Μια ιστορία για τα ζώα και τους ανθρώπους

Ο όμορφος Μακινάς ήταν ένα μικρό σκυλάκι που γεννήθηκε στη γωνιά ενός πάρκου μια ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη. Η μαμά του ήταν πολύ όμορφη και πολύ τρυφερή μαζί του. Ο μικρός Μακινάς ένιωθε πως η μαμά του τον αγαπούσε πολύ. Τον φώλιαζε στα μπροστινά της πόδια για να κοιμηθεί και τον τύλιγε με το καφεκόκκινο κορμί της για να ζεσταθεί τα βράδια που το αεράκι φυσούσε πιο κρύο απ’ό,τι συνήθως. Όταν πεινούσε, η μαμά του είχε πάντα κάτι για να τον ταΐσει και ποτέ δεν τον άφηνε μόνο όταν ήθελε να βγει να ψάξει για φαγητό. Πάντα υπήρχε μια καλή γειτόνισσα για να τον προσέχει. Συνήθως βέβαια ήταν η σκυλίτσα με τα μεγάλα αυτιά που τα άλλα σκυλιά την κορόιδευαν και κάποια πλάσματα που είχαν δύο πόδια συχνά την πείραζαν και την κυνηγούσαν.

Ο Μακινάς θυμάται ότι είχε ρωτήσει κάποτε τη μαμά του: ‘Ποια είναι αυτά τα πλάσματα; Γιατί έχουν τόσο κοντά τα μπροστινά τους πόδια και δεν μπορούν να πατήσουν γερά και να τρέξουν γρήγορα όπως εμείς; Γιατί κυνηγούν και πειράζουν τη σκυλίτσα με τα μεγάλα αυτιά;’

Τότε η μαμά του Μακινά του έδωσε μια συμβουλή και του είπε: ‘Μακινά, πρόσεξε παιδί μου! Πρόσεξε! Αυτά που θα σου πω να τα βάλεις καλά στο μυαλό σου! Ποτέ, παιδί μου, να μην εμπιστευτείς κανέναν άνθρωπο! Ποτέ! Ποτέ!’

 

 

‘Άνθρωποι λέγονται μαμά τα πλάσματα με τα δύο πόδια;’ Ρώτησε ο Μακινάς.

‘Ναι, παιδί μου, αυτό το πλάσμα λέγεται άνθρωπος’, απάντησε η μαμά του Μακινά.

‘Και γιατί να μην τους εμπιστεύομαι;’ ρώτησε το όμορφο σκυλάκι.

‘Γιατί, παιδί μου, ο Θεός τους έδωσε μυαλό για να το χρησιμοποιούν, τους έδωσε λογική για να είναι κυρίαρχοι των πράξεών τους’, απάντησε η μαμά.

‘Ε,και; Αυτοί δε χρησιμοποιούν το μυαλό τους; Έχω ακούσει κι εγώ τη σκυλίτσα με τα μεγάλα αυτιά να λέει πως τα πλάσματα αυτά λέγονται «λογικά» κι εμείς «άλογα». Άκου, άλογα…αστείο δεν είναι, μαμά;’ ρώτησε ο Μακινάς.

‘Αστείο ακούγεται, μα αστείο δεν είναι! Παιδί μου! Δυστυχώς ο άνθρωπος, ενώ προικίστηκε από το Θεό με τη λογική, δεν υπάρχει λογική εξήγηση για το πώς την χρησιμοποιεί’, συνέχισε η μαμά.

‘Τι εννοείς, μαμά;’ επέμενε ο Μακινάς.

‘Τι να εννοώ, παιδί μου…τι να εννοώ’, είπε με απογοήτευση η μαμά και συνέχισε: ‘Ο άνθρωπος υποτίθεται πως αγαπάει τα ζώα, αγαπάει το περιβάλλον, αγαπάει τη φύση…Υποτίθεται όμως…Υποτίθεται γιατί πώς αγαπάει κάποιος τη φύση όταν την καταστρέφει και πάνω απ’όλα – αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς και πρέπει εσύ να προσέχεις- πώς αγαπάει τα ζώα όταν μέσα από τον τρόπο που μας μεταχειρίζεται δείχνει πως αγαπάει μόνο τον εαυτό του; Έχει γίνει συνήθεια πια να πειράζουν, να κυνηγούν και να βασανίζουν τα αδέσποτα σαν εμάς…’

‘Αδέσποτα λεγόμαστε, μαμά;’ ρώτησε ο Μακινάς.

‘Ναι, παιδί μου, αδέσποτα’, απάντησε η μαμά.

‘Όμορφη λέξη…μου αρέσει’,είπε το σκυλάκι.

‘Είσαι παράξενο παιδί’, είπε η μαμά. ‘Παράξενο και έξυπνο. Άκου λοιπόν…οι άνθρωποι μας βασανίζουν, δε μας αγαπούν…γι’αυτό σου λέω…μην εμπιστεύεσαι ποτέ κανέναν, ποτέ κανέναν…είσαι όμροφος και μπορεί να σε παρασύρουν…να σου δώσουν νοστιμιές και να σε πάρουν σπίτι τους…να σε ταΐζουν και να σε παίζουν…να σε προσέχουν…να σε βγάζουν βόλτα κάθε πρωί και απόγευμα…να σε πηγαίνουν σε γιατρό για να φροντίζουν την υγεια σου…να σε βγάζουν φωτογραφίες και να σε δείχουν στους φίλους τους, να σε κάνουν σκυλάκι του σαλονιού, και μόλις σε βαρεθούν, να σε πετάξουν πάλι στο δρόμο…να γίνεις πάλι αδέσποτο…’, είπε με πίκρα η μαμά.

‘Ε, όχι, βρε μαμά, μην πικραίνεσαι! Έτσι που τα λες…Μακάρι,μακάρι, μαμά! Μακάρι αδέσποτο κι ελεύθερο…παρά…πώς το είπες…του σαλονιού…και να με τρέχουν σε γιατρούς…σε φωτογράφους και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…άσ’το καλύτερα! Αδέσποτο και πάλι αδέσποτο!’

Κι έχει και δίκιο! Η λογική των ανθρώπων ποια είναι;

Μαρία Κούρτη

Το σήμα της εφημερίδας μας από τη μαθήτρια της Γ΄Γυμνασίου Βασιλική Κουτσοκώστα.

Επιχείρηση τυροκομικών Σουλιώτη

Είναι γεγονός πως η περιοχή μας είναι κατά κύριο λόγο αγροτική με πλήθος αγροτικών εκτάσεων και κτηνοτροφικών μονάδων. Υπάρχουν όμως και πολλές επιχειρήσεις που διαπρέπουν στον τομέα τους και έχουν μια συνεχώς αυξανομένη οικονομική άνθηση. Μια από αυτές είναι και η επιχείρηση τυροκομικών Σουλιώτη που προσφέρει απλόχερα και κατευθείαν από τη φύση αγνά γαλακτοκομικά και τυροκομικά προϊόντα.

Η επιχείρηση μπήκε δυναμικά στον τομέα παράγωγης το 1990. Αρχικά τα προϊόντα ήταν προσβάσιμα μόνο σε τοπικό επίπεδο. Με το πέρασμα των χρονών όμως, τα τυροκομικά προϊόντα Σουλίώτη έγιναν γνωστά και διαθέσιμα σε όλον τον νομό αλλά και εκτός Νομού. Τα πιο γνωστά προϊόντα που παράγονται είναι τα εξής:

• τυρί φέτα σε διάφορες συσκευασίες όπως σε βαρέλι, σε δοχείο και σε ημιδοχείο
• μυζήθρα
• κατίκι
• παραδοσιακό και στραγγιστό γιαούρτι
• βούτυρο

Το εργαστήριο τους αποτελείται από σύγχρονα και εξελιγμένα μηχανήματα που πάνω από όλα τηρούν τους κανόνες υγιεινής και έχουν ως σκοπό τη δημιουργία τροφίμων που συνεπαίρνουν με την γεύση τους όλους τους καταναλωτές. Παράλληλα υπάρχουν καταστήματα σε πολλές περιοχές του νομού της Αιτωλοακαρνανίας και όχι μόνο, όπου οι καταναλωτές μπορούν να δοκιμάσουν και να γευτούν την μοναδικότητά τους.

Η δημοσιογραφική ομάδα του σχολείου επισκέφθηκε το τυροκομείο του κ. Σουλιώτη στις 5 Απριλίου του 2014 όπου τα παιδιά ενημερώθηκαν για τις απαιτήσεις του επαγγέλματος, τις ώρες εργασίας, τις οικονομικές ανάγκες αλλά και τις οικονομικές απολαβές τόσο των επιχειρηματιών, όσο και των εργαζομένων.

 

Σουλιώτης Χρήστος

Νέοι και εφημερίδες

Η εφημερίδα είναι το πρώτο “σύγχρονο” Μ.Μ.Ε και το αρχέτυπο της μαζικής επικοινωνίας. Έχει πολύ μεγάλη παράδοση που ξεκινά από το 18ο αιώνα στη Βιέννη, αλλά και πάρα πολλούς αναγνώστες, ακόμα και σήμερα που θεωρείται ξεπερασμένη. Το πρόβλημα είναι ότι η τωρινή νεολαία, για τους παρακάτω λόγους δε διαβάζει εφημερίδες διαλύοντας με τη γενιά της μια παράδοση 300 χρόνων.

Αρχικά, συμπεραίνουμε ότι οι νέοι θεωρούν την εφημερίδα ανιαρή αφού δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο γράμματα και ελάχιστες εικόνες. Έτσι, επιλέγοντας την τηλεόραση για την ενημέρωσή τους έχουν μια πιο ενδιαφέρουσα οπτικοακουστική εμπειρία. Επιπλέον οι περισσότερες εφημερίδες δεν ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά τους με εξαίρεση λιγοστές που έχουν θέμα τα αθλητικά γεγονότα και τη μόδα. Ακόμη οι νέοι, επειδή είναι αρκετά πολυάσχολοι, επιλέγουν τον πιο γρήγορο τρόπο ενημέρωσης που είναι το διαδίκτυο. Τέλος, πολλοί έφηβοι από 16 και πάνω χρονών που αρχίζουν να αποκτούν μια νέα οπτική για την καθημερινότητα και να σκέφτονται ριζοσπαστικά, αγνοούν τις εφημερίδες γιατί τις θεωρούν μη αντικειμενικές.

