Κατηγορία: ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ_ΓΡΑΦΗΣ Σελίδα 1 από 2

 

 

Σε έναν αγρό
με παπαρούνες
μέσα στο κόκκινο
στο κόκκινο
να τρέξω
να βυθιστώ
με φλογισμένα μάγουλα
και χείλη κερασένια
με ματωμένα γόνατα
παπούτσια λασπωμένα

Από ένα βλαστάρι ντελικάτο
να κρεμαστώ
να αιωρούμαι
στο φύσημα τ’ αέρα
Από ένα μίσχο καρποφόρο
να ξεπροβάλλω
πορφυρή
βελούδινη
ανάλαφρη
σαν ξωτικό
με τη ματιά
ψηλά
στον ήλιο.

Σε έναν αγρό
με παπαρούνες
μέσα στο κόκκινο
ή παπαρούνα
η ίδια
ντυμένη το κόκκινο,
να γίνομαι παιδί.
Μέσα στο κόκκινο
Στο κόκκινο
Κόκκινο
Κόκκινο
Κόκκινο
Ξανά…

©12.5.2024, Ι.Μ.

Έχασες τη φωνή σου.

Τις λέξεις σου έχασες

σε μια θολή καθημερινότητα

σε πυκνές αραιές συγκεντρώσεις

ματαιοδοξίας

σε κλειστές πόρτες μπροστά,

σιδερόφραχτες

σε άγονες εκτάσεις περιδιαβαίνοντας

σπέρνοντας ματαίως.

 

Σταγόνες ιδρώτα  υγραίνουν

τον άνυδρο τόπο.

Γυαλοκοπούν όπως οι φτηνές χάντρες

στα βραχιολάκια που αγόραζες

μικρή στα πανηγύρια.

 

Ατέρμονο στροβίλισμα

κάτω από το σκληρό λιοπύρι.

Οι κόρες διαστέλλονται.

Πυρετός.

Άπνοια…

 

Νόμισες πως ο ήλιος,

θα χάιδευε απαλά την πλάτη σου

θα ζέσταινε τους ώμους και τα μπράτσα σου

θα φλόγιζε την παγωμένη σου ανάσα

θα χρωμάτιζε τα χλωμά σου μάγουλα.

θα έβαζε στη γλώσσα σου τραγούδια

 

Νόμισες πως ο ήλιος

σε σένα χαμογέλασε

σε σένα κρυφομίλησε

σε σένα χάρισε το κάτασπρο μαντήλι

σε σένα και το πορφυρό γαρύφαλο

που στέριωσες στα μαλλιά σου

 

Ξεροκατάπιες διψασμένη

Έγλυψες το δάκρυ τ’ αλμυρό

Τα χείλη αφυδατωμένα

όλο ρωγμές σαν έρημος.

Συγκεντρώθηκες ν’ ακούσεις.

Έναν ήχο. Κάποια βοή.

Άνοιξες το στόμα

Μια λίμνη ολοστρόγγυλη

αποστραγγισμένη.

Κανένας ήχος. Ούτε βοή.

 

Έχασες τη φωνή σου.

Τις λέξεις σου έχασες.

Και τώρα το σώμα σου άγαλμα γίνεται

Μάρμαρο λαξεμένο

αλύγιστο, σκληρό,

απόρθητο.

Έχασες τη φωνή σου

Χάθηκες

Μέσα σου.

©24.3.2024  Ι.Μ.

Ήλιοι λαμπεροί

γεμάτοι υπερηφάνεια

έπαρση και ζαλάδα

στο πιο ψηλό μπαλκόνι τ’ ουρανού.

Καταμεσήμερο, ο ιδρώτας στάζει

μα το χαμόγελο κολλημένο με σελοτέιπ

από άκρη σε άκρη

καλύπτει το πρόσωπό τους.

Η μέρα στις δόξες της, κομπάζει

για το γόνιμο πρωινό που πέρασε

και για το χρόνο που απομένει.

Δικός της κι αυτός.

Το καλοκαίρι άλλωστε

αργεί να σουρουπώσει.

Το πλήθος χειροκροτεί

και με βεντάλια χρυσαφένια

κάποιος διώχνει τις μύγες

που μαζεύτηκαν

πάνω από τα κεράσματα της νιότης.

 

Ήλιοι πορτοκαλί

μετέωροι,

στο χείλος ενός δειλινού

στην άκρη της θάλασσας.

Αβέβαιοι κοιτάζουν πίσω

τις σκιές που απλώνονται

με ταχύτητα σαρώνοντας

ότι άφησε η μέρα πίσω της.

 

Ήλιοι μισοβυθισμένοι.

Νερό κι αλάτι

στο δέρμα τους.

Το στόμα στεγνό. Πεινασμένοι.

Κουρασμένοι από τον κάματο της μέρας.

Ικανοποίηση;

Θυμός;

Ποιος ξέρει τι κρύβεται

στο πορφυρό χαίρε

που εξαπολύουν

με σφιγμένο πρόσωπο

την ύστατη ώρα της δύσης;

 

Ήλιοι χλωμοί

αγουροξυπνημένοι

μετά από μία ξέφρενη

ερωτική βραδιά.

Άλλοι ξέπνοοι στο σταυροδρόμι

μιας νέας αρχής.

Σε κάθε περίπτωση μια νέα αρχή.

Κάθε πρωί.

Ως το τέλος.

Με όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου.

Με όλες τις εντάσεις του χρυσού.

Σε όλα τα ύψη και τα βάθη του ορίζοντα.

Ως το τέλος.

