Από το πεδίο της καθημερινότητας ως αυτό της τέχνης, η αφήγηση χρονολογείται από τις απαρχές της κοινωνικής ζωής. Ο κατεξοχήν ερευνητής της αφήγησης ιστοριών J. Bruner αναφέρει πως η δεξιότητα στην αφήγηση τιμάται ακόμα και στις πιο απλές κοινωνίες (Bruner, 2004:151). Αποτελεί έναν καταξιωμένο τρόπο εσωτερικοποίησης της κοινωνικής πραγματικότητας μέσω της γλώσσας, που ισορροπεί ανάμεσα στη μνήμη και τη φαντασία. Καθώς συνιστά μια ερμηνευτική πράξη, η αφήγηση ιστοριών είναι μια διαχρονικά δημοφιλής διδακτική πρακτική που συμβάλλει στην αποτελεσματική διδασκαλία και μάθηση μέσα από την κατασκευή νοήματος (Δοξιάδης, 2003).
Στη σύγχρονη εποχή, η τεχνολογία εδραιώνεται σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και η αφήγηση αποκτά ψηφιακή διάσταση. Με τον όρο ψηφιακή αφήγηση (Digital StoryTelling) περιγράφεται η πρακτική του συνδυασμού σύντομης συνήθως αφήγησης με ψηφιακό περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένων εικόνων, ήχου, animation και βίντεο. Σκοπός, όπως και στην παραδοσιακή αφήγηση, είναι να μεταφέρει μήνυμα στο ακροατήριο, να προκαλέσει το συναίσθημα και τον στοχασμό. Οι ψηφιακές ιστορίες μπορεί να δημιουργηθούν με την απλή χρήση διαφανειών και εικόνων οι οποίες αντιστοιχούνται σε μια αφήγηση και να φτάσουν μέχρι τη σύνθετη χρήση πολυμεσικών εργαλείων με προηγμένες μορφές ήχου, οπτικών εφέ και εφέ μετάβασης. Όμως, η ψηφιακή αφήγηση υπερβαίνει την απλή χρήση της τεχνολογίας. Είναι ένα μέσο έκφρασης λόγου, σκέψης και φαντασίας, μια πράξη επικοινωνίας (Davis, 2004).
Η ψηφιακή αφήγηση κέρδισε το ενδιαφέρον της εκπαιδευτικής κοινότητας ως διδακτική στρατηγική που αξιοποιεί την παιδαγωγική αξία της αφήγησης ενισχυόμενη από την προστιθέμενη αξία των Τ.Π.Ε. Στο μάθημα Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία της Α’ Λυκείου, με αφορμή τη δημιουργία μιας ψηφιακής αφήγησης και τη χρήση web.2.0 λογισμικών, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται από την παθητική απομνημόνευση γνώσεων στην ανάπτυξη ικανοτήτων για αποτελεσματική διαχείριση της γνώσης. Οι μαθητές και μαθήτριες εργάζονται σε αυθεντικό πλαίσιο εργασίας επιτυγχάνοντας μαθησιακούς στόχους στο πεδίο του γλωσσικού, ψηφιακού και κριτικού γραμματισμού. Οι Τεχνολογίες της Πληροφορίας και Επικοινωνίας προτείνονται ως μέσο μετασχηματισμού του περιβάλλοντος μάθησης, χωρίς να αποδυναμώνεται ο αρχαιογνωστικός και γλωσσικός χαρακτήρας του μαθήματος.