Με την ευκαιρία του 40ου αυθεντικού Μαραθώνιου της Αθήνας, ας θυμηθούμε τη θρυλική μορφή και ίνδαλμα για πολλές γενιές Ελλήνων, του Στέλιου Κυριακίδη σαν φόρο τιμής ! Σπουδαιότερη επιτυχία του η νίκη του στον ονομαστό Μαραθώνιο της Βοστώνης (1946). Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό!
Φέτος, και στο πλαίσιο της επετείου των 60 χρόνων από τη δολοφονία του Βαλκανιονίκη, πολιτικού και ειρηνιστή, Γρηγόρη Λαμπράκη, διεξάγεται ο 40ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας 2023.
Το 1983 διοργανώθηκε για πρώτη φορά με τη σημερινή του μορφή από τον ΣΕΓΑΣ και ήταν αφιερωμένος στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη. Φιλοξενείται επί της κλασσικής διαδρομής των 42.195 μέτρων με εκκίνηση από τον Τύμβο του Μαραθώνα και τερματισμό το Παναθηναϊκό Στάδιο και αποτελεί παγκόσμιο αθλητικό γεγονός με χιλιάδες συμμετοχές από όλη την Υφήλιο.
Το μήνυμα του Μαραθωνίου δρόμου! Σε αυτόν τον τόπo γεννήθηκε ο αθλητισμός, οι αξίες του αθλητισμού, πρέπει να το θυμόμαστε πάντα και να είμαστε υπερήφανοι. Επιμονή, υπομονή, αφοσίωση, στοχοπροσήλωση, ευγενής άμιλλα, αυτοβελτίωση, πειθαρχία, σεβασμός, γενναιότητα, τόλμη, αρετή. Όλες οι αρχές που διέπουν το Ευ Αγωνίζεσθαι.
Tο 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης(42.195μ) μετά απο τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών.
Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος. Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του…πουλώντας προσωπικά του αντικείμενα και μετά απο πολλές και αγωνιώδεις προσπάθειες , ο Κυριακίδης κατάφερε τελικά να επιβιβαστεί σε αεροπλάνο για την Αμερική και στις 4.4. 1946 έφτασε στην Βοστώνη. Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους και δίστασαν για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει. Στην ουσία φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή.
Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά: “΄Ηρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω!” ΄Ετσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.
Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50ου μαραθωνίου της Βοστώνης με μεγάλο φαβορί τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι.
Ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος έτρεξε με την γνωστή του τακτική(ξεκινούσε χαλαρά για να κρατά δυνάμεις και επιτάχυνε μετά το μέσο της διαδρομής).
Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει…
΄Ενας ηλικιωμένος μετανάστης στην διαδρομή έτρεχε κοντά του και του έδινε κουράγιο φωνάζοντάς του:” Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!!!”
Οι κουβέντες αυτές έδωσαν κουράγιο στον Στέλιο και μ ‘όλα τα σωματικά του αποθέματα κατάφερε να φτάσει στην νίκη, φωνάζοντας στον τερματισμό:
“FOR GREECE!!!”
Ο χρόνος του 2.29.27 αποτέλεσε τον καλύτερο χρόνο στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα.
Ο Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει απάντησε: Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή? Εγώ έτρεχα για τον ευατό μου κι’αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα..!”
Η νίκη του προκάλεσε πάταγο! Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ακόμη και τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο.
” Για μένα δεν θέλω τίποτα! Μόνο για την Ελλάδα βοήθεια!”
Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να μαζέψει βοήθεια για την πατρίδα…
Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικάνους και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα.
Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε” Πακέτο Κυριακίδη”
Στις 23 Μαίου 1946, ο Κυριακίδης επέστεψε στην Ελλάδα , όπου τον περίμεναν ένα εκατομμύριο Έλληνες για να τον υποδεχτούν με τιμές ήρωα ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του!
Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στους Στύλους το Ολυμπίου Διός δήλωνε:
“Eίμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην!”
Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας.
