Σήμερα η μέρα ηταν διαφορετική… Καθώς ξημέρωνε κάτι φάνηκε διαφορετικό. Ίσως μου φάνηκε πως η ατμόσφαιρα για πρώτη φορά και τελευταία δεν είχε σύννεφα. Μακάρι να μην ήμουν σε όνειρο και εμείς τα μανιτάρια να νιώσουμε την ζεστασιά του ήλιου, μέσα στο κρύο του χειμώνα.
Μόλις το ειδα αυτό ξύπνησα την Μπέτυ, την Αλίκη και την Ηρώ. Στην αρχή φοβήθηκαν νόμιζαν ότι είχε συμβεί κάτι σημαντικό, αφού όμως είχαν δει επιτέλους τον ήλιο να μας κλείνει το μάτι ηρέμησαν.
- Βρισκόμαστε σε όνειρο; Ή είναι η ιδέα μου, είπε η Μπέτυ.
- Κορίτσια δεν ξέρω ίσως είναι η τυχερή μας μέρα, τους είπα.
- Ας το απολαύσουμε προς στιγμήν, πριν γεμίσει πάλι σύννεφα τριγύρω. Δεν νομίζω να ξανασυμβεί αυτό σε λιγότερο απο 1-2 χρόνια.
- Δίκιο έχει η Αλίκη, ας σωπάσουμε και να το απολαύσουμε, συμλήρωσε η Ηρώ.
Για εμάς τις τέσσερις είχε πολλή σημασία ο ήλιος, ήταν σαν να λέμε θαύμα, κάτι απίστευτο δηλαδή.
8 το πρωίμπια…. ωπ! αυτός ο αχθοφόρος εμφανίστηκε πάλι!
Πολλές φορές τον έχω παρατηρήσει να ψλαχνει εδώ γύρω ίχνη της φύσης, το έχω απορία πώς δεν μας έχει προσέξει.Βέβαια θα μου πεις φυτρώσαμε πρόσφατα, αλλά αυτός δεν χάνει τίποτα…
- Ε! κορίτσια ήρθε ο Μαρκοβάλντο
- Ναι το ξέρω Αλίκη, λες και αυτός να χάρηκε που βγήκε ο ήλιος;
- Πας καλά; Εννοείται!! Λατρεύει τη φύση όσο την λατρεύουμε κι εμείς , απάντησε η Μπέτυ..
Το τρένο σήμερα άργησε, έτσι ο Μαρκοβάλντο έκοβε βόλτες γύρω από την στάση μέχρι να μας προσέξει.
Καλύτερα να μην άνοιγα το στόμα μου….ψιθύρισα στον εαυτό μου. Το χαμόγελο του είχε φτασει μέχρι τα αυτιά του και τρία τεράστια θαυμαστικά αιωρούνταν πάνω απο το κεφάλι του. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα οτι μπορεί να μας κόψει σαν τον άλλον τον Αμάντιτζι που κάθε φορά τον βλέπεις με έναν σάκο μανιτάρια να έρχεται απο τον δρόμο.
- Τί ατυχία είναι αυτή, θα μας κόψει και θα μας κάνει μπριζόλες στη σχάρα!!!
- Ψυχραιμία κορίτσια! σκεφτείτε οτι δεν έχουμε ωριμάσει ακόμα και αυτό είναι κάπως καλό.
- Όπως και να έχει θα μας κόψει, να μετακινηθούμε δεν μπορούμε, οπότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος διαφυγής.
- Θεέ μου τί θα κάνουμε;;;
Όλες σωπάσαμε. Καθόμασταν και σκεφτόμασταν σιωπηλά τί θα κάνουμε. Πάλι καλά, το τρένο ήρθε και ο Μαρκοβάλντο πήρε δρόμο!
Την επόμενη μέρα μαζί με τον Μαρκοβάλντο ήρθε και ο Αμάντιτζι. Ο Αμάντιτζι του είπε πως αν θέλει μανιτάρια έχει και κάτω στο δρόμο. Εκείνος τοτε έτρεξε και φώναξε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να τα πάρουν για τις οικογένειές τους και να τα φάνε. Η ψυχή μου τότε ηρέμησε, ανακουφίστηκα που θα έφευγαν για λίγο.
΄Τότε ένιωσα κάτι περίεργο στη ρίζα μου.
- Κορίτσια, νομίζω μπορώ να μετακινηθώ !, τους είπα.
- Αυτό είναι αδύνατον είμαστε μανιτάρια ,όχι άνθρωποι.
- Προσπαθήστε να κουνηθείτε σας παρακαλώ.
- Έχει δίκο, κοιτάξτε με! Περπατάω!!
- Ουάου!!! Θέλετε να πάμε στην εξοχή να βλέπουμε καθημερινά ήλιο και γρασίδι;
- Είναι ερώτηση αυτή; Σηκωθείτε πάμε!
Κάπως έτσι με τα κορίτσια πήγαμε σε ένα μικρό χωριό, περνάγαμε υπέροχα και διασκεδάζαμε. Τελικά το να είσαι μανιτάρι δεν είναι και τόσο ασχημο!
