Απέναντι από το σπίτι της γιαγιάς μου, στα Καλύβια Ζαχάρως, βρίσκεται μία παραδοσιακή πέτρινη βρύση. Η βρύση αυτή περιτριγυρίζεται από έναν μεγάλο πλάτανο μπροστά από τον οποίο έχει ανοιχτεί ένα αυλάκι, για να τρέχει το νερό από τη βρύση και να ποτίζεται και ο πλάτανος. Είναι κτισμένη δίπλα σε ένα μικρό λοφάκι ή θα λέγαμε σε ένα μικρό ύψωμα (έτσι πιστεύω το περιγράφω καλύτερα, λόγω του μεγέθους του, που δεν είναι αρκετό, για να χαρακτηριστεί λόφος).

Η βρύση αυτή φτιάχτηκε, όπως και πολλές άλλες ακόμη, για να προμηθεύονται νερό στα σπίτια τους, πριν ακόμη δημιουργηθεί το δίκτυο ύδρευσης. Παλιότερα σε εκείνη τη βρύση πήγαιναν όλοι από νωρίς με τις βίκες τους. Πιο συγκεκριμένα πήγαιναν οι γυναίκες και τα κορίτσια, καθώς ήταν το μόνο μέρος που μπορούσαν να πάνε χωρίς συνοδεία και περίμεναν τη σειρά τους, για να τις γεμίσουν και να πάρουν το νερό στο σπίτι, για να κάνουν μπάνιο, να πιουν, να ξεδιψάσουν, να πλύνουν τα ρούχα τους και άλλα. Αυτά δηλαδή που κάνουμε εμείς σήμερα με τα σύγχρονα εργαλεία και με την ύδρευση του σπιτιού μας.

Όπως είπα και προηγουμένως δίπλα από τη βρύση βρίσκεται ένας μεγάλος πλάτανος. Αυτός ο Πλάτανος Λοιπόν είχε και ακόμη έχει μία τεράστια κουφάλα,  αρκετά μεγάλη για να χωρέσει τρία με πέντε παιδιά, ανάλογα βέβαια και με το ύψος και την ηλικία τους. Εκεί είχε κάτι, σαν ένα φαρδύ σωλήνα, όπου  μπορούσε να χωρέσει ένα παιδί ή ακόμη και έναν μικρόσωμο ενήλικα. Αυτός ο σωλήνας οδηγούσε στο σημείο που άρχιζαν τα κλαδιά, στην κορυφή του κορμού και αντίστροφα πίσω στην κουφάλα. Αυτό το δέντρο, μαζί με τα πέτρινα εξογκώματα στο ύψωμα ήταν σαν ένα τείχος αναρρίχησης, κάτι σαν παιδική χαρά για τα παιδιά της γειτονιάς που ήθελαν να παίζουν συνέχεια εκεί. Και καθώς αυτό το σημείο δεν είχε άλλο χώρο να συγκεντρωθούν, αυτό ήταν κάτι σαν πλατεία, που είχε κοντά και την εκκλησία και τα περισσότερα σπίτια και χωράφια των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα είχε και νερό και για να ξεδιψάσουν, γι΄ αυτό και ήταν το καταλληλότερο μέρος για να συναντιούνται όλοι.

Μια ιστορία από τη μαθήτρια της Α΄ τάξης, Ευγενία Μανιάτη που την άκουσε από τη γιαγιά της Ευγενία Μανιάτη.