Οπότε, το συμπέρασμα είναι ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας συμβάλλει πάρα πολύ στις προτιμήσεις ενημέρωσης των νέων καθώς δημιουργεί μια νέα πιο συναρπαστική εμπειρία για αυτούς. Βέβαια με αυτόν τον τρόπο καταστρέφεται σιγά-σιγά η εφημερίδα και μαζί της πάρα πολλές επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας.

 

Δημήτρης Φλωρόπουλος

 

Παρίσι

Το Παρίσι υπήρξε το φυλάκιο των Ρωμαίων από το 55 π.Χ. με το όνομα ‘Λουτέτσια’.

Έγινε πρωτεύουσα των πρώτων Γάλλων βασιλέων από το 987 με την ονομασία ‘Parisii’. Βασιλείς και αυτοκράτορες άφησαν τη σφραγίδα τους στην πόλη. Το παλιό φρούριο του Φίλιππου Αυγούστου στεγάζει το σημερινό μουσείο του Λούβρου και η γέφυρα Πον Νεφ του Ερρίκου Δ’ ενώνει τη νησίδα Ιλ ντε λα Σιτέ με τις δύο όχθες του Σηκουάνα. Ο Ναπολέων είχε την ιδέα της κατασκευής της Αψίδας του θριάμβου για να γιορτάσει τις νίκες του. Μετά την Επανάσταση άρχισε γενική αναμόρφωση της πόλης.

Από τον 14^ο αιώνα ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης. Το Παρίσι είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που χτίστηκε για να είναι πρωτεύουσα. Το σημερινό Παρίσι σχεδιάστηκε, ρυμοτομήθηκε και χτίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση . Το Παρίσι δεν περιγράφεται αν δεν μπορείς να το δεις από κοντά. Πρέπει να ποζάρεις για κάποιον ζωγράφο και να δεις από κοντά τα περίφημα γαλλικά ρεστοράν για να πάρεις έστω και μια γεύση από την ομορφιά που κυριαρχεί παντού. Είναι ίσως η μοναδική πόλη όπου δεν μπορεί κάποιος να πει ότι δεν έχει τι να κάνει!! Δεκάδες τα μουσεία και οι αίθουσες των εκθέσεων, αμέτρητα τα θέατρα, οι κινηματογράφοι και οι χώροι συναυλιών, ρεσιτάλ ή παιδικών δραστηριοτήτων. Για πολλούς ήταν και παραμένει η πόλη του φωτός. Για άλλους είναι το κέντρο της πολιτικής πρωτοπορίας και της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών. Και για πολλούς άλλους είναι μια πόλη με καλαίσθητα κτίρια, πάρκα και πλατείες, που τη διασχίζει ένας ήρεμος ποταμός και για την οποία έχουν γράψει όλοι οι σπουδαίου με τον πιο νοσταλγικό θαυμασμό.

Βόλτα στην πόλη του φωτός

Ο Σηκουάνας είναι το κύριο σημείο αναφοράς για την πόλη και τη χωρίζει σε δύο βασικές περιοχές, τη δεξιά στη βόρεια πλευρά και την αριστερή στη νότια πλευρά του ποταμού. Ένας άλλος διαχωρισμός του Παρισιού έχει σχέση με την ιστορία του. Η ανατολική συνδέεται με την παλιά πόλη, ενώ η δυτική με τον 19 αι. και μετά.

(Φωτογραφία από paratiritis.gr)

Ξεκινώντας από τη γέφυρα Γκρενέλ ως τη γέφυρα Κονκόρτ θα δείτε τον Πύργο του Άιφελ, το Πτί Παλαί, το Γκράν Παλαί, το Παλαί ντε Σοκτό. Αν δεν πάτε να δείτε το μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό της Παναγιάς των Παρισίων είναι σα να μην πήγατε στο Παρίσι! Χτίστηκε στη θέση ενός ρωμαϊκού ναού αφιερωμένου στο Δία. Ο πάπας Αλέξανδρος Γ’ το 1163 ξεκίνησε τις εργασίες για το χτίσιμό του και χρειάστηκαν 170 χρόνια για να ολοκληρωθεί αυτό το αριστούργημα. Για να θαυμάσετε τη θέα που απολάμβανε ο Κουασιμόδος, πρέπει να ανεβείτε περισσότερα από 350 σκαλιά.

Πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε τον Πύργο του Άιφελ και να δείτε τρεις συνοικίες: τον Βοτανικό κήπο, το Λουξεμβούργο και Μον Παρνάς. Στο Βοτανικό κήπο κύρια αξιοθέατα είναι η υπαίθρια αγορά στην οδό Μουφτάρ και το Μουσουλμανικό Ινστιτούτο. Ο Πύργος του Άιφελ βρίσκεται στη συνοικία των Απομάχων. Σχεδιάστηκε για τη Διεθνή Έκθεση του 1889 από το μηχανικό Γκουστάβ Εφέλ, ο οποίος επικρίθηκε σφοδρά γι αυτό το «τερατούργημα». Σήμερα όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε το Παρίσι χωρίς τον Πύργο του Άιφελ. 700 σκαλοπάτια οδηγούν στον πρώτο όροφο, όπου υπάρχει το πιο φημισμένο εστιατόριο ‘Ιούλιος Βερν’. Ο τρίτος όροφος βρίσκεται στα 274 μ. κι όταν ο καιρός είναι ιδανικός βλέπει κανείς 72 χλμ. μακριά. Τις μέρες με ομίχλη προτιμείστε το δεύτερο επίπεδο. Η κορυφή βρίσκεται στα 305 μέτρα, συνολικά τα σκαλοπάτια του είναι 1.652 και φυσικά υπάρχει ανελκυστήρας για τους τουρίστες.

 

(Φωτογραφία από www.ethnos.gr)

 

Αν θέλετε να αποφύγετε τις ορδές των τουριστών δοκιμάστε μια βόλτα που είναι άγνωστη στον πολύ κόσμο: την ονομαζόμενη Canal Saint Martin με τις γαλήνιες όχθες, τους φιδίσιους ελιγμούς και τις γραφικές γέφυρες είναι ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Αποτελεί το τέλειο σκηνικό για μια ρομαντική βαρκάδα. Αν είστε ρομαντικοί και το όνειρό σας είναι να περπατήσετε σε παριζιάνικα δρομάκια ή να θαυμάσετε γαλλικές γκραβούρες στα γραφικότερα μαγαζάκια που έχετε δει, τότε η Μονμάρτρη είναι ιδανικό μέρος. Είναι μια Πλάκα στην καρδιά του Παρισιού. Εκεί ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Ζωγράφοι με μπερεδάκια, γκαλερί διασκορπισμένες παντού, αλλά και γνωστές προσωπικότητες του καλλιτεχνικού στερεώματος που περιφέρονται, συνθέτουν το σκηνικό αυτής της περιοχής που το βράδυ η εικόνα της παραλύει όλες τις αισθήσεις.Αν σας περισσεύει χρόνος να πάτε στο πάρκο Λα Βιλέτ, ένα χώρο με επιστημονικά, τεχνολογικά και μουσικά αξιοθέατα σε μια έκταση 88 στρεμμάτων. Εκεί θα δείτε την Πόλη των Επιστημών, ένα μουσείο επιστήμης και τεχνολογίας το Πλανητάριο, τον πύραυλο Αριάν, ένα μαχητικό Μιράζ και την αίθουσα προβολών Ζεάντ. Κι αν σας αρέσουν τα μοντέρνα σύμβολα, τα γλυπτά και τα σιντριβάνια μπορείτε να επισκεφτείτε τη Λα Ντεφάνς. Τα μουσεία στο Παρίσι είναι γύρω στα 144 και ανάμεσά τους και αρκετά με παράξενα εκθέματα. Αν ψάχνετε κάτι το διαφορετικό επισκεφθείτε το Μουσείο Καπνού και το Μουσείο Τσαγιού.

Το Παρίσι έχει 641 πλατείες, πάρκα και άλση όπου οι γείτονες απολαμβάνουν στα παγκάκια το μοναδικό παράδεισο της ησυχίας δίπλα στην πολυθόρυβη λεωφόρο. Χρονολογούνται από διάφορες περιόδους και σημάδεψαν τη ζωή της πόλης τα τελευταία 300 χρόνια. Το δάσος της Βουλόνης και το δάσος της Βενσέν στα δύο άκρα της πόλης και ο κήπος του Λουξεμβούργου μέσα στην πόλη είναι μια όαση γαλήνης. Το Παρίσι είναι επίσης η πρωτεύουσα της μόδας και διαθέτει όχι απλώς καταστήματα γυναικείου και ανδρικού ενδυματολογικού ενδιαφέροντος, αλλά δρόμους ολόκληρους όπως : Τη Ριβολί, τη Φομπούρ Σεντ Ονορέ, της Πλας Βικτώρ Ουγκό και τη Μαρσώ.

Σας συστήνουμε να επισκεφτείτε στα περίχωρα του Παρισιού το παλάτι Βερσαλιών. Στις Βερσαλίες εκτός από το Παλάτι οι επισκέπτες απολαμβάνουν τους κήπους με τα γεωμετρικά σχήματα, τα μονοπάτια, τα παρτέρια, τους πορτοκαλεώνες και τις κρήνες. Τα κύρια κτίσματα του παλατιού είναι η μαρμάρινη αυλή, η Όπερα, το Βασιλικό Παρεκκλήσιο, οι αίθουσες των Κατόπτρων, της Αφροδίτης, του Απόλλωνα και φυσικά το υπνοδωμάτιο της Βασίλισσας.

Ανάλογα με το χρόνο που έχετε στη διάθεσή σας και τα ενδιαφέροντά σας μπορείτε να προγραμματίσετε διάφορες επισκέψεις, όπως στη Διώρυγα Σαιν Μαρτέν και στο Διεθνές Κέντρο Αυτοκινήτου.

(Φωτογραφία από www.myparisnet.)

