Αφού απελευθερώθηκε η Θεσσαλία το 1881 και έφυγαν οι Τούρκοι Κονιάροι από το Ασλανάρ (Λεοντάρι), ήρθαν στην περιοχή Έλληνες από την περιοχή της Φθιώτιδας και εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Το υποτυπώδες σχολείο του Ασλανάρ λειτούργησε το 1884 σε ένα παλιό πλινθόκτιστο οίκημα στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο ναός της Αγίας Παρασκευής.

Το 1888, οι κάτοικοι έκτισαν πέτρινο κοινοτικό διδακτήριο στη θέση του σημερινού δημαρχείου, το οποίο υπήρχε μέχρι το 1930 περίπου. Καθώς, όμως, αυτό ήταν μικρό, το 1901 κατασκευάστηκε νέο διτάξιο διδακτήριο με δαπάνη του Ανδρέα Συγγρού και το 1939 προστέθηκε μία τρίτη αίθουσα με έρανο των κατοίκων.

Ο μεγάλος σεισμός του 1954 κατέστρεψε ολοκληρωτικά το διδακτήριο και το σχολείο στεγάστηκε προσωρινά σε ξυλόπηκτη κατασκευή του στρατού και σε ιδιωτική αίθουσα με ενοίκιο. Άμεσα, ξεκίνησαν οι προσπάθειες αγοράς οικοπέδου και ανέγερσης νέου σχολικού κτιρίου. Έπειτα από αντεγκλήσεις, συμφωνήθηκε η ανέγερση νέου διδακτηρίου που λειτούργησε μέχρι το 2005, οπότε και αποπερατώθηκε το σημερινό σύγχρονο σχολικό κτίριο.

Το σχολείο που φιλοξενεί σήμερα τους μαθητές του Λεονταρίου και των γύρω χωριών συστεγάζεται με το Νηπιαγωγείο Λεονταρίου και αποτελείται από 6 ευρύχωρες αίθουσες διδασκαλίας, μία σύγχρονη αίθουσα εκδηλώσεων, ένα εργαστήριο φυσικών επιστημών και ένα εργαστήριο πληροφορικής πλήρως εξοπλισμένα, μία δανειστική βιβλιοθήκη, γραφεία εκπαιδευτικών, αποθήκες υλικού και αρχείου, ένα κυλικείο-κουζίνα και ένα μεγάλο προαύλιο με αθλητικές εγκαταστάσεις.

Πηγές

-Σχολεία και δάσκαλοι της περιοχής Καρδίτσας από την Τουρκοκρατία μέχρι το 1920, Βασίλης Μαγόπουλος, Εκτυπωτική, Καρδίτσα, 2007, σελ. 56-57

-Ο καθρέπτης του Λεονταρίου-Τρεις θαμμένες πολιτείες και ένα ζωντανό χωριό, Δημητρίου Ιωάννου Σιάνου, σελ. 171-184