Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου είναι μια σημαντική θεομητορική εορτή, την οποία εορτάζουν με σεβασμό και λαμπρότητα οι ορθόδοξοι πιστοί σε όλο τον κόσμο.
Παραλάβαμε αυτήν την ημέρα από τους παλαιούς διδασκάλους & διδασκάλισσες ως μέρα εκκλησιασμού του Δημοτικού Σχολείου και αργίας στον πάνσεπτο ομώνυμο ναό της Κάτω –Παναγιάς Πυργίου. Δικαίως, θεωρούμε! Είναι μια εορτή που συμβολίζει την είσοδο σε ένα κλειστό θεσμό της δημόσιας σφαίρας.
Και ο Ναός του Σολομώντα- στην περίπτωση της Υπεραγίας Θεοτόκου και ο σχολικός θεσμός, όπως εκφράζεται ιστορικά στις δυτικές δημοκρατίες απηχούσαν το αίτημα για παιδεία που σημαίνει ξερίζωμα από βεβαιότητες της καθημερινής ζωής, από τη φυσική και κοινωνική συνθήκη, αυτό που ο ποιητής ονομάζει «μεροδούλι-μεροφάι» ώστε να κινητοποιηθεί η σκέψη των μαθητών, η κρίση, η αμφιβολία, η επιθυμία τελικά για αλλαγή και πρόοδο. Η καθαυτό αποστολή του σχολείου είναι η προφύλαξη από την περιβάλλουσα βία και ευτέλεια ώστε να πλησιάσουν τον μαθητή, μέσω του δασκάλου, ο Όμηρος, ο Κολοκοτρώνης, οι δικοί μας Χιώτες Κοραής και Γιώργος Θεοτοκάς και όλες οι ιερές σκιές του παρελθόντος.
Το σχολείο είναι ο τελευταίος δημόσιος χώρος όπου τα παιδιά συζητούν, έχουν έναν άνθρωπο απέναντί τους: την δασκάλα- πιο πιθανό ή τον δάσκαλο, με την οποία συζητούν και επίσης είναι ο χώρος ο οποίος διακόπτει ένα συνεχές πολιτιστικού fast food από τις κάθε είδους οθόνες που έχουν κατακλίσει την ζωή μας.
H εκκλησιαστική Εορτή καθιερώθηκε γύρω στον 6ο αιώνα στην Ιερουσαλήμ με βάση την αρχαία παράδοση της Εκκλησίας μας. Κατ’ αυτήν εορτάζεται το γεγονός της εισόδου της Παναγίας μας στο Ναό του Σολομώντος, όταν ήταν τριών ετών.
Βεβαίως δεν υπάρχουν βιβλικές μαρτυρίες για το γεγονός αυτό. Πληροφορίες αντλούμε από την παράδοση της Εκκλησίας , η οποία διέσωσε πάμπολλα γεγονότα, τα οποία δεν ιστορούνται στα Ιερά Ευαγγέλια. Μέγα μέρος αυτών των πληροφοριών διέσωσε η Ιερά Παράδοση, η οποία είναι, όπως γνωρίζουμε, ισόκυρη με την αγία Γραφή.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την Ιερά Παράδοση, οι γονείς της Θεοτόκου Ιωακείμ και Άννα ήταν άνθρωποι ευσεβείς και δίκαιοι. Οι γονείς της Θεοτόκου όμως δυστυχώς, ήταν άτεκνοι και ζούσαν με την προσδοκία της τεκνογονίας,. Είκοσι ολόκληρα χρόνια επιχειρούσαν να τεκνοποιήσουν χωρίς αποτέλεσμα. Το όνειδος της ατεκνίας και η κατάσταση της μοναξιάς δημιουργούσαν στην ψυχή τους αφόρητη πικρία. Όμως δεν έχασαν την πίστη τους στο ούτε στιγμή. Πράγματι, οι προσευχές τους εισακούστηκαν. Το γηραιό ζευγάρι απέκτησε επί τέλους ένα χαριτωμένο κορίτσι, το οποίο ονόμασαν Μαρία (εβραϊκά Μαριάμ), που σημαίνει Κυρία. Την ανέλπιστη χαρά τους εξέφρασαν με αίνους και ευχαριστίες στο Θεό.
