Δ: Γεια σας, είστε ο βασιλιάς Ηράκλης;

Β: Ναι, τι θέλετε;

Δ: Ήρθα για μια συνέντευξη σχετικά με σας.

Β: Και πού θα δημοσιευτεί αυτή η “συνέντευξη”;

Δ: Στη σχολική μας εφημερίδα.

Β: Καλά, λοιπόν, κάνε γρήγορα…

Δ: Εντάξει, ξεκινώντας, είστε παντρεμένος;

Β: Ναι, και έχω και μια κόρη.

Δ: Αλήθεια; Δεν έχει αναφερθεί ποτέ στο βασίλειο πως είστε παντρεμένος και ότι είστε πατέρας. Νόμιζα ότι ήταν μύθος.

Β: Καλύτερα, δεν θέλω να έχω συνέχεια προξενιά. Κυρίως από φτωχούς, με νευριάζουν πάρα πολύ.

Δ: Φαντάζομαι, η κόρη σας είναι πολύ ευτυχισμένη ζώντας μια πλουσιοπάροχη ζωή ως κόρη βασιλιά.

Β: Έτσι θα έπρεπε να νιώθει. Όλα αυτά τα πλούτη είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να τα εκτιμάει και πρέπει να διατηρηθούν, οπότε πρέπει να τα εκτιμάει.

Δ: Τι εννοείτε λέγοντας “διατηρηθούν”;

Β: Σκοπεύω να την παντρέψω με έναν εξίσου πλούσιο βασιλιά όταν γίνει 18.

Δ: Γιατί με ένα βασιλιά;

Β: Είναι απλό, τα πλούτη πρέπει να πάνε σ’ ένα βασιλόπουλο. Έτσι θα ζήσει χωρίς το άγχος μη χάσει τα χρήματά της από κάποιον τυχαίο χωριάτη που θέλει να την εκμεταλλευτεί.

Δ: Κι εκείνη πώς φαντάζεται το μέλλον της;

Β: Δεν έχει σημασία, αυτό που μας νοιάζει είναι μην πέσουν τα χρήματα του βασιλείου σε λάθος χέρια.

Δ: Δεν νομίζετε πως πρέπει να τη ρωτήσετε τι θέλει;

Β: Να τη ρωτήσω;! Το μἐλλον της είναι προκαθορισμένο. Είτε το θέλει είτε όχι.

Δ: Ναι, αλλά….

Β: Κανένα αλλά! Τι σε νοιάζει εσένα τι θα κάνω με την κόρη μου; Εκτός αν ενδιαφέρεσαι, να ξέρω και να σε εξορίσω!

Δ: Δεν είναι πως ενδιαφέρομαι, αλλά, τέλος πάντων, καλύτερα να προχωρήσουμε σε επόμενη ερώτηση.

Β: Άντε τώρα, ρώτα και τίποτα πιο ενδιαφέρον.

 

Από το μαθητή Λ.Ν.