Πηγαίνοντας στα «τυφλά»!

Πανελλήνια Ημέρα Αθλητισμού

Ήταν μια πολύ ωραία μέρα αυτή της Δευτέρας 30 Σεπτεμβρίου, κατά την οποία πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας η Πανελλήνια Ημέρα Αθλητισμού.  Ήταν αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία.   Επίσημος προσκεκλημένος ο κάτοχος του χάλκινου μεταλλίου των Παραολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου κατά το έτος 2008 στο άθλημα της σφαιροβολίας, κύριος Αναστάσιος Τσίου.  Ψυχή της όλης εκδήλωσης ο γυμναστής μας, ο κύριος Κώστας Παρίσης.  Τα παιδιά της Α΄ τάξης έβλεπαν για πρώτη φορά άνθρωπο με προσθετικό μέλος, με προσθετικό κάτω δεξιό άκρο.  Το ακουμπούσαν συνέχεια και άκουγαν με πολλή προσοχή την ιστορία του ατυχήματος του κ. Τσίου  που άλλαξε τελείως τη ζωή του.  Για τα παιδιά ήταν μια ημέρα ευαισθητοποίησης και σκέψης για τους ανθρώπους με ατυχίες και ιδιαιτερότητες.  Μπήκαν στη θέση και των ανθρώπων που δεν βλέπουν, των τυφλών συνανθρώπων μας, όταν ο κ. Κώστας έκανε μια αναπαράσταση του αγώνα δρόμου για τυφλούς που γίνεται στους Παραολυμπιακούς  Αγώνες.  Τα  παιδιά φόρεσαν ειδικές μάσκες που εμπόδιζαν την όραση.   Κάθε ένας έτρεχε με τη βοήθεια ενός συμμαθητή τους που τους κρατούσε από  το χέρι και τους κατεύθυνε στον αγωνιστικό χώρο.  Σημασία δεν είχε και δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή.

Τα παιδιά της Α΄ είχαν κάνει μια παρόμοια δράση ευαισθητοποίησης και γνωριμίας με τον κόσμο των τυφλών.  Το μάθημα ήταν ο προσανατολισμός στον χώρο και η κίνηση με τη χρήση των λέξεων δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω.  Όποιος ήθελε έκλεινε τα μάτια του με ένα μαντίλι και οι συμμαθητές του έπρεπε με τις κατάλληλες εντολές  να τον οδηγήσουν ακριβώς στην πόρτα της τάξης από το σημείο που καθόταν.  Ήταν πολύ διασκεδαστικό αλλά και επιμορφωτικό.

Σήκω!

Στρίψε αριστερά!

Ένα βήμα μπροστά!

Στρίψε αριστερά!

Πέντε βήματα μπροστά!

Στρίψε αριστερά!

Τέσσερα βήματα μπροστά!

Βγάλε το μαντίλι, είσαι μπροστά στην πόρτα!

Είχε και τις δυσκολίες του, γιατί  τα θρανία και οι  καρέκλες δημιουργούσαν αρκετά εμπόδια στην κίνηση των παιδιών, αλλά και αυτό είχε τη σημασία του, γιατί κατάλαβαν πόσο δύσκολη είναι η μετακίνηση ενός τυφλού ανθρώπου  μέσα στην πόλη ή το χωριό.

Εργαστήριο δεξιοτήτων!

Σχολικό έτος 2024-2025

Αρχίσαμε και φέτος… πολιτειότητα,  ανθεκτικότητα,  υπευθυνότητα  και άλλες μεγάλες λέξεις…

Καθώς το Δημοτικό Σχολείο είναι πιο πολύ σχολείο ένταξης και λιγότερο σχολείο γνώσης, είπαμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι των κοινωνικών δεξιοτήτων.  Το ΙΕΠ τις τοποθετεί στις δεξιότητες τις κοινωνικής ζωής κι έχει σε παρένθεση:  αυτομέριμνα, κοινωνικές δεξιότητες, ενσυναίσθηση, ευαισθησία,  πολιτειότητα, προσαρμοστικότητα, ανθεκτικότητα και υπευθυνότητα.  Μιλώντας πιο απλά οι κοινωνικές δεξιότητες είναι ένα σύνολο δεξιοτήτων που επιτρέπουν στους ανθρώπους να επικοινωνούν, να συνδέονται και  να κοινωνικοποιηθούν με τους άλλους (ομαδικό πνεύμα), να επιλύουν προβλήματα.  Περιλαμβάνουν τόσο λεκτικές (ομιλία, γραφή) όσο και μη λεκτικές μορφές, όπως προσεχτική ακρόαση,  γλώσσα του σώματος, εκφράσεις προσώπου, χειρονομίες, κλάμα.  Μιλώντας ακόμα πιο απλά εννοούμε ανθρώπους που λένε «σε ευχαριστώ», «σε παρακαλώ», «μήπως θέλεις βοήθεια;»,  «συγγνώμη, με συγχωρείς;», που σηκώνονται στο λεωφορείο για να παραχωρήσουν τη θέση τους σε έναν μεγαλύτερο, που δεν σκουπίζουν μόνο την αυλή τους αλλά και το πεζοδρόμιο έξω από αυτή.  Για τους δασκάλους/τις δασκάλες η πιο δύσκολη δεξιότητα είναι η διαχείριση τάξης και για τους ηγέτες η διαχείριση ανθρώπων.

