Τρίτη 21 Μαρτίου 2023 – Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στις 21 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε δράση με τη συμμετοχή των μαθητών/τριών της Στ’ τάξης του σχολείου και την καθοδήγηση της Διευθύντριας του σχολείου.
Αρχικά οι μαθητές/τριες προσπάθησαν να προσεγγίσουν τον ορισμό της ποίησης μέσα από ποίημα ¨Τα Αντικλείδια ¨ του Γιώργη Παυλόπουλου από το υλικό του Φωτόδεντρου.
Τά Ἀντικλείδια
Ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή1.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς νά βλέπουν
τίποτα καί προσπερνοῦνε. Ὅμως μερικοί
κάτι βλέπουν, τό μάτι τους ἁρπάζει κάτι
καί μαγεμένοι πηγαίνουνε νά μποῦν.
Ἡ πόρτα τότε κλείνει. Χτυπᾶνε μά κανείς
δέν τούς ἀνοίγει. Ψάχνουνε γιά τό κλειδί.
Κανείς δέν ξέρει ποιός τό ἔχει. Ἀκόμη
καί τή ζωή τους κάποτε χαλᾶνε μάταια
γυρεύοντας τό μυστικό νά τήν ἀνοίξουν.
Φτιάχνουν ἀντικλείδια2. Προσπαθοῦν.
Ἡ πόρτα δέν ἀνοίγει πιά. Δέν ἄνοιξε ποτέ
γιά ὅσους μπόρεσαν νά ἰδοῦν στό βάθος.
Ἴσως τά ποιήματα πού γράφτηκαν
ἀπό τότε πού ὑπάρχει ὁ κόσμος
εἶναι μιά ἀτέλειωτη ἀρμαθιά ἀντικλείδια
γιά ν’ ἀνοίξουμε τήν πόρτα τῆς Ποίησης.
Μά ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή.
(Τά Ἀντικλείδια, 1988)
Στη συνέχεια οι μαθητές/τριες επεξεργάστηκαν το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου : “Ειρήνη”.
Διάβασαν το ποίημα και εντόπισαν τις εικόνες που αφορούν την ειρήνη.
Γιάννης Ρίτσος – Εἰρήνη
| Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα εἶναι ἡ εἰρήνη.Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα καὶ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρώτα στὸ μέτωπό του εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο, εἶναι ἡ εἰρήνη.Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες φυτεύουμε δέντρα καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα κι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου, εἶναι ἡ εἰρήνη.Εἰρήνη εἶναι ἡ μυρουδιὰ τοῦ φαγητοῦ τὸ βράδυ, τότε ποὺ τὸ σταμάτημα τοῦ αὐτοκινήτου στὸ δρόμο δὲν εἶναι φόβος, τότε ποὺ τὸ χτύπημα στὴν πόρτα σημαίνει φίλος, καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου κάθε ὥρα σημαίνει οὐρανός, γιορτάζοντας τὰ μάτια μας μὲ τὶς μακρινὲς καμπάνες τῶν χρωμάτων του, εἶναι εἰρήνη.Εἰρήνη εἶναι ἕνα ποτήρι ζεστὸ γάλα κι ἕνα βιβλίο μπροστὰ στὸ παιδὶ ποὺ ξυπνάει, τότε ποὺ τὰ στάχυα γέρνουν τό ῾να στ᾿ ἄλλο λέγοντας: τὸ φῶς, τὸ φῶς καὶ ξεχειλάει ἡ στεφάνη τοῦ ὁρίζοντα φῶς, εἶναι ἡ εἰρήνη.Τότε ποὺ οἱ φυλακὲς ἐπισκευάζονται νὰ γίνουν βιβλιοθῆκες, τότε ποὺ ἕνα τραγούδι ἀνεβαίνει ἀπὸ κατώφλι σὲ κατώφλι τὴ νύχτα, τότε ποὺ τ᾿ ἀνοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ σύγνεφο ὅπως βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κουρεῖο τῆς συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ὁ ἐργάτης τὸ Σαββατόβραδο, εἶναι ἡ εἰρήνη.Τότε ποὺ ἡ μέρα ποὺ πέρασε, δὲν εἶναι μιὰ μέρα ποὺ χάθηκε, μὰ εἶναι ἡ ρίζα ποὺ ἀνεβάζει τὰ φύλλα τῆς χαρᾶς μέσα στὸ βράδυ κι εἶναι μιὰ κερδισμένη μέρα κι ἕνας δίκαιος ὕπνος, ποὺ νιώθεις πάλι ὁ ἥλιος νὰ δένει βιαστικὰ τὰ κορδόνια του νὰ κυνηγήσει τὴ λύπη ἀπ᾿ τὶς γωνιὲς τοῦ χρόνου, εἶναι ἡ εἰρήνη.Εἰρήνη εἶναι οἱ θημωνιὲς τῶν ἀχτίνων στοὺς κάμπους τοῦ καλοκαιριοῦ εἶναι τ᾿ ἀλφαβητάρι τῆς καλοσύνης στὰ γόνατα τῆς αὐγῆς. Ὅταν λές: ἀδελφές μου, – ὅταν λέμε: αὔριο θὰ χτίσουμε. ὅταν χτίζουμε καὶ τραγουδᾶμε, εἶναι ἡ εἰρήνη.Ἡ εἰρήνη εἶναι τὰ σφιγμένα χέρια τῶν ἀνθρώπων εἶναι τὸ ζεστὸ ψωμὶ στὸ τραπέζι τοῦ κόσμου εἶναι τὸ χαμόγελο τῆς μάνας Τίποτ᾿ ἄλλο δὲν εἶναι ἡ εἰρήνη. Καὶ τ᾿ ἀλέτρια ποὺ χαράζουν βαθιὲς αὐλακιὲς σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, ἕνα ὄνομα μονάχα γράφουν: Εἰρήνη. Τίποτ᾿ ἄλλο. Εἰρήνη. Πάνω στὶς ράγες τῶν στίχων μου Ἀδέρφια, |
Έπειτα, αφού διάλεξε κάθε παιδί την εικόνα της “Ειρήνης” που του άρεσε, την απέδωσαν με ζωγραφιά και δημιούργησαν κολάζ.
Στο τέλος παρουσίασαν την εργασία τους στους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου, διαβάζοντας το ποίημα και δείχνοντας το κολάζ που έφτιαξαν.
