Η οικογένεια μου ζούσε στην Ανατολική Θράκη κοντά στον ποταμό Έβρο. Στα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής εκδιώχθηκε και πέρασε στην άλλη μεριά του ποταμού, στην δυτική Θράκη. Αρχικά εγκαταστάθηκαν κοντά στο ποτάμι, στον οικισμό Χάντζιας ή Τάρσιο, αλλά εξαιτίας των πλημμυρών αναζήτησαν ένα πιο ασφαλές μέρος. Έτσι βρέθηκαν στο χωριό Τύχιο ή Μπίτικλι και σήμερα Τυχερό. Εκεί γεννήθηκαν οι γονείς μου. Το 1972 αναζητώντας μία καλύτερη τύχη μετανάστευσαν στη βόρεια Εύβοια και εργάστηκαν στα μεταλλεία «Σκαλιστήρης». Γεννήθηκα, στη Χαλκίδα το 1974 και έζησα τρία χρόνια στο χωριό Στροφυλιά στην όμορφη βόρεια Εύβοια. Το 1977 γυρίσαμε πίσω στο Τυχερό, όπου έζησα στην ουσία τα παιδικά μου χρόνια. Το 1992 έφυγα για να σπουδάσω στο τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών και το 2002 εγκαταστάθηκα στην Καλαμπάκα, αφού εκπλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Έκτοτε εργάζομαι ως καθηγητής Πληροφορικής στο Γενικό Λύκειο Καλαμπάκας.
Σκεπτόμενος μέσα από την ιστορία της οικογένειας μου βλέπω τις φοβερές αλλαγές που έλαβαν χώρα τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Από τη φτώχια, τον πόλεμο και τη μετανάστευση βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Τα πράγματα εξελίχθηκαν ταχύτατα και η ζωή μας άλλαξε ολοκληρωτικά. Το ψωμί περισσεύει, τα κάρα και τα ζώα αντικατέστησαν οι μηχανές, η τεχνολογία έχει εισβάλει παντού. Τι γίνεται όμως στο συναισθηματικό επίπεδο; Δυστυχώς η πρόοδος στο τομέα αυτό δεν ήταν ανάλογη. Ο ανταγωνισμός είναι εντονότατος. Το κυνήγι του πλούτου μας κάνει να χάνουμε πράγματα, να χάνουμε την ανθρωπιά μας, την αλληλεγγύη. Ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται στην κατάσταση που ήμασταν εμείς πριν λίγα χρόνια.
Αφού λοιπόν ξεχάσαμε τις αρχές μας και εγκλωβιστήκαμε σε λάθος δρόμο ήρθε και η οικονομική κρίση. Η απειλή της φτώχιας επανεμφανίσθηκε όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Τα επόμενα χρόνια θα φανεί αν οι λαοί της Ευρώπης αλλά και ολόκληρος ο κόσμος θα χαλιναγωγήσει την «παγκοσμιοποίηση» ενισχύοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των φτωχών ή θα συνεχίσει να επικρατούν τα συμφέροντα των λίγων και των αγορών τους.
Θα φανεί αν υπάρχει το θάρρος, η θέληση και η πίστη των λαών να μετατρέψουν την παγκοσμιοποίηση σε ένα όχημα για να βελτιωθεί η κατάσταση σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Να αναπτυχθεί η αλληλοβοήθεια μεταξύ των χωρών ώστε να εξαλειφθεί η φτώχεια, η καταπίεση και η καταστροφή του περιβάλλοντος. Να επενδύσουμε στην παιδεία που προωθεί τον ανθρωπισμό, την αληθινή ιστορική γνώση, την ψυχική ισορροπία και την δημιουργικότητα. Όλος ο πνευματικός κόσμος φωνάζει για αυτό. O ίδιος ο πλανήτης μας φωνάζει. Τα σημάδια από την καταστροφή που έχει υποστεί τα τελευταία 100 χρόνια είναι ενδεικτικά της απληστίας μας, του άκρατου ανταγωνισμού και της αλλοτρίωσης. Η Γη που χρειάστηκε δισεκατομμύρια χρόνια για να γίνει φιλόξενη για την ζωή κινδυνεύει να σταματήσει να είναι, σε λιγότερο από δύο αιώνες. Και κινδυνεύει από τον αναπτυγμένο κόσμο στον οποίο ανήκουμε. Θα μπορέσουμε να σταματήσουμε να παίρνουμε και να αρχίσουμε να δίνουμε στο βαθμό που ο καθένας μπορεί; Θα μπορέσουμε να προλάβουμε ή όπως λέει ο Ο. Ελύτης να “κάνουμε άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά”;
