Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

    Σήμερα ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Συνέβη κάτι που θα με στοιχειώνει για πάντα. Προτίμησα το συλλογικό καλό από την προσωπική μου ευτυχία και θυσίασα τη λυγερή μου, για θεμελιωθεί το γεφύρι. Χτες μόλις έγραφα γι’ αυτό, ότι όλοι οι κόποι της ημέρας πάνε χαμένοι, το βράδυ το γεφύρι γκρεμίζεται.

   Σήμερα λοιπόν εμφανίστηκε ένα πουλί με ανθρώπινη φωνή και είπε ότι για να στεριώσει το γεφύρι πρέπει να θυσιάσω τη γυναίκα μου! Όλοι το θεώρησαν θεόσταλτο σημάδι. Μην έχοντας άλλη επιλογή, αφού όλοι ήθελαν να γίνει επιτέλους το γεφύρι, έστειλα το πουλί να φέρει τη γυναίκα μου όσο πιο αργά γινόταν. Δυστυχώς όμως εκείνη ήρθε γοργά. Έτσι έκανα το πρώτο λάθος. Της είπα ψέματα ότι είχε πέσει το δαχτυλίδι μου μέσα στην καμάρα και της ζήτησα να πάνε να το φέρει. Εκείνη, πρόθυμη, όπως πάντα, πήγε να το βρει και τότε έκανα το μοιραίο λάθος, για το οποίο σου γράφω. Πήρα μια μεγάλη πέτρα και πλάκωσα την αγαπημένη μου. Ωιμέ! Τα δάκρυά μου πλημμύρισαν το χαρτί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έμαθα ότι και οι αδερφές της γυναίκας μου είχαν το ίδιο τέλος. Γι΄ αυτό και η αγάπη μου μας καταράστηκε. Ο πόνος μου είναι αβάστακτος. Μακάρι να με καταλάβαινε και να μπορούσε να με συγχωρέσει…

Από τη μαθήτρια Σ.Μ.