Ντίσνειλαντ

Βρίσκεται 32 χιλιόμετρα ανατολικά του Παρισιού. Έφτασε το 1992 κατευθείαν από το Anaheim της Καλιφόρνια και η όλη επένδυση στοίχισε 40 δισεκατομμύρια δολάρια Στην αρχή οι Γάλλοι σνόμπαραν το ξενόφερτο προϊόν σε σημείο που οι διανοούμενοι της έδωσαν το παρατσούκλι «πολιτισμικό Τσερνομπίλ». Αποτέλεσμα τα πρώτα χρόνια λειτουργίας οι ζημιές ξεπέρασαν τα 900 εκατομμύρια δολάρια! Τότε εκπονήθηκε ένα καινούργιο πρόγραμμα, οι τιμές έπεσαν, άρχισαν οι προσφορές, τα ξενοδοχεία έδιναν πακέτα και έγιναν μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες. Μέχρι και το όνομα άλλαξε. Το Euro-Disney έγινε Disneyland Paris. Το 1995 το πάρκο παρουσίασε τα πρώτα του κέρδη και όλα δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή παιχνιδούπολη άρχισε να βρίσκει το δρόμο της και θα έχει το ευτυχισμένο τέλος που ταιριάζει σε κάθε παραμύθι.. Πρόκειται για ένα πολύχρωμο πακέτο από παρελάσεις, πυροτεχνήματα, τρενάκια του τρόμου, περιστρεφόμενα φλιτζάνια και βέβαια ήρωες των κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϋ.

12 περισσότεροι λόγοι για να επισκεφθείτε το Παρίσι…..

1^ος λόγος είναι να ρίξετε ένα κέρμα στα τηλεσκόπια της Μονμάρτρης και να απολαύσετε την πανοραμική θέα του Παρισιού. 2^ος λόγος είναι για να διαβάσετε τη λέξη «σ’αγαπώ» σε 311 διαφορετικές γλώσσες στον τοίχο της πλατείας Abbesses. 3^ος λόγος είναι για να δοκιμάσετε το γλυκό της Amelie, κρουασάν με τριμμένα καρύδια βουτηγμένα στο μέλι. 4^ος λόγος είναι για να βιώσετε την ατμόσφαιρα των λογοτεχνικών καφέ. 5^ος λόγος είναι για να νιώσετε πάλι παιδιά διασκεδάζοντας με τους ήρωες της Ντίσνεϋλαντ. 6^ος λόγος για να κάνετε ρομαντικούς περιπάτους στο Σηκουάνα βλέποντας τα ποταμόπλοια να ανεβοκατεβαίνουν. 7^ος λόγος είναι για να επισκεφθείτε το πολιτιστικό κέντρο Πομπιντού, την καρδιά της μοντέρνας τέχνης. 8^ος λόγος είναι για να ανεβείτε σε διάσημες υδρορροές της Νοτρ Νταμ και να δείτε την πόλη με τα «μάτια πουλιού». 9^ος λόγος για να βαδίσετε στα βήματα του Μαρσέλ Προυστ στη λεωφόρο Champs Elysses. 10^ος για να ξεφυλλίσετε κόμικς του Αστερίξ στα παλιά βιβλιοπωλεία. 11^ος λόγος για να δοκιμάσετε τα Bertillon, τα ωραιότερα παγωτά του κόσμου και τέλος, ο 12^ος λόγος για να λέτε ότι πήγατε στο Παρίσι!

*Αυτή είναι η γαλλική πρωτεύουσα που όταν την επισκέφθηκε για πρώτη φορά ο Χέμινγουει, στις αρχές τις δεκαετίας του ’30 έγραψε: «Αν δείτε τον κόσμο σαν πυραμίδα, τότε σίγουρα στην κορυφή της βρίσκεται το Παρίσι».

 

Μαραγιάννη Αλεξάνδρα

 

 

 

Η μαρτυρία μιας εθελόντριας της ‘Παναγίας Ελεούσας’

 

Επισκεφτήκαμε το πωλητήριο της ‘Παναγίας Ελεούσας’ στο Αγρίνιο και συνομιλήσαμε με την εθελόντρια Αναστασία Μήτσιου σχετικά με τη λειτουργία του ιδρύματος,αλλά και την προσφορά της ως εθελόντριας.

 

Αναστασία Μήτσιου: Η Παναγία Ελεούσα είναι ένας φιλανθρωπικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 1990 με πρωτοβουλία της κυρίας Μαρίας Τσούτσου. Έχοντας η ίδια παιδί με νοητική υστέρηση,έβλεπε ότι παιδιά με ειδικές ανάγκες ήταν απομονωμένα εντελώς και θύματα ρατσισμού.Έβλεπε όμως και από το δικό της παιδί ότι μπορούσαν τα άτομα με διαφορετικότητα να είναι δημιουργικά,να βγουν στην κοινωνία,να εκφραστούν μέσα από διάφορους τομείς.’Ετσι ιδρύθηκε η Παναγία Ελεούσα υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας με πιστοποίηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.Στεγάζει αυτή τη στιγμή 120 παιδιά από 15 χρονών και πάνω.Τα παιδιά πηγαίνουν κάθε πρωί εκεί και απασχολούνται σε πολλά τμήματα χωρίς να πληρώνουν δίδακτρα:κηροπλαστικής,κεραμικής,υφαντικής,ραπτικής,μεταξωτυπίας,παλαίωσης εικόνων,κηπουρικής.Τα παιδιά με τη βοήθεια των δασκάλων τους και των ειδικών δημιουργούν αυτά τα εκπληκτικά έργα που βλέπετε.Με τα χρήματα που βγάζουμε από την πώληση των ειδών ενισχύεται το ίδρυμα.Έχουν επίσης ομάδες θεάτρου,χορού.Έχουν πάρει βραβείο σε θέατρο που παρουσίασαν στην Αθήνα.

 

 Έργα παιδιών της “Παναγίας Ελεούσας”

Από πέρσυ λειτουργεί και οικοτροφείο για οικογένειες που δεν μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι.Υπάρχει έμμισθο προσωπικό,αλλά οι περισσότεροι που εμπλέκονται είναι εθελοντές.
Θα ήθελα τώρα να σας πω για το σύλλογο των εθελοντών.Ο εθελοντισμός στην Παναγία Ελεούσα ξεκίνησε περίπου το 2000,αλλά οργανώθηκε σύλλογος φίλων,γονέων και εθελοντών το 2004.Οι εθελοντές βοηθούν εδώ στο κατάστημα.Αλλάζουν βάρδια κάθε δύο ώρες,εξυπηρετούν τον κόσμο για να πωληθεί ό,τι είναι εκτεθημένο εδώ ή να ενημερώσουν τον κόσμο. Οι στόχοι του εθελοντισμού είναι τρεις: πρώτον,να δουλέψουν στο κατάστημα για να γνωστοποιήσουν στο κοινό το τι γίνεται από τα άτομα του οργανισμού. Δεύτερον, να γνωστοποιήσουν στην κοινωνία τα προβλήματά τους,κι αν μπορέσουν να βοηθήσουν. Δηλαδή να διευρυνθεί η ομάδα των εθελοντών και των φίλων. Τρίτον, σκοπός είναι να οργανώσει δραστηριότητες, με τις οποιές ενισχύεται ο οργανισμός ηθικά,συναισθηματικά, αλλά και οικονομικά, όπως π.χ. σε παζάρια με εργόχειρα που φτιάχνουν τα παιδιά. Πρέπει να σας πω ότι εθελοντές είναι και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου.

 

  Έργα παιδιών της “Παναγίας Ελεούσας”

