ευρώπη επί καρλομάγνου
●Από τον 6ο αιώνα ο δυτικός Γερμανικός λαός των Φράγκων είχε εκχριστιανισθεί και η Φραγκία, κυβερνώμενη από τους Μεροβίγγειους, ήταν το ισχυρότερο από τα βασίλεια που διαδέχθηκαν τη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
●Ο Πάπας Λέων Γ΄ και ο Καρλομάγνος,όπως οι προκάτοχοί τους, θεωρούσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μια και αδιαίρετη και με τη στέψη [του Καρλομάγνου] δεν επεδίωξαν να διακηρύξουν ένα διαχωρισμό Ανατολής και Δύσης … δεν επαναστατούσαν εναντίον ενός κυρίαρχου βασιλεύοντος, αλλά κάλυπταν νομίμως την κενή θέση του καθαιρεθέντος Κωνσταντίνου ΣΤ΄.
● Την εποχή του Καρλομάγνου η λαϊκή Γαλλική γλώσσα είχε ήδη σημαντικά διαφοροποιηθεί από τα Λατινικά. Αυτό αποδεικνύεται από έναν από τους κανονισμούς της Συνόδου της Τουρ (813), που απαιτούσε οι ιερείς των ενοριών να κηρύττουν είτε στη «rusticam Romanam linguam» (Ρομανική) είτε στη «Theotiscam» (Γερμανική λαϊκή γλώσσα) μάλλον παρά στα Λατινικά. Ο ίδιος ο Καρλομάγνος μιλούσε πιθανότατα μια Φραγκονιακή του Ρήνου διάλεκτο της Παλαιάς Άνω Γερμανικής.
●Στα 813, μετέφερε την πρωτεύουσά του στο Ακυίσγρανο (Εξ Λα Σαπέλ ή Άαχεν, στη σημερινή Γερμανία) και υπέγραψε, εκεί, την ομώνυμη συνθήκη με τον τότε αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα Ε’ Αρμένιο (813 – 820). Σύμφωνα με αυτήν, η «αυτοκρατορία των Ρωμαίων» ήταν μία, από τον Ατλαντικό ως την Αρμενία (η Συρία ανήκε, πια, στους Άραβες) με δυο αυτοκράτορες: Έναν στην Ανατολή κι έναν στη Δύση.