Όταν η ανάσα κοπάσει

Και οι ήλιοι που ήσασταν

κάποτε,

γίνουν νοσταλγικό τραγούδι.

 

@10.10.2022 Ι.Μ.

The white sea among our lands…

 

Ανάμεσα μας

η άσπρη γη.

Τόπος συνάντησης

των σκιών

από έρωτες που ζήσαμε.

Άμμος καυτή,

αδιάβατη έρημος.

Κοχύλια, βότσαλα, φύκια

κι ανάμεσά τους

αχνάρια από τις πατούσες μας.

Ψάχνω να βρω τις διαδρομές

που πήραμε

και τους ήχους

από το κύμα το αλμυρό.

Από το βορρά

ακούγεται πάλι η θάλασσα.

Απειλητική,

κατεβαίνει

για να σβήσει ότι σώθηκε.

Νυχτώνει.

Πίσω μας ανάβουν ένα ένα

τα φώτα στο Παλέρμο.

Παράταση.

 

@17.9.2022 Ι. Μ.
Παλέρμο

Γη απέραντη

ανυπεράσπιστη

γυμνή…

Τρωτή στις πυρωμένες αχτίδες μιας ματιάς

που ολοένα δραπετεύει

στις σκιερές γειτονιές πίσω

από την οροσειρά του χρόνου,

χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται

την ξηρασία

που πλήττει τους κάμπους της.

 

Μαραμένοι δύο ανθοί στο ύψος

της καρδιάς

που ροδοβόλοι κάποτε,

στερεμένοι τώρα

από γάλα και φιλιά,

γέρνουν διψασμένα

όλο απορία

στο άνυδρο σώμα της.

 

Αχανής σιωπή που καγχάζει.

Φυσάει νοτιάς

και οι δρόμοι που την όρισαν

θαμμένοι σε σκόνη

από στάχτη και γύρη,

μαυροκίτρινη,

με αδιαφορία

να σβήνει τα ίχνη τους.

 

Ύστατη προσπάθεια.

Ανθεκτική, αλλά

ασθμαίνοντας

η υδάτινη ελπίδα.

Από το υπέδαφος

ή εξ ουρανού ενδεχομένως,

ακουστεί

εκείνος ο γάργαρος

αναστεναγμός

που ανοδικά και καρποφόρα

γεμίζει τις χαραμάδες

και σπέρνει αστράκια

και δροσιές

στο περιβόλι τ’ ουρανού

που φύτεψε μέσα της…

 

Αποκαλόκαιρο μίας νέας

ερημιάς.

Με τις βαλίτσες

παραμάσχαλα

στο τρένο της επιστροφής επιβιβάζεται

με αμηχανία,

ένα ακόμη φθινόπωρό της.

 

@ Αύγ.-Σεπτ. 2022, Ι. Μ.

 

 

Σκοτείνιασε πάλι.

Δεν είναι ένα μικρό συννεφάκι

που έκρυψε για λίγο τον ήλιο.

Ένα μεγάλο, γκρίζο

πέπλο καπνού είναι.

Γέμισαν στάχτες τα μαλλιά σου.

 

Μια τεράστια πέτρα

σε έκλεισε πάλι μέσα

στην υγρή σπηλιά.

Δεν το περίμενες. Όχι.

Όμως κάτι υποσυνείδητα

σε έσπρωξε τις προάλλες

ν’ αφήσεις εκεί

το άσπρο μαντηλάκι σου.

 

Μην κλαις.

Σε χίλια κομμάτια θα σπάσεις πάλι.

Δεν το αντέχω.

 

Στο δρόμο πάλι η προσφυγιά

Σαν μακριές, σπαρακτικές χορδές

ξεκούρδιστης κιθάρας.

 

Καλύτερα να μείνεις εκεί.

Να μην ακούς

τα βουβά τραγούδια.

Να μη βλέπεις

τις σκιές των σωμάτων.

Να μην αγγίζεις

τα παγωμένα χέρια των παιδιών

που αποχαιρετούν τα περιστέρια.

 

Ένα απέραντο κενό

απλώθηκε ξεδιάντροπα

στον γκρίζο κάμπο.

Κανείς δεν το περίμενε.

Ούτε εσύ.

Είχες φυτέψει καλαμπόκι

κι ηλιοτρόπια.

Ερχόταν η άνοιξη.

Θα έπλεκες κοτσίδες με λουλούδια

τα μαλλιά σου …

 

Μην κλαις.

Θα λιώσεις σαν το κερί

που κρατάς.

Στο σκοτάδι θα μείνεις

και πού θα σε βρω;

 

Ισοπεδωμένες ζωές στο χιονιά

Συντρίμμια οι πόλεις που έζησες

Τελευταίοι σπασμοί.

 

Καλύτερα να μείνεις εκεί.

Θα έρθω όταν όλα τελειώσουν

καλή μου.

Με ένα ζευγάρι γυαλιά

για να μην πονέσουν τα μάτια σου

από το φως.

Θα σε σηκώσουμε στα χέρια

για να μην πατήσεις τα κατάλοιπα

των μαχών.

Θα σε βάλουμε σε ένα βάθρο ψηλό

για να σε δουν όλοι.

Κι εσύ θα κουνάς το λευκό μαντηλάκι

με χάρη.

Και θα γελάς, σαν όλα να ήταν

ένα κακό όνειρο.

 

Έτσι θα γίνει καλή μου.

Όπως πάντα.

Μην κλαις.

Χαμογέλα.

Έτσι καλή μου.

Ειρήνη μου.

©31.3.2022 Ι.Μ.