Μπορεί τα ανώτερα στελέχη πολυεθνικών στην Ευρώπη, δημοσίως, να δείχνουν απροθυμία να μιλήσουν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην άσκηση των καθηκόντων και στην αποστολή τους, ωστόσο σε ιδιωτικούς κύκλους παραδέχονται ότι τους διακατέχει ο φόβος της αποτυχίας. Συχνά έχουν αμφιβολίες γύρω από το στυλ της ηγεσίας που ασκούν και επιπλέον, για το αν θα πετύχουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων. Πολλοί παραδέχονται ότι δεν τους «προετοιμάζουν» για τον ρόλο τους. Ακόμη ότι, ενώ οι αλλαγές των ανώτερων στελεχών είναι εντυπωσιακά συχνές, δεν ισχύει κάποιος σχεδιασμός για τη διαδοχή. Εκείνοι που ανέλαβαν για πρώτη φορά καθήκοντα και μπήκαν στον πειρασμό –είτε τους έπεισαν– να κάνουν πράγματα στα οποία οι ίδιοι δεν πίστευαν, τελικά απέτυχαν. Και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είναι μεγάλο λάθος να θέλει κάποιος να επικαλύψει την εικόνα του με αυτό που δεν είναι, είτε δεν το γνωρίζει.
Η σύγκρουση
Άλλη δυσκολία που αντιμετωπίζουν είναι η σύγκρουση ανάμεσα στις βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις των επενδυτών και τους δικούς τους μακροπρόθεσμους στόχους για την επιχείρηση. Η δύναμη των επενδυτών, η πίεση που ασκούν και η ανυπομονησία τους αναφέρονται επανειλημμένα ως αιτίες δυσκολιών για τα ανώτερα στελέχη σε πολλές έρευνες. Εκφράζεται ακόμη η άποψη ότι το έργο που ανατίθεται αλλά και αναμένεται να φέρει εις πέρας ένα ανώτερο στέλεχος, θα πρέπει να αναπροσδιορίζεται και να αναδιανέμεται το βάρος του. Το σκεπτικό που συνοδεύει αυτή την άποψη είναι ότι η τύχη μιας επιχείρησης που απασχολεί δεκάδες είτε εκατοντάδες άτομα, δεν είναι δυνατόν να εναποτίθεται στους ώμους ενός ατόμου – χωρίς βέβαια με αυτό να ενθαρρύνεται και η «συνεταιρική ηγεσία».
Άλλωστε, σε κανένα δεν θα άρεσε η εικόνα ενός γενικού διευθυντή που χρειάζεται βοήθεια. Αφού αυτό που επικρατεί στην αντίληψη των περισσοτέρων είναι η εικόνα ενός ηρωικού, μοναχικού, εταιρικού ηγέτη που καταφέρνει τα πάντα. «Στην Ευρώπη έχετε ενστερνισθεί την εικόνα του Τζον Γουέιν πάνω στο άσπρο του άλογο όπως εμείς στην Αμερική και θέλουμε τον ηγέτη παντογνώστη και παντοδύναμο» είναι το σχετικό σχόλιο καθηγητή Ανθρώπινων Σχέσεων στο Harvard Business School. Συμπληρώνει δε ότι η εικόνα αυτή είναι δημιούργημα εν μέρει του Τύπου, εν μέρει των δημόσιων σχέσεων και σε σημαντικό βαθμό των ίδιων των ανώτερων στελεχών που τους αρέσει να φαίνεται η σπουδαιότητα και η δύναμή τους.
Είναι γεγονός ότι στις σελίδες του ευρωπαϊκού Τύπου εμφανίζονται συχνά οι καημοί και τα βάσανα των ανωτέρων στελεχών στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, όπως και σχετικές έρευνες, δημοσκοπήσεις και μελέτες που τις πραγματοποιούν γνωστές διεθνείς εταιρείες εμπειρογνωμόνων για την αθέατη πλευρά του λόφου – αυτή που την ξέρει μόνο ο ίδιος ο μάνατζερ και το ταλαιπωρημένο προσκεφάλι του τις νύχτες της αγρυπνίας του. Μερικές έρευνες φτάνουν να χαρακτηρίζουν τη ζωή των μάνατζερ ούτε λίγο ούτε πολύ αξιολύπητη και ανθυγιεινή. Ακόμη ότι σε ορισμένες χώρες εργάζονται υπερβολικά και για τον λόγο αυτό παραμελούν τις οικογένειές τους και ότι διαιτώνται ακατάλληλα. Ακόμη, ότι συχνά τα διοικητικά συμβούλια είναι χάσιμο χρόνου, ότι χαραμίζουν τον χρόνο τους με ανεπιθύμητες τηλεφωνικές συνομιλίες, με απρόσκλητους επισκέπτες και ότι το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τους κατακλύζεται από «σκουπιδόχαρτα».
«Off the record»
Επειδή όμως συμβαίνει τα παράπονά τους αυτά να τα καταθέτουν τα στελέχη «off the record», ένα εύλογο ερώτημα που έθεσε Βρετανός σχολιαστής προς τον ερευνητή είναι «πώς γίνεται ενώ τα ανώτερα στελέχη στη Βρετανία εργάζονται λιγότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, να προκύπτει ότι δεν διαθέτουν περισσότερο χρόνο για τις οικογένειές τους». Για να πάρει την απάντηση ότι η διαφορά αυτή όντως ξέφυγε από τη στατιστική καταγραφή, «άλλωστε υπάρχουν και pub, όπως και μποτιλιαρίσματα στους δρόμους…». Δεν γνωρίζουμε αν παρόμοια παράλειψη ανιχνεύθηκε και στη Γαλλία. Γιατί και εκεί ισχύει το «cinq a sept», ένα ευχάριστο συνήθως ιντερμέτζο για τους πολυάσχολους επαγγελματίες.
Πηγή: “Η Καθημερινή” (άρθρο της Χριστίνας Δαμουλιάνου_1/3/2014)