Μαθητικά Αποτυπώματα:Τι σας επηρέασε να ασχοληθείτε με τον εθελοντισμό;
Αναστασία Μήτσιου: Η παιδεία μου: με επηρέασαν οι καθηγητές και οι δάσκαλοί μου. Θυμάμαι επίσης στο χωριό μου όταν ήμουν μικρή ότι είχε καεί το σπίτι ενός συγχωριανού μας. Τότε όλοι οι κάτοικοι συνεργάστηκαν και μέσα σε δέκα μέρες ξαναφτιάξαν το σπίτι! Αυτός είναι ο εθελοντισμός και ουσιαστικά ξεκίνησε τέτοιες εποχές όπου οι άνθρωποι είχαν πολλή μεγάλη ανάγκη και η πολιτεία και οι φορείς δεν τις κάλυπταν. Έτσι ο κόσμος έτρεξε να βοηθήσει, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση. Ο εθελοντισμός έτσι ξεκίνησε και αναπτύχθηκε: από μια ανθρώπινη ευαισθησία για το συνάνθρωπο που δεν έχει τις δυνατότητες και τις ικανότητες που έχουμε εμείς. Από μικρή έζησα τέτοια παραδείγματα εθελοντισμού. Μετά το σχολείο κάναμε δεντροφύτευση ή καθαρίζαμε το δάσος στον Άγιο Χριστόφορο. Δεν περιμέναμε προσωπικό όφελος, αλλά βέβαια το όφελος στον εθελοντισμό είναι μακροπρόθεσμο, έρχεται μετά από χρόνια μερικές φορές. Μετά στις σπουδές μου συνειδητοποίησα πιο πολύ την έννοια του εθελοντισμού. Επίσης με ευαισθητοποίησε ότι στα σχολεία και στις περιοχές που δούλευα υπήρχαν άτομα με ειδικές ανάγκες που οι οικογένειές τους τα κρατούσαν απομονωμένα και ντρέπονταν γι’αυτά…Βέβαια εθελοντές δεν είναι μόνο οι σπουδασμένοι, δεν είναι μόνο θέμα εκπαίδευσης, αλλά της ευαισθησίας που έχουμε για τον άνθρωπο. Έχουμε εθελόντριες που δεν έχουν τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση, με πολλά προβλήματα υγείας ή οικογενειακά, που έρχονται εδώ για να προσφέρουν και είναι καταπληκτικές! Εγώ είμαι σε καλύτερη θέση, έχω να δώσω από το απόθεμά μου.
Μαθητικά Αποτυπώματα:Έχετε σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσετε;
Αναστασία Μήτσιου: Όχι, και δε νομίζω ότι εκφράζω μόνο τη δική μου γνώμη, αλλά όλων των εθελοντών. Εδώ είμαστε όσο μπορούμε,γιατί καμιά φορά μπορεί να προκύψουν και παράγοντες που είναι πέρα από τη θέλησή μας και τις δυνάμεις μας. Όσο όμως μπορούμε είμαστε εδώ κι αν μας χρειαστούν μερικές φορές και εκτάκτως. Εγώ για παράδειγμα έρχομαι κάθε Τρίτη 9.30 με 11.30. Μπορεί όμως να χρειαστεί να έρθω και κάποια άλλη μέρα, αν αρρωστήσει κάποια εθελόντρια. Ο εθελοντισμός είναι μια εκούσια προσφορά, δηλαδή θέλουμε και το κάνουμε και δε σκεφτόμαστε το ‘δούναι και λαβείν’ ,δηλαδή πρέπει να δώσω για να πάρω, αν και παίρνουμε με διαφορετικούς τρόπους…
Μαθητικά Αποτυπώματα:Αν δεν έχετε όφελος, γιατί είστε εθελόντρια;
Αναστασία Μήτσιου: Γιατί πιστεύω,όπως όλοι οι εθεόντές, ότι σ’αυτή την κοινωνία δεν πρέπει τις ανθρώπινες σχέσεις να τις βάζουμε μόνο στη βάση του υλικού και οικονομικού συμφέροντος. Αποκομίζουμε και πάρα πολλά άλλα πράγματα που έχουν σχέση με την ψυχή μας, με τον ηθικό και συναισθηματικό μας κόσμο. Νιώθουμε μέσα από αυτήν την προσφορά ότι η κοινωνία είναι καλύτερη όταν κρατούμε σταθερή την αξία ‘άνθρωπος΄, κι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο εμείς οι αρτιμελείς. Είναι και αυτά τα παιδιά που πραγματικά κάνουν καταπληκτικές δημιουργίες. Αν τα βλέπατε να χορεύουν σε κάποια εκδήλωση ή το πώς παίζουν στα θεατρικά, είναι απίστευτο.
Μαθητικά Αποτυπώματα: Τα παιδιά πώς αισθάνονται που φτιάχνουν τα αντικείμενα που εκθέτονται εδώ στο κατάστημα;
Αναστασία Μήτσιου: Πάρα πολύ όμορφα. Αξίζει να πάτε στο χώρο που δουλεύουν και να δείτε πόσο καταπληκτικά αισθάνονται και πόσο χαρούμενα είναι. Έχουν ωραίες σχέσεις μεταξύ τους, είναι πολύ αγαπημένα, γεμάτα ζωή. Αυτό που συγκινεί πάρα πολύ είναι αυτή η ζωντάνια τους. Και λέμε καμιά φορά ,εμείς είμαστε αρτιμελείς, δε μας λείπει τίποτα, κι όμως αυτή τη διάθεση για ζωή δεν την έχουμε μερικές φορές. Άραγε ποιος είναι ο αρτιμελής, εμείς ή εκείνοι; Γιατί πάνω απ’όλα αυτό που έχει αξία είναι η αγάπη και η διάθεση να παλέψουμε για τη ζωή.
Μαθητικά Αποτυπώματα: Έχετε δεχτεί ρατσιστική συμπεριφορά από ανθρώπους σε σχέση με το έργο σας στο Παναγία Ελεούσα;
Αναστασία Μήτσιου: Εγώ ποτέ.Με συγκινεί η κοινωνία του Αγρινίου,γιατί είναι ανοιχτή σ’αυτό το θέμα,μας λένε μπράβο και μας στηρίζουν στο έργο μας.Έρχονται στο πωλητήριο κι ακόμα στην εποχή της κρίσης παίρνουν κάτι,έστω μικρό,με δύο ευρώ,για να αφήσουν τον οβολό τους για την Παναγία Ελεούσα.

 

 

Ερωτήσεις,συνέντευξη,φωτογραφίες: Κατσιμάρδου Πόπη,Κουτσοκώστα Βασιλική, Δημήτρης Νικολόπουλος, Αθανασία Παναγιωτοπούλου, Αλεξάνδρα Παναγιωτοπούλου,Πέρου Μαριάνθη,Σαγώνα Δήμητρα,Σελιμάς Θανάσης.

Δογρή

Η Δογρή είναι σχετικά ένα μικρό παραλίμνιο χωριό της Τριχωνίδας. Το όνομά της κανονικά ήταν «Ντουγρί» ονομασία που δόθηκε από τον Μουχτάρ Πασά που σημαίνει στα τούρκικα «ευθεία». Η Δογρή είναι η ‘καλή’ κόρη της λίμνης Τριχωνίδας, γιατί οι άνθρωποι την προσέχουν και την χρησιμοποιούν για τις διάφορες αγροτικές δουλειές.

Επίσης η Δογρή το καλοκαίρι έχει γίνει πόλος έλξης τα τελευταία χρόνια για πολλούς τουρίστες που έρχονται για να απολαύσουν την ηρεμία που υπάρχει αλλά και την δροσιά που προσφέρουν τα αιωνόβια πελώρια πλατάνια που υπάρχουν. Η θέα διαρρέει άπλετη από παντού και από την βόρεια πλευρά βλέπουμε το απέραντο γαλάζιο της λίμνης Τριχωνίδας. Στη μικρή μας κοινωνία υπάρχουν και πολλά παραλίμνια εστιατόρια, καφετέριες, ξενοδοχεία τα οποία σχεδόν είναι πάντα γεμάτα από κόσμο. Οι άνθρωποι που μένουν στο χωριό κυρίως ασχολούνται με τις αγροτικές και τις κτηνοτροφικές δουλειές κι ένα μικρό ποσοστό ασχολείται με την αλιεία. Μπορεί να μην έχουν πολλές γνώσεις, αλλά είναι απλοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Ο αριθμός των κατοίκων του χωριού κυμαίνεται περίπου στα 90 άτομα, αλλά οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι.

Η λίμνη από τη Δογρή

(Οι εικόνες είναι από την ιστοσελίδα www.panoramio.com)

Η χλωρίδα και η πανίδα του χωριού είναι πλούσια. Στην λίμνη υπάρχουν πολλά είδη ψαριών όπως η πεταλούδα, το κιπρίνι, το κεφάλι, η δρομίτσα, η αθερίνα, το γλανίδι, το χέλι και το στρωσίδι. Στην ξηρά υπάρχουν ζώα τα οποία μερικά από αυτά είναι προς εξαφάνιση όπως το αγριογούρουνο, το ελάφι και ο λαγός. Επίσης το χωριό τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι έρχονται πολλά είδη πουλιών όπως η φαλαρίδα, η τσίχλα, ο κότσυφας, ο αετός, το χελιδόνι, ο πελεκάνος, ο γλάρος, η πάπια, η κουκουβάγια και πολλά ακόμη.

Η ιστορία του χωριού
Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας όλη η στερεά Ελλάδα βρίσκονταν υπό την τουρκική κατοχή, έτσι και όλα τα γύρω χωριά μέσα σε αυτά και το δικό μου εγκαταστάθηκαν Τούρκοι, οι οποίοι έχτισαν στην κορυφή του χωριού έναν πύργο στον οποίο κατοικούσε ο Μουχτάρ Πασάς. Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν βρύσες, έτσι η μοναδική πηγή νερού ήταν οι 3 φυσικές πηγές δίπλα στη λίμνη, γι’ αυτό το λόγο ο Μουχτάρ Πασάς έλεγε στους δούλους του «ντουγρού-ντουγρού», να πάνε δηλαδή ευθεία για να γεμίσουν τις στάμνες με νερό σε εκείνο το σημείο, από αυτό το γεγονός άλλωστε πήρε το όνομά του και το χωριό «Ντουγρή». Η περιοχή που υπάρχει ο πύργος ονομάστηκε Μουχταρίνα από τον Μουχτάρ Πασά.

Μύθοι του χωριού
Τα παλαιότερα χρόνια υπήρχε ένας μύθος στο χωριό ότι δηλαδή μετά τις 12 το βράδυ στη λίμνη εμφανίζονταν στη λίμνη νεράιδες, οι λεγόμενες «Ναϊάδες» οι νεράιδες των λιμνών. Ο κόσμος πίστευε ότι οι νεράιδες έρχονταν και λούζονταν στη λίμνη και χάρη στις ιαματικές τους ικανότητες έκαναν το νερό ιαματικό έτσι ο κόσμος πήγαινε και λούζονταν στη λίμνη και θεραπεύονταν οι ασθένειές τους. Μερικοί όμως πίστευαν ότι αυτό είναι ιεροσυλία και το νερό αυτό μπορούσε να προκαλέσει μυστηριώδεις ασθένειες και παραφροσύνη.

Άννα Κεφάλα

 

Ο γύρος της λίμνης Τριχωνίδας

Φτάνοντας κάποιος στην Παραβόλα,καλό θα ήταν να κάνει το γύρω της λίμνης.Ξεκινώντας λοιπόν από την Παραβόλα,φτάνουμε στον Πλατανιά,όπου υπάρχουν πολλές μονοκατοικίες και μερικά μικρά μαγαζάκια.Συνεχίζοντας την πορεία μας περνάμε από την Παντάνασσα με τους διάφορους οικισμούς και τις πολλές καφετέριες της.Ακολουθεί η Δογρή,όπου θα βρούμε εστιατόρια καφετέριες και ξενώνα.Εκεί επίσης θα βρούμε ναυταθλητικές εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού προγράμματος «INTERREG II».

Στη συνέχεια συναντάμε τη Μυρτιά,όπου θα βρούμε εστιατόριο,καφετέρια και ξενώνα που δημιουργήθηκε από το πρόγραμμα «LEADER II».Σειρά έχει η Μυρτιά,η οποία είναι χωρισμένη σε δύο οικισμούς : τον Παρόδιο –που είναι και ο μητρικός της οικισμός- και την Κάτω Μυρτιά,γνωστή και ως Γουρίτσα.Μετά έχετε δύο επιλογές : είτε να πάρετε το δρόμο που θα σας οδηγήσει στο Θέρμο και να συνεχίσετε τη διαδρομή σας ή να συνεχίσετε από το Πετροχώρι.Εγώ θα σας πρότεινα να ακολουθήσετε την πρώτη διαδρομή.Στο Θέρμο θα βρείτε ότι λογής μαγαζί αναζήτα η ψυχή σας.Από καφετέριες και εστιατόρια,μέχρι και ξενοδοχέια για να κοιμηθήτε. Υπάρχει και αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας πόλης.