Όταν η Μαρία έγινε τριών ετών, οι ευσεβείς γονείς της αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την υπόσχεσή τους προς το Θεό, να Του προσφέρουν ως δώρο την αγαπημένη τους θυγατέρα. Άλλωστε, όπως λέει η παράδοση, βρισκόταν σε τέτοια προχωρημένη ηλικία και οι δυο τους, ώστε δεν μπορούσαν πια να φροντίσουν τη μικρή Μαρία. Έτσι όδευσαν προς το Ναό του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνάντησαν το συγγενή τους ιερέα Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος ήταν άτεκνος και αυτός ως τότε. Υπηρετούσε με φόβο Θεού το ιερό και προσευχόταν αδιάκοπα να αποκτήσει και αυτός παιδί με την αγαπημένη του σύζυγο Ελισάβετ.
Η άφιξή τους στον περικαλλή Ναό γέμισε την ψυχή τους με κατάνυξη και ευλάβεια. Πατούσαν τον ιερό χώρο, όπου η παρουσία του Κυρίου ήταν αισθητή. Οι Ιουδαίοι πίστευαν πως ο Ναός ήταν η κατοικία του Θεού και θρόνος του τα Άγια των Αγίων, γι’ αυτό το διαμέρισμα εκείνο θεωρείτο χώρος δέους. Κανένας δεν έμπαινε εκεί, παρά μονάχα ο αρχιερέας του έτους μια φορά το χρόνο, την ημέρα του Εξιλασμού, για να θυμιάσει, ανυπόδητος, ασκεπής και με ένα λιτό χιτώνα.
Ο ιερέας Ζαχαρίας τους υποδέχτηκε σε κάποια από τις μεγάλες πύλες της μεγάλης αυλής. Ο λαός δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στο Ναό. Μόνο ο αρχιερέας, οι ιερείς και Λευίτες εισέρχονταν στον πρόναο και τα Άγια, για να προσφέρουν τις καθιερωμένες από το Μωυσή θυσίες και να επιτελέσουν τις τελετουργίες. Ο λαός στεκόταν στην ευρύχωρη αυλή και στις απειράριθμες παρακείμενες στοές, όπου παρακολουθούσε τις θυσίες, τις προσευχές και τις άλλες διάφορες τελετές των ιερέων.
Με έκπληξη και θαυμασμό παρατήρησαν πως η μικρή Μαρία όχι μόνο δεν έφερε κάποια αντίσταση, όπως ήταν φυσικό, όταν ένα μικρό παιδί αποχωριστεί τους γονείς του, αλλά με χαρά ακολούθησε τον σεβάσμιο Ζαχαρία στο Ναό του Κυρίου. Η χάρις του Θεού είχε σκεπάσει κάθε φυσική Της αντίδραση, το γνωστό στους ψυχολόγους «άγχος αποχωρισμού», και την είχε καταστήσει “πολύτιμο σκεύος εκλογής”.
Η παμπάλαια χριστιανική παράδοση αναφέρει πως ο γέρων Ζαχαρίας, κατά θείαν έμπνευση, οδήγησε τη Μαρία στα Άγια των Αγίων. Εκεί, στο ιερότατο, θεοσκότεινο και απρόσιτο διαμέρισμα του Ναού εισήλθε για να περάσει τα παιδικά Της χρόνια ως πολύτιμος θησαυρός σε ασφαλές θησαυροφυλάκιο!
Οι συνθήκες ζωής στο χώρο εκείνο ήταν λίαν δυσμενείς για ένα κοινό θνητό. Όπως είπαμε, βασίλευε πυκνό σκοτάδι και η είσοδος οποιουδήποτε ήταν αυστηρά απαγορευμένη, για τη χορήγηση τροφής. Όμως η μικρή Μαρία ήταν ένα γενναίο κορίτσι που ήταν αποφασισμένο να κάνει υπερήφανους τους Γονείς της.
Αυτό κράτησε δώδεκα ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε χρόνων Της. Τότε ο Ζαχαρίας μαζί με άλλους σεβάσμιους και ευλαβείς ιερείς του Ναού αποφάσισαν ότι η Μαριάμ είχε ολοκληρώσει την θητεία της στα Άγια των Αγίων και ήταν καιρός να περάσει στο προσκήνιο της ανθρώπινης ιστορίας.
Η μεγάλη και παγκόσμια θεομητορική εορτή των Εισοδίων εορτάζεται λαμπρά στο Πυργί και με γενναιόδωρο κέρασμα που απόλαυσαν οι μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου. Το σημαντικότερο προνόμιο όμως ήταν η συμμετοχή, προπορευόμενοι μάλιστα, στην πάνδημη λιτανεία. Χρόνια πολλά!
