Ο Λευτέρης Δούκας, από τον Κακόβατο Ηλείας αναφέρει όσα ο ίδιος έζησε και θυμάται στο προσωπικό του ημερολόγιο:
Ο χειμώνας του 43 ήταν φοβερότερος από άποψη πείνας. Ο κόσμος ήταν απροετοίμαστος για μια τέτοια κατάσταση και πέρασε πολύ άσχημα. Αρκετοί πέθαναν από αβιταμίνωση και ο θάνατος θα «θέριζε» αν δε στρεφόταν ο κόσμος (με κίνδυνο της ζωής του) προς τις αποθήκες, τις οποίες παραβίαζε μερικώς για να πάρει και να φάει μια χούφτα σταφίδες. Έγιναν πολλές απόπειρες για το σπάσιμο των αποθηκών, αλλά όλο και κάποιο εμπόδιο τις ματαίωνε. Η προσπάθεια για το άνοιγμα των αποθηκών συνεχιζόταν και κάπου-κάπου άνοιγε κανένας φεγγίτης και έπαιρνε ο κόσμος σταφίδα.
Τον Μάη του 1943 έγιναν τα αιματηρά γεγονότα που θα αναφέρω που στοίχισαν τη ζωή σε τέσσερα άτομα και αρκετούς τραυματίες.
Στα γεγονότα λοιπόν στην αποθήκη στο πουρνάρι, όπως τη λέγαμε, έγινε το μεγάλο μακελειό.
Ήτανε Μάης μήνας, όταν κάτοικοι από τα γύρω χωριά κατέβαιναν στον Κακόβατο με σκοπό να πάρουν τη σταφίδα από τις αποθήκες του χωριού. Εμείς ειδοποιούσαμε τα χωριά πως κάτι κακό θα γινόταν, όμως δεν μας έλαβαν υπόψιν τους και προχώρησαν για τις αποθήκες. Δεν μας πίστεψαν, γιατί ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε δόλος. Ήρθαν λοιπόν από τα γύρω χωριά και έσπασαν τον φεγγίτη στην αποθήκη στο πουρνάρι και μετά, αφού μπήκαν μέσα οι πρώτοι έσπασαν και τον δεύτερο φεγγίτη. Μπήκαν μέσα και άρχισε το σάκιασμα και το κουβάλημα(για όσους πρόλαβαν). Δεν πρόλαβαν όμως και πολλά πράγματα και έφτασαν οι Ιταλοί και άρχισε το μακελειό. Βούιζε το κροτάλισμα των οπλοπολυβόλων, των ατομικών όπλων και των χειροβομβίδων. Ο κόσμος είχε αιφνιδιαστεί και όσοι πρόλαβαν έφυγαν προς κάθε κατεύθυνση. Έτσι κάποιοι γλίτωσαν. Αρκετοί από αυτούς που προσπάθησαν να ξεφύγουν από το άνοιγμα του δεύτερου φεγγίτη, βγήκαν από τα ανατολικά της αποθήκης, έπεσαν μέσα στα χωράφια με τα σιτάρια και άρχισαν να τρέχουν
Επί τόπου έμειναν τρεις νεκροί. Στην αποθήκη ένας. Ένας πιο πάνω στα σπαρτά που φάνηκε ότι γνώρισε τον προδότη και τον σκότωσαν και ένας που πέθανε μετά από μέρες από διαμπερές τραύμα. Υπήρξαν και αρκετοί τραυματίες, εκ των οποίων ένας έχασε το μάτι του, άλλος έσπασε το σαγόνι του κι ένας τρίτος που τραυματίστηκε στο πνευμόνι πέθανε μετά από καιρό, φυματικός.
Εκείνο το βράδυ θυμάμαι είχαμε ένα τραπέζι σε γάμους και ενώ είχαμε φτάσει στο τσακίρ κέφι, ακούσαμε τους πυροβολισμούς και ήρθε μια κοπέλα που μας ανήγγειλε τα λυπηρά γεγονότα. Ο γιατρός του χωριού που συμμετείχε στο τραπέζι σηκώθηκε αμέσως και μαζί του και όλοι εμείς, για να δούμε τι είχε γίνει.
Στο σπίτι του γιατρού Νίκου Καλογερόπουλου μεταφέρθηκαν για περίθαλψη οι πρώτοι τραυματίες. Βαριά τραυματίας ήταν ο Δήμος Μιχαλόπουλος, ο Χρίστος Αβράμης και ο Γιώργος Ψαρογιαννακόπουλος και οι τρεις από τον Κακόβατο. Ο πρώτος πέθανε μετά από τρεις μέρες και οι άλλοι δύο έζησαν σακάτηδες.
