Σκοτείνιασε πάλι.
Δεν είναι ένα μικρό συννεφάκι
που έκρυψε για λίγο τον ήλιο.
Ένα μεγάλο, γκρίζο
πέπλο καπνού είναι.
Γέμισαν στάχτες τα μαλλιά σου.
Μια τεράστια πέτρα
σε έκλεισε πάλι μέσα
στην υγρή σπηλιά.
Δεν το περίμενες. Όχι.
Όμως κάτι υποσυνείδητα
σε έσπρωξε τις προάλλες
ν’ αφήσεις εκεί
το άσπρο μαντηλάκι σου.
Μην κλαις.
Σε χίλια κομμάτια θα σπάσεις πάλι.
Δεν το αντέχω.
Στο δρόμο πάλι η προσφυγιά
Σαν μακριές, σπαρακτικές χορδές
ξεκούρδιστης κιθάρας.
Καλύτερα να μείνεις εκεί.
Να μην ακούς
τα βουβά τραγούδια.
Να μη βλέπεις
τις σκιές των σωμάτων.
Να μην αγγίζεις
τα παγωμένα χέρια των παιδιών
που αποχαιρετούν τα περιστέρια.
Ένα απέραντο κενό
απλώθηκε ξεδιάντροπα
στον γκρίζο κάμπο.
Κανείς δεν το περίμενε.
Ούτε εσύ.
Είχες φυτέψει καλαμπόκι
κι ηλιοτρόπια.
Ερχόταν η άνοιξη.
Θα έπλεκες κοτσίδες με λουλούδια
τα μαλλιά σου …
Μην κλαις.
Θα λιώσεις σαν το κερί
που κρατάς.
Στο σκοτάδι θα μείνεις
και πού θα σε βρω;
Ισοπεδωμένες ζωές στο χιονιά
Συντρίμμια οι πόλεις που έζησες
Τελευταίοι σπασμοί.
Καλύτερα να μείνεις εκεί.
Θα έρθω όταν όλα τελειώσουν
καλή μου.
Με ένα ζευγάρι γυαλιά
για να μην πονέσουν τα μάτια σου
από το φως.
Θα σε σηκώσουμε στα χέρια
για να μην πατήσεις τα κατάλοιπα
των μαχών.
Θα σε βάλουμε σε ένα βάθρο ψηλό
για να σε δουν όλοι.
Κι εσύ θα κουνάς το λευκό μαντηλάκι
με χάρη.
Και θα γελάς, σαν όλα να ήταν
ένα κακό όνειρο.
Έτσι θα γίνει καλή μου.
Όπως πάντα.
Μην κλαις.
Χαμογέλα.
Έτσι καλή μου.
Ειρήνη μου.
©31.3.2022 Ι.Μ.