Κατεβαίνοντας από το Θέρμο θα φτάσουμε στα Αβαρίκα και συνεχίζοντας την πορεία μας στην Κόφτρα.Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας και περνάμε από τα Παλιουριά,από την Κάτω Μακρινού και φτάνουμε στην Καψορράχη,όπου μπορούμε να βρόυμε λίγα εστιατόρια.Ο δρόμος οδηγεί στον Άγιο Ανδρέα και από εκεί στη Γαβαλού.Προχωρώντας φτάνουμε τη Γραμματικού,όπου θα συναντήσουμε αρχαιολογικούς χώρους,εστιατόρια αλλά και νοσοκομείο.Συνεχίζοντας την πορεία μας θα βρεθούμε στην Αγία Μαρίνα και μετα θα περάσουμε από τη Ματαράγκα.Ύστερα φτάνουμε στις Παπαδάτες,όπου υπάρχει εστιατόριο αλλά και λαογραφικό μουσείο και συνεχίζουμε μέχρι το Ζευγαράκι.Ακολουθούμε την Εθνική Οδό μέχρι το Παναιτώλιο.Ο γύρος της λίμνης συνεχίζεται στο Καινούριο και τελειώνει στην Κάτω Τραγάνα.Και οι δύο περιοχές έχουν εστιατόρια και καφετέριες.

(Ο χάρτης προέρχεται από την ιστοσελίδα του λυκείου Θέρμου)

Βαγγέλης Ζαχαρόπουλος

Ιστορίες με νεράιδες

Ο ψαράς και η Άσραι

Πριν από πολλά χρόνια,κάποιο βράδυ με πανσέληνο,ένας ψαράς βρήκε παγιδευμένη στα δίχτυα του την πανέμορφη Άσραι. Η νεράιδα τον παρακάλεσε να την ελευθερώσει. Καθώς όμως η φωνή της έμοιαζε με τον ήχο των κυμάτων,εκείνος δεν την άκουσε. Τον παρακάλεσε με το βλέμμα της,αλλά ο άπληστος ψαράς σκέφτηκε πως αυτό το υπέροχο πλάσμα θα του ήταν χρήσιμο για να βγάλει χρήματα. Φτάνοντας στην όχθη,μάζεψε τους χωρικούς κοντά του για να τους δείξει την αιχμάλωτη νεράιδα. Όταν έπιασε όμως το δίχτυ,το μόνο που βρήκε ήταν μια λιμνούλα με νερό. Σκέφτηκε τότε ότι ίσως τα είχε ονειρευτεί όλα αυτά. Τα χρόνια περνούσαν. Οι εποχές άλλαζαν και το σημάδι στο χέρι του, εκεί που τον είχε αγγίξει η Άσραι, παρέμενε παγωμένο…

 

Η γρια νεράιδα

Μια φορά κι έναν καιρό οι νεράιδες μπορούσαν να μιλούν με τους ανθρώπους. Με τον καιρό όμως άρχισαν να μαθαίνουν και να καταλαβαίνουν και τα ζώα και τα πουλιά. Έτσι με τα χρόνια, τα μηνύματά τους σιγά σιγά περνούσαν μεγάλες αποστάσεις κι εξελίχθηκαν τόσο, που επικοινωνούσαν πια χρησιμοποιώντας τον αέρα με τη μέθοδο των σκεπτόμενων εικόνων, τη γνωστή μας τηλεπάθεια! Αυτό όμως έκανε τις νεράιδες να ξεχάσουν να χρησιμοποιούν τη φωνή τους! Ξέχασαν να μιλούν με τους ανθρώπους! Η βασίλισσά τους ήξερε ότι υπήρχε ένας παλιός νόμος και ότι αν οι νεράιδες σταματούσαν να επικοινωνούν με τους ανθρώπους, θα χανόταν για πάντα από τη γη η φυλή τους. Τότε η βασίλισσά τους, αφού κατάλαβε τον κίνδυνο που εμφανίστηκε, κάλεσε τις πιο σοφές νεράιδες σε συγκέντρωση για να δουν τι θα κάνουν και τι πίεση θα ασκηθεί στις νεράιδες για να αρχίσουν να μιλούν πάλι με τους ανθρώπους. Έτσι, άρχισαν να μαζεύουν στοιχεία και να μελετούν την θεραπεία για να ξαναεπικοινωνήσουν με την ανθρώπινη φυλή! Έψαχναν για καιρό σημεία επαφής, αλλά κάθε φορά δεν μπορούσαν να βρουν συνδετικό κρίκο με τους ανθρώπους. Απελπισμένες και απογοητευμένες που ο καιρός περνούσε, χωρίς να βρουν λύση, όπως ήταν σε μια συγκέντρωσή τους, τα αίματα είχαν ανάψει κι εκεί που οι φωνές είχαν ανέβει,πετάγεται στη μέση μια γρια-νεράιδα και με βροντερή φωνή ακούστηκε να λέει:

-Δικαίωμα!

Κοκάλωσαν οι νεράιδες και δώσαν το λόγο στη γρια-νεράιδα.

-Ακούστε με συντρόφισσες, στα χρόνια που έχω ζήσει, οι μόνοι από τους ανθρώπους που μπορούν να μας δουν, ποιοι είναι; Ποιοι ήταν τόσο κοντά μας;

Η βασίλισσα τότε, νομίζοντας ότι ξέρει την απάντηση, μα και με έκδηλη την απορία της είπε:

-Μα όλοι ξέρουμε ότι είναι οι αλαφροΐσκιωτοι!

Συμφώνησαν και οι υπόλοιπες νεράιδες.

-Λάθος, αρχόντισσά μου, της λέει η γρια-νεράιδα.

-Αλλά ποιοι; ρώτησαν με μια φωνή οι νεράιδες.

-Οι τσιγγάνοι είναι!

Βουβαμάρα έπεσε,όλες σκέφτονταν και η γρια-νεράιδα συνέχισε:

-Οι τσιγγάνοι, για θυμηθείτε, δεν ήταν μια εποχή μέρος της φυλής των νεράιδων; Ήταν νεράιδες και ξωτικά που τους άρεσε να ταξιδεύουν από πόλη σε πόλη κι από χώρα σε χώρα. Αυτοί δεν ξελόγιαζαν τους ανθρώπους με τα τραγούδια και τους χορούς τους; Με τα χρόνια ξεχάσατε που αφομοιώθηκαν από τους ανθρώπους κι αποφάσισαν να ζήσουν μαζί τους;

-Δε σε καταλαβαίνω, είπε η βασίλισσα.

-Λοιπόν, θα βρούμε τους τσιγγάνους, θα τους επαναφέρουμε στις τάξεις μας κι αυτοί θα γίνουν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των νεράιδων και των ανθρώπων!

Όλες οι νεράιδες έμειναν άφωνες! Έτσι, μετά από την απλή λύση που έδωσε η γρια-νεράιδα, όλες οι αιθέριες υπάρξεις ξεχύθηκαν με χορούς και τραγούδια στις πηγές και στις λίμνες τους χαρούμενες πια. Η βασίλισσα των νεράιδων, χαρούμενη που βρήκαν τη λύση, με ανακούφιση έδωσε εντολές να βρουν τους τσιγγάνους. Κι έτσι η φυλή των νεράιδων δε θα χαθεί, παρά μόνο όταν η ανθρωπότητα θα έχει εξαφανιστεί από αυτή τη γη!

 

Πέρου Μαριάνθη

Πηγή: www.neraidokiklos.gr

 

 

Καλλιθέα,το μπαλκόνι της Τριχωνίδας

 

Ενα χωριό που βρίσκεται ορεινά της Τριχωνίδας στους πρόποδες του Παναιτωλικού Όρους. Με θέα το πανέμορφο τοπίο της λίμνης του νομού μας Τριχωνίδας,Καλλιθέα, η λεγόμενη Προστοβά,καθώς ονομαζόταν τα παλαιότερα χρόνια.Πολλοί πίστευαν ότι η λέξη ‘προστοβά’ ήταν τοπονύμιο σλαβικό,αλλά δεν είναι αληθές.Σύμφωνα με αμρτυρίες του συγχωριανού μας Δημητρίου Πανταζή ‘Μητρέλου’,που ήταν σχολάρχης,εξηγεί ότι προέρχεται από το αρχαίο ρήμα ‘προσβαίνω’=πάω προς.Και χωρίζονταν την άνω και κάτω Προστοβά,που τώρα αποτελούν δύο ανεξάρτητα χωριά:Άνω Προστοβά είναι η Καλλιθέα και Κάτω Προστοβά το Λευκό.

Η θέα από την Καλλιθέα προς τη λίμνη

Η Προστοβά ήταν κοινότητα του Απόκουρου (σημερινή περιφέρεια Τριχωνίδας).Οι κάτοικοι του χωριού ενώ στο παρελθόν κόντεψαν τους χίλιους σήμερα δεν ξεπερνούν του εκατόν πενήντα.Στο παρελθόν κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το χωριό ως πόλη(ή κωμόπολη),αφού είχε τόσους κατοίκους, ενώ λειτουργούσαν σε αυτό κρεωπολεία,τσαγκάρικα,κουρείο,ταβέρνες.Υπήρχε επίσης ένα χάνι,περίπτερα,μπακάλικα,καφενεία ,φούρνος.Επίσης είχαμε σχολείο,δημαρχείο,αστυνομικό σταθμό,δασαρχείο,πταισματοδικείο,αγροτικό ιατρείο,μονοπώλειο άλατος.Επίσης στο χωριό μας υπήρχε και σιδηρουργείο,το λεγόμενο ‘γύφτικο’. Σήμερα στο χωριό μας λειτουργεί δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο,μπακάλικο,καφενείο,ταβέρνες και βενζινάδικο.

Δημοτικό σχολείο Καλλιθέας

Οι Προστοβήτες νερό στα σπίτια τους δεν είχαν μέχρι το 1950 περίπου και μετά.Νερό έπαιρναν από την ‘Παλιόβρυση’.

