Είναι δύσκολο να μιλάμε άμεσα στα παιδιά για την ανθρώπινη μισαλλοδοξία και τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Καλύτερα να μιλάμε σήμερα, 27 Ιανουαρίου – Διεθνή Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος. με παραβολές που γλυκαίνουν. «Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές, γράφει ο Σεφέρης είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή»
Γι’ αυτό επιλέγουμε να μιλήσουμε για την « τελευταία μαύρη γάτα» ένα βιβλίο σταθμός στη συγγραφική πορεία του Ευγένιου Τριβιζά!
Το μέγα ζήτημα με την φονική ρατσιστική ιδεολογία είναι ότι δεν ξέρεις πότε θα σταματήσει να χτυπά η πένθιμη καμπάνα. Στην αρχή είναι ένας λαός, κατόπιν παίρνουν σειρά όλοι οι διαφορετικοί, τα παιδιά με αναπηρία, οι διανοητικά υστερούντες και δεν έχει τελειωμό.
Έτσι και στην τελευταία μαύρη γάτα. Πρώτα εξαφανίστηκε ο Μεταξονούρης. Μετά ο Σαλταπήδας. Μετά εξαφανίστηκαν ο Νιαουρίνος, ο Γκιουζέπε, ο Ραμσής, η Αραπίνα, ο Σαρδανάπαλος και η Μπιζού. όλες αυτές οι γάτες δεν είχαν κανένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα εκτός από ένα. Ένα μόνο. Το χρώμα τους που διέφερε.
Στο μακρινό νησί της Ιστορίας τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά και αποφασίζουν να τις εξολοθρεύσουν. Σε λίγο έχουν σχεδόν επιτύχει τον σκοπό τους. Πείθουν μάλιστα την κοινή γνώμη ότι για όλα τα δεινά που μαστίζουν την κοινωνία από την ποδάγρα και τον λεκέ στη γραβάτα μέχρι τα γκολ που δεν μπαίνουν ευθύνονται οι μαύρες γάτες. Μέχρι και ο πρωθυπουργός πείστηκε να υποστηρίξει τη ρατσιστική καμπάνια της αδελφότητας. Με αυτό τον τρόπο θα αποποιηθεί των ευθυνών η κυβέρνησή του και η οργή του λαού για τα κακώς κείμενα θα στραφεί στις μαύρες γάτες! Οι γάτες θα θεωρηθούν υπεύθυνες για τις χαμηλές συντάξεις, τα ετοιμόρροπα σχολεία, τα βρώμικα νοσοκομεία. Οι γάτες θα φταίνε για τις δωροδοκίες, τις δωροληψίες και τις επιλήψιμες δοσοληψίες!
Οι μαύρες γάτες βεβαίως δεν έμειναν με σταυρωμένες ουρές. Ζήτησαν βοήθεια από τις υπόλοιπες γκρι, καφέ κι άσπρες γάτες. Όμως εκείνες, φοβούμενες μήπως η οργή στραφεί πάνω τους, αρκέστηκαν στην νοερή συμπαράσταση. Άλλωστε, “όσο λιγοστεύουν οι γάτες , τόσο περισσότερα γίνονται τα ποντίκια, τα ψαροκέφαλα και οι σκουπιδομεζέδες που αναλογούν σε όσες απομένουν. Με άλλα λόγια, το κατά κεφαλήν σκουπίδι αυξάνεται”. Όταν σχεδόν όλες οι μαύρες γάτες είχαν εξολοθρευτεί, το μένος της μυστικής αδελφότητας στράφηκε και στις υπόλοιπες γάτες ανεξαρτήτως χρώματος. Όλες κρίθηκαν ένοχες για την κακοτυχία του νησιού κι εξοντώθηκαν.
Μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα να τη βρουν και να την εξοντώσουν. Αλλά και η γάτα είναι αποφασισμένη όχι μόνο να επιζήσει αλλά και να ξεσκεπάσει τη συνωμοσία που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την υπόθεση. Και θα τα καταφέρει παρ’ όλους τους διωγμούς, τις δυσκολίες και την πικρή προδοσία του παντοτινού έρωτα.
Στον επίλογο ο παγκοσμίως επιδραστικός Έλληνας Συγγραφέας παιδικών βιβλίων-αλλά και καθηγητής Εγκληματολογίας σε αγγλικό πανεπιστήμιο γράφει:
Σας τα λέω όλα αυτά
γιατί εδώ στο νησί μας,
όπως κι αλλού,
οι γάτες ξεχνάνε
και η τρέλα
δε θέλει πολύ
να φουντώσει πάλι
φτου ξανά κι απ’την αρχή…
………………………………………………………………………………………………
Η Δημοκρατία δεν ενδιαφέρεται λιγότερο για την ασφάλεια των πολιτών. Αρκεί να είμαστε εναργείς και ανυποχώρητοι στα δίκαια αιτήματα. Ένα τέτοιο αίτημα, για την κατασκευή χειρολαβής στις σκάλες του Δημοτικού Σχολείου Πυργίου, την επισκευή και πάκτωση των κιγκλιδωμάτων στα παράθυρα αλλά και την επιδιόρθωση στα καζανάκια που εμφάνιζαν απώλεια του πολύτιμου για τη Χίο νερού, ικανοποιήθηκε με την συνδρομή της τεχνικής Υπηρεσίας Δήμου Xίου. Ευχαριστούμε πολύ!
