Στου ουρανού τα γαλήνια δάση ταξίδεψα
Για να πάρω λίγο από την δροσιά του πρωινού τους
Που ποτίζουν τις ρίζες της ζωή μας
Ως τα βάθη της ύπαρξης του ανθρώπινου Είναι.
Μάζεψα λίγα απ’ τα λουλούδια σου εκείνα
Που ποτέ δεν μαραίνονται,
Τη μοσκοβολιά τους χαρίζουν απλόχερα
Στη γοητεία της αγάπης και της πίστης.
Αντλώ δύναμη και θάρρος από σένα,
Το χαμόγελό σου θεμέλιος βράχος στην ψυχή μου
Και το χάδι του αγέρα σου
Ζωή στη ζωή μου δίνει.
Σκιαδάς, Γ. (2015). Λεία Ζωής και Ψυχής.
