικούς, οι οποίοι παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους. Είναι, σε πολλές περιπτώσεις, με την κυριολεξία του όρου, εγκληματίες. Η δικαιοσύνη θα όφειλε να έχει παρέμβει ήδη.

Θυμώνω με την κυβέρνηση, η οποία αφού επί μήνες εξέπεμπε με κάθε τρόπο το μήνυμα πως ουσιαστικά ξεμπερδέψαμε με την πανδημία, τώρα τρέχει και δε φτάνει, επαναλαμβάνοντας μονότονα «δεν εξετάζουμε λοκντάουν». Που είναι σαν να λέει «δεν μας νοιάζει να πεθαίνουν δεκάδες κάθε μέρα, μας νοιάζει το κοινωνικό και οικονομικό κόστος». Φοβική και αναποφάσιστη, χαϊδεύει την Εκκλησία και τα σώματα ασφαλείας, προτείνει ημίμετρα που δεν εφαρμόζονται και ξεχνά ότι βασικό της καθήκον είναι να προστατέψει τους πολίτες της χώρας: ακόμα κι εκείνους που δεν θέλουν να προστατευτούν. Δεν έχει σημασία αν το λοκντάουν είναι μια λύση που αντέχει ο κόσμος. Σημασία έχει αν είναι μια χρήσιμη λύση. Κι αν υπάρχει άλλη. Η συζήτηση μας αφορά όλους, η ευθύνη όμως αφορά εκείνους που κυβερνούν. Αν βάζουν στο ζύγι το πολιτικό κόστος με το κόστος σε ζωές και θεωρούν ότι αντέχουν το δεύτερο και όχι το πρώτο, τότε έχουν αποτύχει οικτρά.

Θυμώνω βεβαίως και με την Αντιπολίτευση (την Αξιωματική) και την δική της θλιβερή και ξεκάθαρη υποδαύλιση του αντιεμβολιαστικού κινήματος, με την Εκκλησία που στάθηκε πολύ αργά στο ύψος της περίστασης (παρότι δεκάδες ιεράρχες, ευτυχώς, την ξεπέρασαν και έκαναν με σοβαρότητα την δουλειά τους), ακόμα και με την περίφημη «αγορά»: ενώ όλα γίνονται για εκείνη, για να μην κλείσει ξανά, συμπεριφέρεται κουτοπόνηρα, τηρεί και δεν τηρεί τα μέτρα, διαμαρτύρεται επειδή ξεβολεύεται (εμείς θα κάνουμε τους αστυνομικούς στα μαγαζιά μας; Φυσικά εσείς; Ποιος άλλος;), διεκδικεί ξανά επιδόματα, αντί να συνεισφέρει όπως μπορεί στην οριστική λύση του προβλήματος.

Θυμώνω με πολλούς και με πολλά. Για να μη θυμώσω με τον εαυτό μου.

Ακούω τα νούμερα των νεκρών στην τηλεόραση απαθώς, νιώθω ανώτερος των άλλων επειδή εμβολιάστηκα, δυσφορώ στην πιθανότητα να χάσω ένα εκατοστό από την ελευθερία μου για να σωθούν κάποιοι – ανεμβολίαστοι ή εμβολιασμένοι. Έχω ακράδαντα επιχειρήματα υπέρ μου. Και πορευόμενος με αυτά, ανάμεσα σε πτώματα, γίνομαι σταδιακά κι εγώ κτήνος.

Δεν θα κλειστούμε εμείς ξανά μέσα, επειδή αυτοί δεν εμβολιάζονται λοιπόν. Χριστούγεννα έρχονται. Οι βιτρίνες ήδη στολίζονται. Και είναι πιο τρομακτικές από ποτέ.

Γιατί στα λαμπιόνια τους, απαστράπτουσα , υπερήφανη και ξεδιάντροπη, αντικατοπτρίζεται η συγκλονιστική απάθεια μιας ολόκληρης χώρας.

80 νεκροί σήμερα.

Που θα φάμε απόψε;