Ένα πρωινό στην Κνωσσό
Την Πέμπτη 6/10/2022 το Γυμνάσιο Βιάννου, στo πλαίσιo των διδακτικών επισκέψεων έκανε ένα ταξίδι στο παλάτι του Μίνωα, την κοιτίδα του μινωικού πολιτισμού, με σκοπό να περπατήσει και να γνωρίσει τα βήματα των μινωικών προγόνων του. Τα παιδιά περιηγήθηκαν στο πολυδαίδαλο ανάκτορο, θαύμασαν το αξεπέραστο κρητικό τοπίο, σχεδόν αναλλοίωτο στους αιώνες, ένιωσαν δέος μπροστά στην εξαιρετική αρχιτεκτονική, τεχνολογία, τέχνη και θρησκεία των πρόσχαρων και ειρηνικών Μινωιτών.
Λίγα λόγια για την Κνωσσό:
Το μινωικό ανάκτορο της Κνωσού ήταν σημαντική πόλη από τα νεολιθικά χρόνια έως τον 5ο αι. Στο φως το έφεραν, αρχικά, οι ανασκαφές από τον ηρακλειώτη Μίνωα Καλοκαιρινό (1878), έπειτα, οι ανασκαφές που διεξήγαγε ο Άγγλος Sir Arthur Evans (1900-1913 και 1922-1930), οι οποίες αποκάλυψαν ολόκληρο το ανάκτορο. Συναρπαστικοί μύθοι έχουν γραφτεί για την Κνωσσό, όπως ο Λαβύρινθος με το Μινώταυρο και ο μίτος της Αριάδνης, η ιστορία του Δαίδαλου με τον Ίκαρο. O αρχαιολογικός χώρος της Κνωσσού, και ένα από τα πιο δημοφιλή σε επισκεψιμότητα ιστορικά αξιοθέατα της Κρήτης αλλά και της χώρας μας και του κόσμου ολόκληρου…
Δέος, συγκίνηση, υπερηφάνεια…. Και κάπου αναδύεται στην μνήμη μας εκείνος ο μεγάλος Κρητικός, ο Νίκος Καζαντζάκης: « Ο νους μου ξεχείλιζε ρωτήματα, δε μίλησα· πέρασαν πάλι από τα μάτια μου οι εξαίσιες τοιχογραφίες -μάτια μεγάλα, μυγδαλάτα, μαύρες πλεξούδες κυματιστές, βαριές κυράδες ανοιχτοστήθες, με χοντρά φιλήδονα χείλια, πουλιά, φασιανοί και πέρδικες, μαϊμούδες γαλάζιες, βασιλόπουλα με φτερά παγονιού στο κεφάλι, άγριοι άγιοι ταύροι, νιούτσικες ιέρειες με τα μπράτσα περιτυλιμένα με ιερά φίδια, γαλάζια αγόρια σε ανθισμένους κήπους- χαρά, δύναμη, πλούτος μεγάλος, ένας κόσμος όλο μυστήριο, μια Ατλαντίδα που πρόβαλε από το βυθό της κρητικιάς γης, μας κοιτάζει με τεράστια μαύρα μάτια, μα τα χείλια της είναι ακόμα σφραγισμένα.*
Τι κόσμος είναι ετούτος, συλλογιζόμουν, πότε θ’ ανοίξει τα χείλια του να μιλήσει; Τι άθλους να ‘καμαν και τούτοι οι πρόγονοι, απάνω στο χώμα εδώ που πατούμε;
Η Κρήτη στάθηκε το πρώτο γιοφύρι ανάμεσα Ευρώπης, Ασίας κι Αφρικής· η Κρήτη φωτίστηκε πρώτη σε όλη την κατασκότεινη τότε Ευρώπη. Κι εδώ η ψυχή της Ελλάδας εξετέλεσε τη μοιραία της αποστολή: έφερε το θεό στην κλίμακα του ανθρώπου. Τα τεράστια ασάλευτα αιγυπτιακά ή ασσυριακά αγάλματα έγιναν εδώ, στην Κρήτη, μικρά, χαριτωμένα, το σώμα κινήθηκε, το στόμα χαμογέλασε, και το πρόσωπο και το μπόι του θεού πήρε το πρόσωπο και το μπόι του ανθρώπου. Μια ανθρωπότητα καινούρια έζησε κι έπαιξε στα κρητικά χώματα, πρωτότυπη, διαφορετικιά από τους κατοπινούς Έλληνες, όλο ευκινησία και χάρη κι ανατολίτικη χλιδή.*»
