Δημοτικό Σχολείο Μυρτιάς Πεδιάδος

Eίμαι η Καλλισθένη από το χωριό Φερτέκι της Καππαδοκίας κοντά στη Νίγδη…
Είμαι η Λωξάντρα…
Είμαι ο Απόστολος, από το παραθαλάσσιο χωριό Ατζανός, κοντά στην Πέργαμο απέναντι από τη Λέσβο…
Είμαι η Δέσποινα από το χωριό Κενάταλα της Καππαδοκίας κοντά στο Γκέλβερι…Το όνομά μου είναι Σαρβάρ, είμαι 16 χρονών, από το Αφγανιστάν.[1]
Αγαπώ το φθινόπωρο επειδή τα φύλλα των δέντρων παίρνουν ωραία χρώματα, αν και το αγαπημένο μου χρώμα είναι το γαλάζιο του ουρανού.
Μου αρέσει να παρατηρώ τα δέντρα, γιατί μου θυμίζουν τη ζωή μου και την οικογένειά μου. Δέντρα ψηλά και με πολλούς καρπούς μου φέρνουν στο νου εικόνες της καλής ζωής που είχα όταν ήμουν μικρός. Μου φέρνουν στο νου και τη γέννηση της αδερφής μου που χάρισε καινούριο φως στο σπίτι μας.
Δέντρα ξερά και χωρίς φύλλα μου θυμίζουν δύσκολες στιγμές απώλειας, που έγιναν αιτία να μαραθεί αυτή η οικογένεια. Λόγω του πολέμου αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την πατρίδα μου και να έρθω στην Ευρώπη. Τώρα βρίσκομαι στην Ελλάδα και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω το πρωί είναι ένα καλύτερο μέλλον.
Θέλω να γίνω φίλος σας, ώστε να μάθω εύκολα τα ήθη και τα έθιμα της χώρας σας. Θέλω να γίνω σαν εσάς, να ζήσω όπως εσείς.Σας ζητάω να είστε ευγενικοί και φιλικοί μεταξύ σας. Ο πόλεμος φέρνει μόνο δυστυχία.Το όνομά μου είναι Φαρίντ, είμαι 17 χρονών,από τη Συρία.
Με ρώτησαν ποιό είναι το ωραιότερο μέρος για μένα.Απάντησα ότι είναι η πόλη μου στη Συρία, εκεί όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Οι καλύτερες αναμνήσεις για μένα από τη Συρία είναι όταν μαζευόμασταν με την οικογένειά μου, τρώγαμε όλοι μαζί και γελούσαμε.
Μου λείπει η Δαμασκός και οι παλιές γειτονιές. Ελπίζω να μπορέσω να γυρίσω πίσω και να ξαναζωντανέψω τις αναμνήσεις μου. Ονειρεύομαι να γυρίσω στη Συρία για να ξαναβρεθώ με τους γονείς μου και να φάμε μαζί.
Στις αρχές του 2016 έφυγα από τη Συρία για την Τουρκία, όπου έμεινα τρεις μήνες. Εκεί γνώρισα κάποιον που του έδωσα χρήματα για να με περάσει στη Μυτιλήνη. Μετά ο Ερυθρός Σταυρός με έστειλε στην Πάτρα. Ονειρεύομαι να γίνω πιλότος, για να μπορέσω να γυρίσω στην Ελλάδα και να σας ξαναδώ.

Το όνομά μου είναι Ζολμάν, είμαι 15 χρονών, από το Αφγανιστάν.
Το 2015, λόγω της επίθεσης των Ταλιμπάν στην πόλη μου, αναγκάστηκα να φύγω από την πατρίδα μου. Πείνασα, δίψασα και κινδύνεψα να πνιγώ στη θάλασσα του Αιγαίου. Εμένα με έσωσε ο Αλάχ και οι ευχές των γονιών μου.
Μου ζήτησαν να ζωγραφίσω τη ζωή μου και εγώ ζωγράφισα δέντρα στη σειρά. Η ιστορία των δέντρων αυτών μοιάζει με τη δική μου ιστορία.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν σαν ένα πράσινο δεντράκι και μεγάλωνα, σαν όλα τα μικρά δέντρα. Οι γονείς μου, σαν τη γη, με πότιζαν και μου έδιναν ό,τι είχα ανάγκη.
Όμως, ξαφνικά όλα άλλαξαν. Οι καταστροφές πήραν τη θέση των καλών καιρών. Άρχισε ο
πόλεμος. Κι εγώ βρέθηκα μόνος, σαν μικρό, αδύναμο δεντράκι μέσα στην καταιγίδα. Έπρεπε να φύγω, δεν είχα άλλη επιλογή. Έτσι, ξεκίνησα ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό.
Θέλω να ξεκινήσω την καινούρια μου ζωή εδώ και να μεγαλώσω. Τώρα εδώ, στην Ελλάδα, αισθάνομαι καλύτερα. Μπορώ χωρίς φόβο να βγω από το σπίτι και να πάω σχολείο. Όταν βλέπω τους συμμαθητές μου νιώθω πάρα πολύ χαρούμενος. Σιγά σιγά βρίσκω ελπίδα για το μέλλον.

[1] Μονόλογοι από το Αιγαίο, «Το ταξίδι και τα όνειρα ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων» Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
Τα παραπάνω κείμενα παρουσιάστηκαν ως θεατρικοί μονόλογοι στη χριστουγεννιάτικη γιορτή μας : «Τότε εσύ… τώρα εγώ. Μας ενώνει η αγάπη»