Πριν το έργο τελειοποιηθεί το νερό πήγαζε από ένα βράχο,ογκόλιθο από πουρί,απ’όπου οι συγχωριανοί μας έπαιρναν νερό.Το έργο λίγο αργότερα τελειοποιήθηκε και η Παλιόβρυση είχε δύο υπόστεγα που τα χώριζε ένας πέτρινος πελεκητός τοίχος:από τα ανατολικά νερό έπαιρναν οι χωριανοί και από τα δυτικά πότιζαν τα ζώα.Αποτελούσε και αποτελεί σπουδαίο αξιοθέατο του χωριού. Εκτός από τη βρύση στο χωριό υπάρχουν άλλα αξιοθέατα,όπως το ηρώο-στο κέντρο του χωριού (άγαλμα αγγέλου με κλαδί ελιάς στο χέρι) αφιερωμένο στους αγωνιστές συμπατριώτες μας.

 

Λίγο πιο ορεινά υπάρχει ένα μικρό δασάκι με πεύκα στην τοποθεσία Καμαρούλα.Η ανεπανάληπτη θέα του θα μάγευε τον οποιοδήποτε…
Στο χωριό μας ακόμη λειτουργούσαν τρεις μύλοι,όπου οι συγχωριανοί μας άλεθαν.Μάλιστα έχει γραφεί και ποίημα που λέει:
Μαριωρή του Μυλωνά
Χάλασ’ο μύλος δε γυρνά
Ένα δόντι όλο σπάει
Και το άλεσμα χαλάει

Μαριωρή,βρε Μαριωρή
Χάλασ’ο μύλος,δεν μπορεί
Ούτε στρίβει ούτε αλέθει
Κι όλο μας χαλάει το κέφι

Δυστυχώς όμως για το χωριό μας οι μύλοι δεν υπάρχουν πια,κάποιος όμως μπορεί να δει απομεινάρια τους αφού έχουν γκρεμιστεί και υπάρχουν ακόμη ως μια παλιά.
Πολιούχος του χωριού είναι η Αγία Παρασκευή που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και χρονολογείται περίπου από τον 17ο αιώνα χτισμένη από τους συγχωριανούς μας εθελοντικά.

Επίσης στο χωριό υπάρχουν και οι εκκλησίες Αγία Εφροσύνη,Άγιος Κωνσταντίνος,Προφήτης Ηλίας,Αγία Τριάδα και η Κοίμηση της Θεοτόκου.Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει εδώ διότι η εκκλησία υπήρχε επί τουρκοκρατίας κτισμένη παρέα με τον πλάτανο που στέκει καμαρωτός δίπλα της.

‘Εκεί ψηλά δροσάτη
η Καλλιθέα νά’τη’

Συνέντευξη με έναν ηλικιωμένο κάτοικο του χωριού της Καλλιθέας

-Πώς σας λένε και πόσω χρονών είστε;
-Το όνομά μου είναι Κουτσικώστα Βασιλική του Σωτηρίου και είμαι 83 ετών.
-Κυρία Βασιλική,έχετε πάει σχολείο;
-Δυστυχώς μόνο τις τρεις τάξεις του δημοτικού κατάφερα να τελειώσω.Βλέπετε,έπρεπε να συνεισφέρω οικονομικά στην οικογένειά μου,διότι ήμασταν τρία αδέρφια και η οικογένεια δύσκολα τα έβγαζε πέρα.Από την οικογένεια ο μόνος που κατάφερε να σπουδάσει ήταν ο αδερφός μου.
-Μπορείτε να περιγράψετε με λίγα λόγια την καθημερινότητα στο παρελθόν και αν σας άρεσε;
-Αν και δούλευα όλη τη μέρα,δεν μπορώ να πω πως η ζωή μου δεν ήταν καλή.Κάθε πρωί σηκωνόμασταν νωρίς,μαζευόμασταν πολλές γυναίκες και τραβούσαμε προς τα χωράφια με τα γέλια και τα αστεία μας.
(Καλλιθέα)
Γυρνούσαμε το μεσημέρι κι αφού τρώγαμε και παίρναμε μια ανάσα,ξαναφεύγαμε αυτή τη φορά για τα ζώα,τα ταΐζαμε και τα βοσκάγαμε.Το βράδυ μαζευόμασταν η οικογένεια αλλά και καμιά γειτόνισσα και κουβεντιάζαμε.Ήταν χρόνια καλά,χωρίς άγχος,όπως λένε πολλοί,ανέμελα χρόνια.
-Αν ήσασταν νεότερη και σας δινόταν η ευκαιρία να φύγετε από το χωριό για μια καλύτερη τύχη,θα το κάνατε;
-ΠΟΤΕ,ποτέ,ποτέ,τον τόπο εδώ τον αγαπώ,τον πονάω,εδώ έζησα και μεγάλωσα τα παιδιά μου.Τώρα που το σκέφτομαι,αν μου έλεγαν να σπουδάσω και να πάω κάπου αλλού,θα είχα αρνηθεί.Τον τόπο μου δεν τον αφήνω.Εξ’άλλου το χωριό μου τότε είχε όλα τα καλά,δόξα τω Θεώ τίποτα δε μας έλειπε ούτε μας λείπει τώρα.

Συνέντευξη από ένα νέο του χωριού

-Πώς λέγεσαι και πόσω χρονών είσαι;
-Με λένε Ιωάννη Παπασημάκη και είμαι 32 ετών.
-Έχεις σπουδάσει και ακολουθείς το επάγγελμα των σπουδών σου ή όχι;
-Πέρασα παιδαγωγικά στο Βόλο όταν είχα δώσει πανελλήνιες,αλλά τα οικονομικά της οικογένειας δεν επέτρεψαν τις σπουδές μου να πραγματοποιηθούν.Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με την κτηνοτροφία και να μείνω στην επαρχία.
-Θα ήθελες και στο μέλλον να συνεχίσεις να ασχολείσαι με την κτηνοτροφία ή έχεις άλλα επαγγελματικά σχέδια;
-Πιστεύω πως αυτό το επάγγελμα με συμπληρώνει και με ευχαριστεί και θα το ακολουθώ σ’όλη μου τη ζωή.Επαγγελματικά σχέδια έχω,αλλά σχετίζονται με την κτηνοτροφία που τώρα λατρεύω,αν και όταν ήμουν μαθητής εγώ αλλά και η οικογένειά μου πιστεύαμε πως είχα κλίση μόνο προς τα γράμματα.
(Καλλιθέα)
-Σχέδια για το μέλλον κάνεις;
-Ναι,και θέλω κάποτε να αποκτήσω τη δική μυο οικογένεια.Επίσης να διπλασιάσω το κοπάδι των ζώων μου,να καταφέρω δηλαδή να φτιάξω μια φάρμα,ώστε να είναι η κτηνοτροφία το επάγγελμα που θα μου προσφέρει τα προς το ζην.Αν καταφέρω να σταθώ κάποτε οικονομικά στα πόδια μου,θα χτίσω το δικό μου σπίτι.
-Πιστεύεις ότι το χωριό σου κάποια στιγμή θα σβήσει ή θα συνεχίσει να υπάρχει και να αναπτύσσεται;Κατά τη δική σου γνώμη,μια και είσαι άτομο της νέας γενιάς.
-Αν και φαινόταν ότι το χωριό σε λίγα χρόνια θα έπαυε να υπάρχει,διότι οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη στην πόλη κατά την οικονομική άνθιση της χώρας,τώρα η κρίση στην οικονομία που επικρατεί θα αναγκάσει πολλούς να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη κι έτσι το χωριό θα γεμίσει κόσμο,όπως όταν ήμουν μαθητής και παλιοτερα.Αυτό όχι μόνο δεν το υποθέτω,αλλά και το εύχομαι.

Κουτσοκώστα Βασιλική,τμήμα Γ1

 

Συνέντευξη του μελετητή της περιοχής μας Γεωργίου Φλωρόπουλου.

Γεια σας κύριε, μπορούμε να έχουμε λίγο από το χρόνο σας για να σας πάρουμε μια συνέντευξη με θέμα τον τόπο μας;

Ναι παιδιά, φυσικά.

Καταρχήν τι ξέρετε για το χωριό μας από την αρχαιότητα;

Η σημερινή Παραβόλα ιδρύθηκε περίπου τον 3ο αιώνα Π.χ. με το όνομα Βουκάτιο, μια ονομασία που μάλλον προήλθε από κάποιον Ρωμαίο Κυβερνήτη της περιοχής. Το Βουκάτιο αποτελούσε μια οχυρωμένη κωμόπολη της πανίσχυρης Αιτωλικής Συμπολιτείας, που έλεγχε τις περιοχές από τον Αχελώο μέχρι τους Δελφούς και καταστράφηκε από τον Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππο Ε’ όταν έκανε εκστρατεία στην Στερεά Ελλάδα με 20.000 στρατό και τη βοήθεια των Ακαρνάνων. Η Αιτωλική Συμπολιτεία είχε πρωτεύουσα το Θέρμο και φημιζόταν για τους γενναίους πολεμιστές και για την σωστή τέλεση της δημοκρατίας. Επίσης στο Βουκάτιο συγκεκριμένα υπήρχε ένα τοπικό νόμισμα ο βουπόλος με μια επιγραφή που έλεγε ”βουκατιείς” .Τέλος λατρευόταν η Θεά Δήμητρα.

Πως προήλθε η σημέρινη ονομασία ”Παραβόλα”;

Λοιπόν για αυτό το θέμα υπάρχουν δύο απόψεις. Η μια και πιο πιστευτή είναι πως το ”Παραβόλα” προήλθε από το ”Παραβόλιασμα”(τάισμα) των βαρέων ζώων για να πάνε στο στο σημερινό Περιστέρι, που τότε λεγόταν Πάνω Χωριό. Η άλλη είναι πως το Βουκάτιο κατοικούνταν παλαιότερα από μια φυλή τους Παραβολιάνους οι οποίοι δυνάμωναν συνεχώς και επικράτησε το όνομα τους ως ”Παραβόλα”.

Τι ξέρετε για το Κάστρο της Παραβόλας;

Το Κάστρο της Παραβόλας αποτελούνταν από δύο δακτύλιους, το Κυρίως Φρούριο (Ακρόπολη) που περιελάμβανε το ”πανόραμα” του λόφου και το Μεγάλο Φρούριο που είχε τέσσερις πλευρές και ξεκινούσε από το σημερινό άλσος μέχρι τις όχθες τις λίμνης. Επίσης πρέπει να σημειώθει ότι ήταν φτιαγμένο με δύο άγνωστους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και πως παράλληλα με τα τείχη υπήρχαν πυργίσκοι κάθε 40 μέτρα. Τέλος φήμες λένε πως στην Ακρόπολη κατοικούσε μια βασίλισσα που διοικούσε τυπικά το Βουκάτιο.

