Κάθε 3η Δεκεμβρίου είναι μια μέρα απολογισμού και ενδοσκόπησης. Μια μέρα που αναλογιζόμαστε, μαθητές/μαθήτριες και εκπαιδευτικοί, τί έχει αλλάξει για τα ανάπηρα άτομα προς το καλύτερο, σε τί έχουμε συμβάλει εμείς, τί άλλο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και πόσα πρέπει να βελτιωθούν στη νέα χρονιά.
Γιατί, σε μια κοινωνία που θέλει να λογίζεται προοδευτική, η αναπηρία θα έχει γίνει κατανοητή ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης και κοινωνίας, θεσμοθετημένη και αποδεκτή πραγματικότητα. Αποδεκτή ως πτυχή της ανθρώπινης ποικιλομορφίας.
Γιατί στα δημοκρατικά κράτη οι ανάπηροι πολίτες είναι ισότιμοι πολίτες, υποκείμενα δικαιωμάτων και όχι αντικείμενα οίκτου. Σήμερα, δυστυχώς, τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, πάνω από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας στην Ελλάδα, και οι γονείς και κηδεμόνες των ατόμων με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, βιώνουνε τη διάκριση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Η αναπηρία είναι μια κοινωνική πραγματικότητα και όχι μια λέξη που θα έπρεπε να φοβίζει. Στη χώρα μας το 10% του πληθυσμού είναι ανάπηροι και ως μέλη μιας κοινωνίας, ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, θα πρέπει και αυτό το 10% να έχει την υποστήριξη που χρειάζεται ώστε να μπορεί να ενταχθεί πλήρως στο κοινωνικό σύνολο.
Γιατί, πολύ απλά, σε ένα δημοκρατικό κράτος κανένας άνθρωπος, πολίτης δεν περισσεύει.
Με την πολύτιμη καθοδήγηση του γυμναστή μας παίξαμε την επετειακή ημέρα βόλεϊ στην αυλή, σαν να είμαστε εποχούμενοι σε αναπηρικό αμαξίδιο, παίξαμε χόκεϊ φορώντας τυφλοπάνια για να αποκτήσουμε ενσυναίσθηση προς όσους/ες δεν διαθέτουν την αίσθηση της όρασης και κατανοήσαμε πως και οι άνθρωποι-συνοδοί των αναπήρων αξίζουν τον θαυμασμό μας.
Πατήστε εδώ για να ακούσετε την μικρή δημοσκόπηση σχετική με τις γνώσεις που αποκόμισαν οι μαθητές μας από την συγκεκριμένη μέρα.
