Παρακολουθήστε ένα βίντεο για τη ζωή του Γ. Ρίτσου.
Ο Γιάννης Ρίτσος έχει γράψει βιβλία με ποίηση που μπορεί να διαβαστεί από παιδιά.
Το βιβλίο “Πρωινό άστρο” με υπότιτλο -“Μικρή εγκυκλοπαίδεια υποκοριστικών για την κορούλα μου” που το έγραψε το 1955 και το εμπνέεται από τη γέννηση της αγαπημένης του κόρης, της Έρης. Το ονομάζει “ Είναι ένα μεγάλο, τρυφερό ποίημα, αφιερωμένο στην μικρή του κόρη. Αποτελείται από δεκαεννέα αυτοτελείς ενότητες. Το ποίημα διαδραματίζεται μέσα στο παιδικό δωμάτιο. Ο ποιητής εκφράζει την τρυφερότητα και την αγάπη του για το νεογέννητο κοριτσάκι. Το ποίημα ξεκινά με το ξύπνημα του μικρού παιδιού από τον μακάριο ύπνο του.
Μπορείτε να ακούστε όλο το έργο με απαγγελίες και τραγούδια από γνωστούς τραγουδιστές, σε μουσική του Σ.Τσαλίκη.
Τ0 “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού”, ένα ακόμα ποίημα του Ρίτσου με ήρωες παιδιά. Σε αυτό το έργο ο ποιητής ανασύρει αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία. Είναι και ο ίδιος ανάμεσα στα παιδιά που παίζουν και κάνουν σκανταλιές και αταξίες με την αθωότητα και την ελευθερία να αναδύεται μέσα από τους στίχους που πλέκουν τοπία φανταστικά όπου παιδιά, άνθρωποι, πουλιά, λουλούδια, ζώα μπλέκονται σε ρόλους ανοίκειους όπως στα όνειρα.
Αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένα μεγάλο ποίημα για παιδιά, στην πραγματικότητα είναι η προσπάθεια του ποιητή να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία και να κρατηθεί ζωντανός σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του. Το έγραψε το 1938, οπότε βρισκόταν άρρωστος από φυματίωση στη σανατόριο της Πάρνηθας, ενώ είχε χάσει ήδη τον αδερφό του και τη μητέρα του από την ίδια ασθένεια και είχε ζήσει τον πατέρα του και την αδερφή του να χάνουν τα λογικά τους. Ο ποιητής μέσα από την ποίησή του υμνεί τη φύση, τη νιότη και τη ζωή, ξορκίζοντας τον θάνατο που τον περιβάλλει.
Διαβάστε ένα απόσπασμα
ΣΗΜΕΡΑ μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,
στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαϊδάει.
Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν τις αυλές και
τις στέγες.
Τα πουλιά κάθουνται στους ώμους των παιδιών.
Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν σαν
πρωτόβγαλτα πουλιά.
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.
4
Θέ μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει τις
κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει η μάνα μου
τα μάτια της.
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το
νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα – ένα
χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε τον χορό και θα χαμογελάει καθώς
θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.
Κι εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια, θα
χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που δε
χάνουνται μες στο σκοτάδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν μαζί με τα παιδιά
τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.
Το 1964 ( εννέα χρόνια μετά το “Πρωίνό άστρο”) ο ποιητής κυκλοφορεί τη δεύτερη ποιητική του συλλογή με παιδικά ποιήματα που είναι αφιερωμένη στο Φωτούλη, δευτερότοκο γιο των επιστήθιων φίλων του, Τάσου και Μιράντας Φιλιακού και στην αγαπημένη του κόρη Έρη. Έχει τον τίτλο «Παιχνίδια του ουρανού και του νερού» και έχει περιληφθεί στον τρίτο τόμο της έκδοσης των ποιημάτων του. Σε αυτή τη συλλογή ανήκουν και τα ποιήματα που βρίσκονται στο ανθολόγιο της Ε’ και ΣΤ’ τάξης με τίτλο “Τα τραγούδια του Φωτούλη”. Ο ποιητής τοποθετεί τους ήρωές του σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, μέσα στη φύση, γεμάτο εικόνες, ήχους και αρώματα, από διαφορετικές εποχές του χρόνου, από τη μέρα αλλά και από τη νύχτα. Κι εδώ η πραγματικότητα μπλέκεται με ονειρικές και φανταστικές εικόνες.
Ζωγραφιά της Τζένης Δρόσου από την εικονογράφηση του βιβλίου.
Για το άρθρο αυτό αντλήθηκαν στοιχεία από τα ιστολόγια Υπάρχει-Λόγος(Εν αρχή ην ο Λόγος) και ΑΤΕΧΝΩΣ