Τι ξέρετε για τους μύθους που έχουν ειπωθεί στον τόπο μας;

Ξέρω ότι είναι πάρα πολλοί και δημιουργήθηκαν κυρίως για να αποτρέψουν

τους ντόπιους από το να πηγαίνουν σε τρομακτικά μέρη. Μερικοί από αυτούς είναι η γουρούνα με τα εφτά χρυσά γουρουνόπουλα και οι δαίμονες του ρέματος του Ξεριά. Ο πιο σημαντικός μύθος όμως είναι ο δράκος του Κάστρου που έχει τάχα ”βρεθεί” από πολλούς κατοίκους του χωριού. Τα κερατά (λιόκρινα) του κρατούνταν από μια ηλικιωμένη ως φυλακτά.

Τι ξέρετε τον σημερινό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου;Πρώτα απ’ όλα λεγόταν Παναγία Παλαιοκαστρίτισσα και πολλοί άλλοι μελετητές πιστεύουν ότι εκεί υπήρχε στην αρχαιότητα ένας ναός του Απόλλωνα. Χτίστηκε περίπου χίλια χρόνια πριν από σήμερα ακολουθώντας τον βασιλικό-Βυζαντινό ρυθμό και έχει αναπαλαιωθεί μέχρι τώρα τέσσερις φορές. Επίσης στους τοίχους της εκκλησίας έχουν εντοιχιστεί πλακάκια με Βουκατιανά σχέδια.

Πώς ήταν η ζωή εδώ κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και του Β’ Παγκοσμίου πολέμου;

Κατά την Τουρκοκρατία ο κυριότερος και πιο γνωστός κυβερνήτης του χωριού μας ήταν ο Νταλίπ Αγάς. Αυτός είχε φτιάξει έναν μεγάλο πύργο ,την Κούλια, που υπήρχε μέχρι και πριν από 30 χρόνια. Είχε καθιερώσει το Τουρκόμνημα, όπου εκεί θάβονταν οι Τούρκοι νεκροί και επέβαλε στους κατοίκους το φόρο τηε δεκάτης. Επομένως η Παραβόλα ήταν ένα θύμα της Τουρκικής κατοχής. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Παραβόλα έστειλε αρκετούς εύζωνες στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο, έχοντας και ένα θύμα τον Χρήστο Μουτάφη. Όταν οι Έλληνες συνθηκολόγησαν, η Παραβόλα στρατοκατοικήθηκε από τους Ιταλούς και ύστερα από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί έκαναν πολλούς κλοιούς για να αποκόψουν τα ανταρτικά κινήματα, με αποτέλεσμα σε κάθε έναν από αυτούς να υπάρχουν αρκετά θύματα σε προσπάθεια απόδρασης. Μάλιστα μια φορά οι κάτοικοι του χωριού είχαν μαζευτεί για εκτέλεση. Εκείνη τη δύσκολη στιγμή ο Ταγματάρχης Μπαχ δεν επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο καθώς υποστήριζε πως στην Παραβόλα δεν υπήρχε κίνδυνος για αντάρτες. Επιπλέον τον άκουσα να λέει ”Nein communist partisans”, δηλαδή ”Όχι κομμουνιστές παρτιζάνοι (αντάρτες)”. Επίσης είχε ξεσπάσει μεγάλη πείνα που ξεπεράστηκε σχετικά εύκολα διότι υπήρχε άφθονο λάδι και λαχανικά.

Και μια τελευταία ερώτηση. Τι ξέρετε για τον Αιμίλιο Μονιά;

Ο Αιμίλιος ήταν ένα νέο παλικάρι που αποτέλεσε άλλο ένα θύμα για την Παραβόλα. Αυτός, μέσα από τη θητεία του στο στρατό στάλθηκε το ’73 στην Κύπρο μαζί με άλλους καταδρομείς για να ενισχυθεί η ελληνική ταξιαρχία. Όμως το αεροπλάνο του δυστυχώς δεν έλαβε ποτέ άδεια για προσγείωση με αποτέλεσμα να αντιληφθεί από τους Τούρκους και να καταστραφεί άμεσα. Μάλιστα λέγεται ότι αυτό το ”λάθος” έγινε σκόπιμα σαν φιάσκο. Ο σύλλογος θυμάτων Ελλάδος τίμησε τον νεαρό καταδρομέα με μια λιτάνευσή του στους δρόμους του χωριού μας και ένα άγαλμα που βρίσκεται σήμερα στη γέφυρα του ρέματος της Παραβόλας. Όπως σας είπα και πριν, ο Αιμίλιος ήταν ένα νέο παλικάρι που πέθανε άδικα όμως και μας τιμά όλους μας με την θυσία του.

Εντάξει κύριε Φλωρόπουλε, μας καλύψατε και με το παραπάνω με τις απαντήσεις σας. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για το χρόνο σας.

Δεν κάνει τίποτα παιδιά. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που ενδιαφέρεστε για την ιστορία μας. Για ό,τι άλλο χρειαστείτε μπορείτε να με ρωτήσετε όποτε θέλετε. Αντίο.

Παναιτωλικός

 

Ο Παναιτωλικός,η ποδοσφαιρική ομάδα του Αγρινίου,έχει αρκετό μερίδιο στην πολιτιστική πορεία του Αγρινίου,γιατί και ο ίδιος ο αθλητισμός είναι πολιτισμός.

 

Ο Παναιτωλικός ιδρύθηκε στις 9 Μαρτίου του 1926 και είχε σκοπούς εκπαιδευτικής δραστηριότητας σε έναν τομέα που ούτε η πολιτεία,αλλά ούτε κάποιες άλλες οργανώσεις στην περιοχή του Αγρινίου είχαν θέσει αυτόν τον τομέα της λειτουργίας νυχτερινών σχολών. Έτσι λοιπόν ιδρύθηκε ο ‘Γυμναστικός Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Παναιτωλικός’ και είχε ως σκοπό ‘την ανάπτυξιν και έντασιν γυμναστικού και αγωνιστικού φρονήματος,την ηθικήν επίβλεψιν και δυνατήν μετασχολικήν εκπαίδευσιν των ανηλίκων,δια παιδονομίας και εσπερινών ή κυριακών σχολών.’ Ο σκοπός αυτός, να παρέχεται μόρφωση στα άπορα παιδιά της Αιτωλοακαρνανίας διαμέσω των νυχτερινών σχολών που ίδρυσε ο σύλλογος, τον ένταξε στην πρωτοπορία που είχαν οι κοινωνικοί αγώνες για την κοινωνική αλληλεγγύη.Αρκετοί από τους εργαζόμενους εκείνης της εποχής έμαθαν γράμματα.

 

Γρήγορα ο Παναιτωλικός αποκτά γήπεδο: στις 16 Ιουλίου 1926 στο τότε ελαιοστάσιο Βελή,θέση στην οποία βρίσκεται και σήμερα. Επίσης εκτός από ποδοσφαιρικό τμήμα οργανώνεται και τμήμα κλασσικού αθλητισμού.Η δεκαετία του ’50 ήταν η πιο γόνιμη.Διακρίσεις σαν τη συμμετοχή στην τελική φάση (σαδα) του Πανελληνίου Πρωταθλήματος το 1954-55,αλλά και τη θέση στην ενιαία β’ Εθνική αποτελούν σήμερα στιγμές νοσταλγίας και συγκίνησης.Η δεκαετία του ’60 βρίσκει τον Παναιτωλικό να αποτελεί μια από τις πιο ισχυρές ομάδες στη β’ Εθνική και πάντοτε κατακτά τις πρώτες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα.

 

‘Ο Παναιτωλικός’,γράφει ο Μπαρχαμπάς, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Παναιτωλικού στο βιβλίο του για την ομάδα του ‘γίνεται το αντίδοτο στη φτώχεια, την ανέχεια και τη μιζέρια.’ Η συμπαράσταση του κόσμου του Αγρινίου, και όχι μόνο, άγγιξε τα όρια της λατρείας και το γήπεδο στέναζε από τους χιλιάδες οπαδούς του που κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες υποστήριζαν την ομάδα. Έναν κόσμο που όλη η Ελλάδα θαύμαζε.

 

 

Ο Παναιτωλικός μετά από κάποιο διάστημα ανέβηκε ξανά στην Α’ Εθνική, αλλά όμως δεν κρατήθηκε πολύ στα μεγάλα σαλόνια της Ελλάδας. Το 2004 άλλαξε χέρια έχοντας πάρει καινούργιος μέτοχος την πλειοψηφία των μετοχών του Πανιατωλικού.Τώρα πια μετά από πολύ μεγάλο διάστημα ο Παναιτωλικός βρίσκεται στην Α’ Εθνική μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα.

 

Σπύρος Γιαννούλης

Πηγή:http://www.panetolikos.gr/

Το περιοδικό των αστέγων

Η ‘Διογένης ΜΚΟ’ είναι μία Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία που δημιουργήθηκε στις αρχές του 2010 στην Αθήνα για την υποστήριξη της προσπάθειας των αστέγων και των κοινωνικά αποκλεισμένων να ενταχθούν ή να επανενταχθούν στην κοινωνία.

Οι δράσεις της είναι η έκδοση του περιοδικού ‘Σχεδία’ και η σύσταση της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας αστέγων,σε συνδυασμό με τη συμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων.Στο πλαίσιο αυτών των δράσεων διοργανώνονται σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας διάφορες πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις.Η ‘Σχεδία’ και η εθνική ομάδα αστέγων έχουν στόχο να υποστηρίξουν συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν διάφορα κοινωνικά προβλήματα με πρώτο και κυριότερο την ανεργία.Με τη συμμετοχή τους στις δράσεις της οργάνωσης οι πολίτες αυτοί επανεντάσσονται στην κοινωνία και χαίρονται που απέκτησαν ξανά την αίσθηση του ‘ανήκειν’,δηλαδή ότι είναι ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας στην οποία ανήκουν.

