Αν συναντηθούν τυχαία στο δρόμο, μετά από πολλά χρόνια, δύο παλιοί καλοί φίλοι και συμμαθητές, το πιθανότερο είναι να σταματήσει η κυκλοφορία. Μετά από τα πρώτα «θυμάσαι ρε…» ακολουθεί ο καφές, η νοσταλγία και τα ταξίδια στο τότε, που μόνο παλιοί συμμαθητές μπορούν να κάνουν γιατί έχουν και τους χάρτες και τους κώδικες.
Μια τέτοια συνάντηση, όμως, μπορεί απρόβλεπτα να οδηγήσει σε γεγονότα και καταστάσεις που ξεπερνούν τα όρια μιας περιπέτειας, όπως εκρηκτικά συμβαίνει και στο «Πες κι άλλο ψέμα, Οδυσσέα».
Στην εξέλιξη του μύθου, αλλάζουν σταδιακά όλα και αναδεικνύεται μέσα από την αφήγηση το άλλοτε και το τώρα μιας αθεράπευτα νοσταλγικής Ελλάδας που γελά και δακρύζει στο ραγισμένο καθρέφτη της.
Στην ώριμη φάση της επαγγελματικής τους πορείας, δύο παλιοί συμμαθητές και αχώριστοι φίλοι βιώνουν μια Ελλάδα διαφορετική από εκείνη που αναπολούν. Ο αφηγητής και ο φίλος του, Λευτέρης Μιχελής, καθηγητής των Νέων Τεχνολογιών στο Τμήμα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου της Αθήνας, είναι άνθρωποι με δημιουργική καρτεσιανή αντίληψη αλλά και λόγια ευαισθησία.
Ο καθηγητής, σε συμφωνία με γνωστό του διευθυντή μεγάλης εφημερίδας, αναθέτει σε ομάδα φοιτητών του να ερευνήσουν ένα αρχείο, να επιλέξουν τα ενδιαφέροντα άρθρα και παράλληλα να γράψουν δικά τους κείμενα, με τελικό σκοπό να διαμορφωθεί ένα βιβλίο που θα διανείμει η εφημερίδα, με το κυριακάτικο φύλλο της.
Το εγχείρημα δημιουργεί εντάσεις και αντιπαραθέσεις που εξελίσσονται σε μομφή προς τον καθηγητή και καταλήγουν σε γενική ρήξη. Στην προσπάθεια να αποτρέψει τη σύγκρουση, ο καθηγητής τραυματίζεται σοβαρά με αποτέλεσμα την απώλεια της μνήμης του. Μια ζωή που υπήρξε έντονα δημιουργική και συναισθηματική βυθίζεται στο σκοτάδι.
Ο φίλος του προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον βοηθήσει να επαναφέρει τη μνήμη του και τη ζωή του. Τα πρόσωπα της νιότης τους παρελαύνουν ξανά μέσα από περιστατικά και ιστορίες που σε στιγμές νοσταλγίας είχαν οι ίδιοι διηγηθεί. Ένα από τα πρόσωπα του μύθου είναι και η σύζυγος του καθηγητή, η Κάτια, που ενώ υπάρχει δίπλα του, απουσιάζει από τη μνήμη και την προηγούμενη ζωή του, μέχρι που ένα παλιό ερωτικό γράμμα την επαναφέρει ως μνήμη και ως αγκαλιά δίνοντας έτσι συνέχεια στη ζωή.
Το «Πες κι άλλο ψέμα, Οδυσσέα» είναι το κατεξοχήν αφήγημα της νιότης. Ξεκινάει με λόγο διασκεδαστικό που συνοδεύει ευχάριστα τις αναμνήσεις της εφηβείας, σύντομα όμως μας εισάγει στην ώριμη νιότη, με τα προβλήματα, τις συγκρούσεις και τις τραυματισμένες ¬ στην εποχή μας προοπτικές της.
Ο «Οδυσσέας» του βιβλίου δε λέει, τελικά, κανένα ψέμα. Ταξιδεύει με «το καραβάκι του μυαλού» στην ενδοχώρα του νου και της ψυχής και περιγράφει με τη λογική αυτά που βλέπει και με το συναίσθημα αυτά που θα ήθελε να δει.
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είναι ένα μικρό δώρο των γονιών στα μεγάλα παιδιά τους. Θα ήταν κάτι ευχάριστο και αληθινό από τη δική τους ιστορία.
Κυρίως, όμως, θα μπορούσε να είναι ένα θαυμάσιο δώρο των παιδιών στους γονείς τους. Θα τους μετέφεραν έτσι όσα ποτέ δεν τους είπαν.
Για τους «δασκάλους» κάθε ηλικίας μπορεί να γίνει ένα σημείο αναφοράς και για τους φίλους αφορμή να θυμηθούν όσα έζησαν. Για τους άλλους θα είναι ένα όμορφο ταξίδι με «το καραβάκι του μυαλού».
Πηγές: LIFO, Ηλιούπολη για όλους, Μεθοδικό.