Θέμα: Ευ ζην

Υπόθεμα:  Ψυχική υγεία

Μεθοδολογία: Τέχνες

Τίτλος: Ψέματα κι όχι μόνο…

Τάξη: Β΄

Αρχίζουμε τη χρονιά με ένα ωραίο τραγουδάκι, «Τα ψέματα». Κουρδίζουμε την κιθάρα (λέμε τώρα…), βάζουμε στην πρίζα το ηλεκτρικό πιάνο (λέμε τώρα…) κι «αβάντι μαέστρο»!

Στραβός βελόνα γύρευε, ολά-ολά, μέσα στον αχερώνα, βατσιτσέλο-βατσιτσό… Κι  ένας κουφός του έλεγε, ολά-ολά, την άκουσα που εβρόντα, βατσιτσέλο-βατσιτσό… Πολλά ψέματα είπαμε, ολά-ολά, ας πούμε και μια αλήθεια, βατσιτσέλο-βατσιτσό… Ο κόκορας εγέννησε, ολά-ολά, κι έκανε κολοκύθια, βατσιτσέλο-βατσιτσό… Τα κολοκύθια είχανε μέσα νερό, και το νερό βατράχια, βατσιτσέλο-βατσιτσό…

Ακουμπούμε τις δεξιότητες ανάγνωσης και  κατανόησης  κειμένου, απομνημόνευσης των στίχων του τραγουδιού και της σωστής απόδοσης σύμφωνα με τις νότες της παρτιτούρας.

Συνεχίζουμε με επανάληψη της τρίτης στροφής και με επέκταση του τραγουδιού, ψάχνοντας κάτι που να έχει σχέση με την Δευτέρα τάξη και με την αλήθεια!

Από δω και πέρα έχει μεγάλη σημασία με τις σωστές ερωτήσεις να ερεθίσουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών (δεξιότητες), έτσι ώστε με τη συνεργασία όλων (άλλη δεξιότητα) να φτιάξουμε στιχάκια για να δώσουμε στο τραγούδι ένα «παιδάκι», μια ταιριαστή συνέχεια.

Φτάνουμε στην σκληρή διαπίστωση ότι ο δάσκαλος πρέπει να είναι εμψυχωτής , πρέπει να έχει τη ικανότητα να ξεσηκώνει τα παιδιά, και ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν την ικανότητα να ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα που δέχονται.  Είναι αυτό που λένε με απλά ποδοσφαιρικά λόγια, «αν τραβάει η ομάδα»… και για τους «μεν»- εκπαιδευτικούς – και για τους «δε»- μαθητές και μαθήτριες.  Κάποιος-α συνάδελφος – κάποια τάξη μπορεί να  το «έχει», κάποιος-α συνάδελφος – κάποια τάξη μπορεί να μη το «έχει».  Και στις δύο περιπτώσεις σημασία έχει η προσπάθεια.  Τίποτα άλλο.  Σημασία δεν έχει να φτάσεις στην Ιθάκη, αλλά το ταξίδι… διαγράφοντας τα «πρέπει» των παραπάνω προτάσεων και αντικαθιστώντας τα  με τη λέξη «ίσως».

Στο θέμα μας και πάλι, γιατί ξεχαστήκαμε… Θέλουμε οχτώ  συλλαβές για το πρώτο μισό της στροφής (δώδεκα αν παραλείψουμε το «ολά- ολά») και εφτά συλλαβές για το δεύτερο μισό της στροφής.  Καλό ψάξιμο!

Και ψάξαμε…. Και ξαναψάξαμε… Και βρήκαμε….

Ο Δημητράκης είναι καλό… ό παιδί, το ίδιο κι  ο Αγγελάκης,  βατσιτσέλο- βατσιτσό… Είναι και τα κορίτσια μας, ολά-ολά, η Κλέα, η Μαρία, βατσιτσέλο-βατσιτσό, κι η Αναστασία, βατσιτσέλο-βατσιτσό… Και τα κορίτσια είναι ήσυχα  πολύ, το ίδιο και τ’ αγόρια, βατσιτσέλο-βατσιτσό…. Και τα κορίτσια είναι έξυπνα πολύ, το ίδιο και τ’ αγόρια, βατσιτσέλο-βατσιτσό…

Τις  μέρες που κάναμε αυτά τα μαθήματα έλειπε η Δήμητρα. Όταν ξανάρθει πάλι, γερή και δυνατή, θα της φτιάξουμε κι αυτής ένα στιχάκι!