Η ‘Σχεδία’ είναι το μοναδικό ελληνικό περιοδικό δρόμου που πωλείται στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές,οι οποίοι προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.Από την τιμή πώλησης του κάθε περιοδικού το 50% πηγαίνει στον πωλητή για να τον ενισχύσει οικονομικά και να του δώσει ένα κίνητρο για να ξαναχτίσει τη ζωή του.Η ‘Σχεδία’ ανήκει στο Διεθνές Δίκτυο Εφημερίδων δρόμου,το οποίο απαριθμεί 122 περιοδικά δρόμου σε 41 χώρες,με 14.000 πωλητές και 6.000.000 αναγνώστες διεθνώς.

Στη ‘Σχεδία’ οι πωλητές δε ζητιανεύουν,αλλά εξασφαλίζουν το εισόδημά τους με αξιοπρέπεια πουλώντας το περιοδικό.Αρχικά ο κάθε πωλητής που θα ενταχθεί στη ‘Σχεδία’ θα έχει δωρεάν 10 αντίτυπα. Αυτό είναι το αρχικό του κεφάλαιο.Όταν πουλήσει τα περιοδικά μπορεί να χρησιμοποιήσει το αρχικό του κεφάλαιο για να αγοράσει άλλα στο 50% της ονομαστικής αξίας του.Δηλαδή αγοράζει το περιοδικό 1,50€ αλλά το πουλάει 3€.Ο αναγνώστης που θα αγοράσει το περιοδικό δεν πράττει ελεημοσύνη,αφού είναι ένα αξιόλογο περιοδικό ποικίλης ύλης με σαφή κοινωνικό προσανατολισμό.Κάνει μια πράξη αλληλεγγύης.

 

Για την υποστήριξη της ‘Σχεδίας’ ,μπορεί κάποιος  εάν επιθυμεί να γίνει συνδρομητής της ή να κάνει μια χρηματική δωρεά στο περιοδικό και στις δράσεις του καταθέτοντας ένα ποσό.Μπορεί κάποιος επίσης να προσφέρει το χρόνο και τις γνώσεις του στο περιοδικό ή στην εθνική ποδοσφαιρική ομάδα προετοιμάζοντάς τους για αγώνες.Με αυτές τις προσφορές των εθελοντών η Διογένης μπορεί να συνεχίσει το έργο της.Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα  www.shedia.gr

Κατσιμάρδου Πόπη,Τμήμα Γ1

Πηγή: ιστοσελίδα www.shedia.gr

Η μαρτυρία ενός πωλητή της ‘Σχεδίας’

Ο Γιάννης Κ. Είναι ένας άνθρωπος που πουλά το περιοδικό ‘Σχεδία’.

Αρχικά ο Γιάννης ήταν οδηγός ταξί κι αργότερα δούλεψε ως οδηγός σε μάντρα δομικών υλικών.Οι δουλειές πήγαιναν καλά.Όμως το 2008 περίπου έμεινε άνεργος λόγω της οικονομικής κρίσης.

Η ανεργία του στοίχισε,αφού δεν μπορούσε να βρει δουλειά πουθενά, κι έτσι άλλαξε η ζωή του.

Έπεσε αρχικά στο αλκοόλ και στο τζόγο,ευτυχώς όμως κατάφερε να ξεκόψει.Τα πράγματα ήταν δύσκολα.Ούτε να φάει δεν είχε,αλλά ευτυχώς στο δρόμο δεν έμεινε ποτέ.Έτσι αναγκάστηκε να πάει σ’ενα συσσίτιο της Αθήνας.Λίγο μετά,αφού ο καιρός περνούσε πίστεψε πως κάτι θα έπρεπε να αλλάξει μέσα του,αλλά και στη ζωή του.Στη συνέχεια στο συσσίτιο γνώρισε ένα άτομο που του πρότεινε να δουλέψει κι αυτός για τη ‘Σχεδία’.

Αρχικά πίστεψε πως δε θα κέρδιζε την ανταπόκριση του κόσμου,όμως με τον καιρό έγινε το αντίθετο.Η δουλειά αυτή άλλξε τη ζωή του,δηλαδή ο Γιάννης πρόσεχε και ήταν πιο σταθερός.

Ενώ ο Γιάννης είχε σκεφτεί ακόμα και να βάλει τέλος στη ζωή του,με τη δουλειά αυτή αναθάρρησε.Τώρα πια είναι πιο σίγουρος για τον εαυτό του και θα κάνει πράγματα που δεν έκανε πριν.Θέλει να έρθει πιο κοντά με το γιο του,αλλά και να συνεχίσει το σχολείο.

Κουτσοκώστα Βασιλική,τμήμα Γ1

Πηγή: περιοδικό ΄Σχεδία΄,τεύχος 06.

Ελένη Τσικριτέα-Χωρεάνθη

Γεννήθηκε στην Αγ. Βαρβάρα Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας το 1936 και τελείωσε το Δημοτικό σχολείο Παραβόλας και το Γυμνάσιο Θηλέων Αγρινίου.Σπούδασε Παιδαγωγικά στην Ακαδημία Πειραιώς και μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.Ασχολείται με ποίηση,πεζογραφία,δοκίμιο,θέατρο,κριτική μελέτη,μετάφραση και διασκευή αρχαιοελληνικών κειμένων,παρουσίαση βιβλίων και με παρεμβάσεις λογοτεχνικού,πολιτικού,κοινωνικού και παιδαγωγικού προβλήματισμού.Πολλά ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία του δημοτικού ‘Η γλώσσα μου’.Συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες της Αθήνας και της επαρχίας.Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο ‘Μάρκου Αυγέρη’ και από το Δήμο Μεσολογγίου για το ιστορικό μυθιστόρημα ‘Μεσολογγι,η πολιτεία του νερού’.Έχει πάρει βραβείο πεζογραφίας από την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων το 2000 για το έργο της ‘Η σκοτεινή αποθήκη’ και έχει διακριθεί από το Πνευματικό Κέντρο Μεσολογγίου,Κατερίνης,Αγρινίου,Παραβόλας και από άλλους πολιτιστικούς φορείς για την προσφορά της στα γράμματα και στον πολιτισμό.Επίσης της έχει απονεμηθεί τιμητική πλακέτα για την προσφορά της στα γράμματα από την Ένωση Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών και από το σύλλογο ‘Το Λυκοχώρι’.Είναι τακτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία της Ε.Χωρεάνθη είναι: ‘Το κορίτσι που μιλούσε στο Φεγγάρι’,’Εκεί που τελειώνει ο ουρανός’, ‘Ένα μοναχικό ποδήλατο στο Λάμερσμιθ’, ‘Η πολιτεία του νερού’,’Η ερωμένη του Άλι Άμπα’, ‘Τ’αστέρια χαμηλώνουν κάποτε’,’Το κορίτσι με τις ζωγραφιές’,’Η ζωή είναι το θαύμα’ κ.ά.

Η Ελένη Χωρεάνθη στις 03-11-2008 επισκέφτηκε τα σχολεία μας,το Γυμνάσιο και Γενικό Λύκειο Παραβόλας,και την ευχαριστούμε πολύ,αφού εκτός από τα 2.000 βιβλία που δώρησε στο Δήμο Παραβόλας,δώρισε πάνω από 300 βιβλία στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας.

Ιωάννα Κολοκούρα

Ανοιξιάτικο

 

Παίζει τ’αγέρι του βοριά

στου νου μου τη φυρονεριά

κι ανηφορίζει μου το πνεύμα

μέσα στης άνοιξης το ρεύμα.

 

 

Ραγίζει η δρόσο στ’ακροκλώνι

-καημός των φύλλων που φουντώνει-

φωλιάσαν οι κορυδαλλοί

κάτω απ’της χλόης το χαλί.

 

 

Το βέλος του φωτός περνά

μέσ’απ΄την πάχνη αποσπερνά

ως χάδι-η ευχή να πάρει-

κι έχει δακρύσει το χορτάρι.

 

 

Τρεμίζει των πουλιών η τρίλια

μες στα φυλλώματα τ’ανήλια

κι ανέμισε το καρδιοχτύπι

ωσάν την τρυφερή μου λύπη.

 

 

Φυσά τ’αγέρι του Βοριά

στου κόσμου την ανηφοριά

και βλεφαρίζει μου το νεύμα

μέσα στης άνοιξης το ρεύμα.

 

 

(Από την ποιητική συλλογή ‘Ο ύπνος των μεσημβρινών ωρών’ της Ελένης Χωρεάνθη.)

 

Τριώδιο
Τριώδιο σύμφωνα με τους κανόνες της Ορθόδοξης Χριστιαννικής Εκκλησίας ονομάζεται η περίοδος που ξεκινά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο.Την ονομασία της την έχει πάρει από το ομώνυμο εκκλησιαστικό βιβλίο το οποίο λέγεται ‘Τριώδιο’ και περιλαμβάνει τους ύμνους που ψάλλονται στις εκκλησίες τη συγκεκριμένη περίοδο.Το βιβλίο λέγεται έτσι επειδή οι ύμνοι του έχουν τρεις ωδές σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που έχουν εννέα ωδές.

Τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου οι χριστιανοί ετοιμάζονται για τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής.Κάθε Κυριακή αυτών των εβδομάδων έχει τη δική της σημειολογία.Η πρώτη είναι η Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου,η δεύτερη είναι η Κυριακή του Ασώτου και η Τρίτη είναι η Κυριακή της Απόκρεω.Το Σάββατο πριν την Τρίτη Κυριακή ονομάζεται Ψυχοσάββατο ή Σάββατο των ψυχών.Αν και κάθε Σάββατο του έτους είναι αφιερωμένο στους θανώντες,το Ψυχοσάββατο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία.Υπάρχει τέλος και η τέταρτη Κυριακή,η Κυριακή της Τυροφάγου.

Ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα,με την οποία ξεκινά η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.Ονομάζεται Τεσσαρακοστή γιατί μιμείται την σαρανταήμερη νηστεία που έκανε ο Χριστός.Επίσης λέγεται Μεγάλη για να ξεχωρίζει από τη νηστεία των Χριστουγέννων.

Κολοκούρα Ιωάννα,τμήμα Γ1
Πηγή:Περιοδικό ‘Προς τη Νίκη’