Αγαπημένε μου αδερφέ,

  Σου στέλνω αυτήν την επιστολή, επειδή ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον λίγο πριν χάσω τη ζωή μου. Δυστυχώς η μοίρα έπαιξε και σε μένα ένα άσχημο παιχνίδι όπως και στις τρεις αδερφές μας.

  Βρίσκομαι παγιδευμένη στα θεμέλια του γεφυριού της Άρτας και αυτήν τη στιγκή οι εργάτες ολοκληρώνουν το έργο αγνοώντας τις απελπισμένες κραυγές μου. Όλα ξεκίνησαν όταν εμφανίστηκε στο σπίτι μου ένα πουλάκι το οποίο μου ζήτησε να ετοιμαστώ γρήγορα και να έρθω στο γεφύρι, όπου δουλεύει ως πρωτομάστορας ο άντρας μου. Τότε εγώ ανησύχησα, επειδή σκέφτηκα ότι κάτι κακό του έχει συμβεί. Έτσι ετοιμάστηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και ήρθα. Αμέσως μόλις τον αντίκρυσα κατάλαβα ότι είναι πολύ στεναχωρημένος. Αφού χαιρέτησα τους μάστορες και τους μαθητάδες, τους ρώτησα τί είχε συμβεί.

  Τότε ένας μάστορας μου είπε πως τάχα έπεσε μέσα στα θεμέλια του γεφυριού το δαχτυλίδι του γάμου μας κι εγώ πρόθυμα προσφέρθηκα να πάω να του το φέρω. Όμως δεν βρήκα τίποτα και ζήτησα να με ανεβάσουν πάνω. Εκείνη τη στιγμή άκουσα τους μάστορες να ρίχνουν ασβέστη και με το μυστρί να συνεχίζουν το χτίσιμο του γεφυριού, ενώ ο ίδιος μου ο άντρας έκλεισε το άνοιγμα με μια μεγάλη πέτρα. Το γεγονός αυτό με ξάφνιασε και μου προκάλεσε πανικό. Το συναίσθημα όμως που κυριάρχησε ήταν ο θυμός. Τα έβαλα με τη μοίρα που φέρθηκε τόσο σκληρά στην οικογένειά μας. Μάλιστα έφτασα στο σημείο να καταραστώ το γεφύρι και όλους τους διαβάτες αδιαφορώντας για το καλό των συνανθρώπων μου. Όταν όμως κατάλαβα ότι ένας από τους διαβάτες μπορεί να είσαι κι εσύ, τα άλλαξα όλα και ευχήθηκα μέσα από την καρδιά μου να στεριώσει το γεφύρι και να μην κινδυνεύσει κανένας.

  Η αλήθεια είναι όμως ότι τώρα νιώθω πιο ήρεμη ότι δεν θα είμαι υπεύθυνη για τον θάνατο αθώων ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά, όμως, με στεναχωρεί η σκέψη ότι ο άντρας μου θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με τύψεις για το κακό που μου συνέβη. Να προσέχεις και να έχεις μια όμορφη ζωή.

Με πολλή αγάπη,

Η αδερφή σου

Από τη μαθήτρια Φ.Λ.