«Καλώς ήλθε το δολάριο!»

Σχολική χρονιά 2024-2025

Καλωσόρισες,  πρώτη τάξη!

Μπράβο στην κυρία Ζαχαρούλα, την  νηπιαγωγό μας! Και αυτή η πρώτη τάξη που μας ήρθε ήταν πολύ «προπονημένη».  Στις δύο πρώτες μέρες τα παιδιά  συμμετείχαν, με αξιοπρόσεκτη επίδοση, σε δράσεις που ήταν παρόμοιες με αυτές που  περιέγραφε  το Βιβλίο Δασκάλου της πρώτης  τάξης.  Δουλέψαμε  με το μικρό  όνομα, το πρώτο κείμενο που αναγνωρίζει, γράφει και διαβάζει το παιδί.  Ακόμα και μετά από τρεις μήνες έγραψαν τέλεια το όνομά τους με κεφαλαία γράμματα στον πίνακα.   Στη συνέχεια ο δάσκαλος της τάξης γράφει  τα ονόματά τους  σε καρτέλες (άλλος γραφικός χαρακτήρας , τα γράμματα του δασκάλου είναι διαφορετικά από τα γράμματα των συμμαθητών τους που τα ξέρουν).  Τους ήταν πολύ εύκολο να πάρουν τις καρτέλες,  ο καθένας τη δική του, και να τις βάλουν στα θρανία τους.  Στην επόμενη δραστηριότητα ο δάσκαλος μαζεύει τις καρτέλες, τις ανακατεύει και τις καρφιτσώνει στον πίνακα ανακοινώσεων. Καλεί τους μαθητές να πάρουν όχι τις δικές τους καρτέλες, αλλά των συμμαθητών τους και να τις πάνε στον σωστό κάτοχο.

-Λευτέρη, πάρε την καρτέλα με το όνομα του Χρήστου και πήγαινέ του την…

Και σε αυτή τη δοκιμασία τα παιδιά τα πήγαν περίφημα

Στη συνέχεια παίρνουν καρτέλες με τους ήρωες του βιβλίου και με τα ονόματά τους.  Ο δάσκαλος δείχνοντας τις καρτέλες μία-μία, διαβάζει τα ονόματά των παιδιών-ηρώων.  Με τα ψαλίδια τους κόβουν και ξεχωρίζουν τα ονόματα από τις μορφές των παιδιών. Χωρίζονται σε τρεις ομάδες και προσπαθούν να αντιστοιχίσουν ονόματα με μορφές, τριάντα καρτέλες συνολικά.  Ομαδικά τα πηγαίνουν άριστα, ατομικά δύο παιδιά έχουν ανάγκη για βοήθεια.  Πάρα πολύ καλά.

Όλες οι παραπάνω δραστηριότητες γύρω από τα ονόματα των ηρώων και των παιδιών της τάξης παραμένουν αναρτημένες στον τοίχο, αποτελώντας μέρος του εγγράμματου περιβάλλοντος της τάξης και χρησιμεύουν ως «τράπεζα γραμμάτων».  Τα παιδιά καθώς θα αποκτούν προοδευτικά τον κώδικα γραφής θα ανατρέχουν σε αυτά τα κείμενα στην προσπάθειά τους να γράψουν καινούριες λέξεις.

Τ’ άσπρο ξωκκλήσι στην πλαγιά, κατάγναντα στον ήλιο,

πυροβολεί με το παλιό, στενό παράθυρο του,

Και την καμπάνα του αψηλά, στον πλάτανο δεμένη,

τήνε κουρντίζει ολονυχτίς για του Άη-Λαού τη σκόλη.

Ευχαριστούμε την  ΣΤ΄ τάξη του 3ου Δ.Σ. Καλαμάτας για το υπέροχο βίντεο που έφτιαξαν για τους χρήστες του διαδικτύου.

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Ιωάννης Πολέμης

Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,

σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.

Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,
σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.

Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ‘σαι.

Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας, ντροπή σου φέρνει,
ωστόσο και πάλι θα ‘μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι, να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι.

Το Μάρτη περικάλεσα και το μικρό Νοέμβρη

τον Αύγουστο το φεγγερό, κακό να μην μας εύρει.

Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά, είμαστε δυο Ελληνάκια

μεσ’ στα γαλάζια πέλαγα και στ’ άσπρα συννεφάκια.

Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά κι η αγάπη μας μεγάλη

που αν τη χωρέσουμε απ’ τη μια, περσεύει από την άλλη.

Ποιος έχει λόγια να την πει τέτοιαν αγάπη

ποιος ξέρει μάγια να την κάνει βουητό

μεσ’ στους αιώνες να χτυπάει σαν άγριο κύμα

και να μην έχει, να μην έχει τελειωμό.

Ο. Ελύτης