Εξετάζοντας πιο προσεκτικά τα τραγούδια της ποπ και ροκ μουσικής, παρατηρούμε ότι οι συνθέτες συχνά χρησιμοποιούν τεχνικές με σημαντική πολυπλοκότητα, για να δημιουργήσουν ενδιαφέρουσες και μοναδικές δομές που υπερβαίνουν τα συνηθισμένα όρια. Παραδείγματα σωρευτικών και επισωρευτικών δομών βρίσκονται σε τραγούδια στην Ευρώπη και στην Αμερική και κυρίως σε συνθέτες ποπ και ροκ μουσικής μετά την εποχή των Beatles.
Η συμβολή της τεχνολογίας ηχογραφήσεων
Η εξέλιξη της τεχνολογίας ηχογραφήσεων από δικάναλη μονοφωνική,
- σε τετρακάναλη, τη δεκαετία του 1960,
- οκτακάναλη, στις αρχές του 1970,
- δεκαεξακάναλη, εικοσιτετρακάναλη στα μέσα της δεκαετίας του ‘70
- και τελικά σε ψηφιακή πολυκάναλη,
έδωσε στους συνθέτες της ποπ και ροκ μουσικής μεγαλύτερες ευκαιρίες για πολλαπλά overdubs και διαστρωμάτωση των οργανικών και φωνητικών μερών. Οι Queen το 1975 στο τραγούδι τους Bohemian Rhapsody κατάφεραν να δημιουργήσουν το εφέ μιας τεράστιας χορωδίας, υπερντουμπλάροντας οι Freddie Mercury, Brian May και Roger Taylor το αντίστοιχο φωνητικό τους μέρος πολλές φορές. Δεδομένου ότι βασικό χαρακτηριστικό της των σωρευτικών και επισωρευτικών δομών είναι η ικανότητα να εισάγονται οι φωνές και τα όργανα σε πολλαπλά επίπεδα, δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι φόρμες έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στις ποπ και ροκ συνθέσεις από την αρχή της δεκαετίας του 1970.
Πολλά ποπ και ροκ τραγούδια διαθέτουν έως κάποιο σημείο στη μουσική τους επιφάνεια τους μια σωρευτική διαδικασία ανάπτυξης της υφής. Διάφορα riffs – όπως ρυθμικά σχήματα από τα drums, ή η γραμμή της μπάσο κιθάρας- εισάγονται ένα ένα μέχρι το groove να ολοκληρωθεί. Αυτή η τεχνική της σταδιακής δημιουργίας ενός groove από τα συστατικά του μέρη είναι συχνά το καθοριστικό χαρακτηριστικό των μικρότερων τμημάτων, εντός των μεγαλύτερων συνθέσεων και ο Marc Spicer την περιγράφει ως επισωρευτική διαδικασία. Η τεχνική είναι τυποποιημένη στη ροκ μουσική και συναντάται πιο συχνά στην αρχή των τραγουδιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ‘Smoke on the water’ των Deep Purple (1972).
Με την εξάπλωση των συνθεσάιζερ, των sequencers, και λίγο αργότερα των drum machines στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι ποπ και ροκ συνθέτες ήταν σε θέση να ελέγχουν τη διαδικασία της διαστρωμάτωσης με συνεχώς αυξανόμενη ακρίβεια, με αποτέλεσμα να δημιουργούν εισαγωγές με επισωρευτικές τεχνικές αρχές που είναι συχνά πολύπλοκες μουσικά και δύσκολες να αναλυθούν.
Το τραγούδι Voices inside my head (1980) του συγκροτήματος The Police αποτελεί μία περίπτωση τραγουδιού όπου η επισωρευτική διαδικασία είναι η κυρίαρχη συνθετική στρατηγική για ολόκληρο το κομμάτι, δημιουργώντας έτσι ένα μεγαλύτερο τύπο επισωρευτικής φόρμας. Ο μπασίστας και ο κιθαρίστας παίζοντας κυρίως σε live όργανα και στηριζόμενοι λιγότερο σε sequencers, ενσωματώνουν λεπτές παραλλαγές σε κάθε επανάληψη των αντίστοιχών τους riffs. Αυτές οι μικρό-παραλλαγές διατηρούν το ενδιαφέρον του ακροατή επιτρέποντας τη συνεχή αλλαγή μέσα σε μια ιδιαίτερα επαναλαμβανόμενη δομή.
Ένας άλλος σημαντικός τύπος μεγάλης κλίμακας επισωρευτικής φόρμας μπορεί να βρεθεί σε τραγούδια, όπου η επικρατούσα στρατηγική σύνθεσης φαίνεται να στοχεύει προς μια κλιμακούμενη τελευταία ενότητα, όπου δύο ή περισσότερες διακριτές μελωδίες που είχαν προηγουμένως ακουστεί χωριστά, ακούγονται τώρα αντιστικτικά. Ένα πρώιμο παράδειγμα αυτής της τεχνικής βρίσκεται στο τραγούδι του Paul McCartney Eleanor Rigby (1966), όπου ο Paul McCartney με overdubbing τραγουδά ο ίδιος τη μελωδία της χορωδίας sotto voce πάνω στη μελωδία του ρεφρέν μόνο για το τελικό τμήμα του τραγουδιού. Πολλοί Βρετανοί συνθέτες ποπ και ροκ μουσικής έχουν εκμεταλλευτεί μια παρόμοια επισωρευτική στρατηγική στα τραγούδια τους.
Ετικέτες: pop & rock μουσική
