Το σχολείο μας στις 14-5-2018 πραγματοποίησε εκπαιδευτική επίσκεψη στο νησί της Σπιναλόγκας, όπου οι μαθητές ξεναγήθηκαν και ενημερώθηκαν για την ιστορία του νησιού. Η Σπιναλόγκα βρίσκεται ανατολικά της Κρήτης, στον κόλπο του Μιραμπέλλου, ένα νησί με συγκλονιστική ιστορία. Έτσι και εμείς, για να γνωρίσουμε αυτό το νησί φτάσαμε αρχικά στην Πλάκα και από το μικρό λιμανάκι της αγοράσαμε εισιτήρια και στη συνέχεια ανεβήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε το μικρό , αλλά συναρπαστικό μας ταξίδι. Το νησί ήταν μπροστά μας . Όσο πλησιάζαμε τόσο νιώθαμε μια παράξενη ενέργεια στην ατμόσφαιρα. Ίσως να έφταιγε και όλος αυτός ο ντόρος που έγινε με την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά.
Αυτό το νησί , ήταν όντως παράξενο. Μέχρι και το σχήμα του είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ένας βράχος στη μέση μιας έντονα , τιρκουάζ θάλασσας που έμοιαζε με οχυρό. Η Σπιναλόγκα ήταν εξάλλου , ενετικό φρούριο την περίοδο 1574-1715. Το 1903 , μετατράπηκε σε λεπροκομείο, μια μικρή κοινότητα όπου απομονώνονταν ασθενείς της νόσου Χάνσεν από όλα τα σημεία της Ελλάδας, μέχρι το 1957.
Το καραβάκι μας άφησε λίγο πριν την είσοδο. Μπήκαμε μέσα , περπατήσαμε στα στενά σοκάκια του οικισμού, μπήκαμε μέσα σε ερειπωμένα κτίρια, μισοχαλασμένα σπίτια. Ποιοι ζούσαν εδώ; Πόσο πόνο ένιωθαν ; Που ξαφνικά μια μέρα άφησαν πίσω τους όλη τους τη ζωή και κατέληξαν εξόριστοι. Περπατώντας στη Σπιναλόγκα, αντικρίσαμε σπίτια με μπαλκόνια, κάποια από αυτά σχετικά διατηρημένα, είδαμε ανθισμένα λουλούδια να ξεπηδάνε από τις πέτρες που ήταν γεμάτες από μνήμες , το οθωμανικό οικισμό με τα διώροφα κτίρια, την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα(γιατρός ,Ανάργυρος), προστάτης των αναπήρων, και την οποία αναστύλωσαν μόνοι τους οι χανσενικοί του νησιού. Κάνοντας βόλτα περιμετρικά του φρουρίου , η θέα είναι το υπέροχο γαλάζιο του κόλπου του Μιραμπέλλου. Το 1970 η Σπιναλόγκα ανακηρύχθηκε προστατευόμενη αρχαιολογική περιοχή. Μέχρι σήμερα γίνονται προσπάθειες για να ενταχθεί στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Φεύγοντας λίγες ώρες μετά και αφήνοντας πίσω το νησί , που ξαφνικά από “καταραμένο” έγινε πόλος έλξης χιλιάδων επισκεπτών κάθε χρόνο, νιώσαμε πως αφήναμε πίσω μας έναν τόπο στον οποίο έζησαν άνθρωποι που αν και έχασαν πολλά , βρήκαν κουράγιο να ξαναχτίσουν από την αρχή μια κοινότητα και μια νέα ζωή. Και αυτό το κρατήσαμε.