Με αφορμή το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα» που υπάρχει στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου.
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Kάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Kαι στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Hλεκτρισμένη από φιλήματα
θα ‘λεγες την ατμόσφαιρα.
H σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
Ο ποιητής περπατά με σκυμμένο κεφάλι μέσα στη νύχτα. Το σκοτάδι που τον συνοδεύει φωτίζεται από το φεγγάρι. Ο ποιητής έχει θλιμμένη και βαριά διάθεση και νιώθει κάπως την απελπισία να τον τυλίγει. Δημιουργούνται υπαρξιακά ερωτήματα και αμφιβολίες για τη ζωή. Τότε παρατηρεί το φεγγάρι που φαίνεται να του κρατάει συντροφιά. Κάνει μια συζήτηση μαζί του για να σπάσει η μοναξιά.
- Άραγε εσύ φεγγαράκι, που είσαι φωτεινό, μεγάλο και με παρέα τα λαμπερά αστέρια, νιώθεις ποτέ θλίψη; Ρώτησε και κοίταξε ψηλά με τα μάτια θλιμμένα.
- Βεβαίως. Η θλίψη είναι για όλους. Ανεξαρτήτως ομορφιάς και ατόμου. Αλλά περνάει. Είτε αργά…είτε γρήγορα. Απαντάει με προθυμία το φεγγάρι.
- Γιατί να ‘ναι κομμάτια μας η μοναξιά και η θλίψη και να μη λάμπουμε πάντα μέσα μας; Συνεχίζει τις απορίες ο ποιητής.
- Γιατί η τελειότητα δεν είναι υπαρκτή…για κανένα ον. Όλοι κάποτε βρίσκουμε λόγους να είμαστε θλιμμένοι.
- Εγώ ξέρω τον λόγο. Δεν είναι εκείνη εδώ.
- Ο έρωτας (αρχίζει να εξηγεί το φεγγάρι) είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο αλλά ταυτόχρονα να σε διαλύσει. Τα όμορφά του κομμάτια όμως δεν πρέπει να χαραμίζονται.
- Εσύ έχεις ερωτευτεί ποτέ;
- Από την αρχή του κόσμου αυτού θαύμαζα τον ήλιο. Δυνατός και πιο λαμπερός από εμένα. Μα ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να είμαι πιο κοντά του. Ποτέ δεν συναντηθήκαμε…
Ο ποιητής συνέχισε να περπατάει, σκεφτόμενος πως κάποιοι έρωτες είναι ανεκπλήρωτοι και με δύσκολα μονοπάτια. Συνειδητοποίησε πόσο μικρός ήταν μπροστά στο φεγγάρι και στον ήλιο. Χαμογέλασε και μύρισε τα τριαντάφυλλα που ήταν δίπλα του…
Δανάη Νίκα – τ.μ Γ3΄