Τ’ άσπρο ξωκκλήσι στην πλαγιά, κατάγναντα στον ήλιο,

πυροβολεί με το παλιό, στενό παράθυρο του,

Και την καμπάνα του αψηλά, στον πλάτανο δεμένη,

τήνε κουρντίζει ολονυχτίς για του Άη-Λαού τη σκόλη.

Ευχαριστούμε την  ΣΤ΄ τάξη του 3ου Δ.Σ. Καλαμάτας για το υπέροχο βίντεο που έφτιαξαν για τους χρήστες του διαδικτύου.

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Ιωάννης Πολέμης

Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,

σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.

Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,
σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.

Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ‘σαι.

Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας, ντροπή σου φέρνει,
ωστόσο και πάλι θα ‘μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι, να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι.

Το Μάρτη περικάλεσα και το μικρό Νοέμβρη

τον Αύγουστο το φεγγερό, κακό να μην μας εύρει.

Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά, είμαστε δυο Ελληνάκια

μεσ’ στα γαλάζια πέλαγα και στ’ άσπρα συννεφάκια.

Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά κι η αγάπη μας μεγάλη

που αν τη χωρέσουμε απ’ τη μια, περσεύει από την άλλη.

Ποιος έχει λόγια να την πει τέτοιαν αγάπη

ποιος ξέρει μάγια να την κάνει βουητό

μεσ’ στους αιώνες να χτυπάει σαν άγριο κύμα

και να μην έχει, να μην έχει τελειωμό.

Ο. Ελύτης