Κινηματογραφικές και φιλαναγνωστικές προτάσεις για την Παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) καθιερώθηκε το 1992 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ και τιμάται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.
Η επιλογή της ημερομηνίας αυτής συνδέεται με την υιοθέτηση από το διεθνή οργανισμό στις 3 Δεκεμβρίου 1982 του προγράμματος δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007 (Η Κύπρος την κύρωσε το 2011 και η Ελλάδα το 2012).
Η Ημέρα αυτή δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/78
Κινηματογραφικές προτάσεις…
Μια ιστορία για τον αυτισμό…και τη μουσική
https://www.youtube.com/watch?v=gxIsfKauTBQ&ab_channel=Viddsee
Μια συγκινητική ιστορία για την τύφλωση
https://www.youtube.com/watch?v=vHE-medQSpw&ab_channel=zumodeojos
Όλοι βρίσκουν τη θέση τους..
https://www.youtube.com/watch?v=9MFOeR1LW1A&ab_channel=futureshortspoland
https://www.youtube.com/watch?v=KPx4gJ0yO-Q&ab_channel=FUTURE
Εκτιμώντας τις απλές χαρές..
https://www.youtube.com/watch?v=flkFW5E0XcM&ab_channel=ConstantinPilavios
‘Ένα ξεχωριστό δώρο
https://www.youtube.com/watch?v=15dXY69ng1c&ab_channel=AlfaVita.gr
Αθλητισμός και αναπηρία
¨Δε βλέπει…κι όμως τρέχει¨, μια ταινία για τον Παρολυμπιονίκη Ρόδιο αθλητή Θ.Μπαράκα ,από το Δ.Σ.Καλαβαρδών
Φιλαναγνωστικές προτάσεις..
Ο Ιησούς Μπετς, του Φρεντ Μπερνάρ (εκδόσεις Κάστωρ, 2004, είναι η ιστορία ενός παιδιού που γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια. Γεννημένος παραμονή Χριστουγέννων και σαν άλλος Ιησούς, το χωρίς άκρα αγόρι υπομένει τον χλευασμό, την ειρωνεία και την περιφρόνηση της κοινωνίας έναντι ανθρώπων σαν κι αυτόν.
Ο πόλεμος που έσωσε τη ζωή μου, της Κίμπερλι Μπρουμπέικερ Μπράντλει (εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2017, έχει ηρωίδα την 10χρονη Έιντα στο Λονδίνο στα πρόθυρα του πολέμου το 1939. Η Έιντα έχει στρεβλοποδία και ζει κλειδωμένη στο διαμέρισμα της μάνας της μαζί με τον εξάχρονο αδερφό της, τον Τζέιμι. Το βιβλίο υπερβαίνει τον σκληρό μανδύα της ιστορίας, αναδύοντας με δεξιοτεχνία υπεριστορικά στοιχεία και ζητήματα: φτώχεια, αναπηρία, στερεότυπα, μοίρα, προσωπική ευθύνη, περιθωριοποίηση, ενδοοικογενειακή βία, καταπίεση, ελευθερία.
Ο αδερφός μου κυνηγάει δεινοσαύρους.Τζάκομο Ματσαριόλ όπου ένα αγόρι βλέπει ότι ο νέος, μικρός του αδερφός είναι τελικά ένα πλάσμα διαφορετικό από τους άλλους. Στην αρχή νομίζει ότι διαθέτει σούπερ δυνάμεις κι αυτό είναι τέλειο! Αλλά στο τέλος ανακαλύπτει και τη λέξη Down και ο ενθουσιασµός του µετατρέπεται σε άρνηση και η άρνηση σε ντροπή..
Τ Γούτου Γουπατού, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1899) Η Μαίρη Μπιρμπίλη είχε γράψει γι’ αυτό: “Η κλινική εικόνα του ήρωα , η προσέγγιση της αναπηρίας ως π ρ ο σ ω π ι κ ή τραγωδία , η κ ο ι ν ω ν ι κ ή διάσταση της αναπηρίας , αλλά και η φ ι λ ά ν θ ρ ω π η αντιμετώπισή της διαπλέκονται και εμφανίζονται στα διάφορα σημεία του κειμένου, εκπλήσσοντας ευχάριστα και προβληματίζοντας τον σύγχρονο αναγνώστη”.
Το αυγό, της Εύας Βακιρτζή (2014), με το εύρημα του αυγού που δηλώνει τη μειωμένη διάθεση για λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, φωτίζει τα παιδιά με αυτισμό..
Φένια, η αγαπημένη των ήχων, της Γιώτας Αλεξάνδρου (Πατάκης, 2015, , μιλά για ένα κορίτσι με αναπηρία όρασης, που ανακαλύπτει τη μαγεία των ήχων ως φορέων μηνυμάτων, των μυρωδιών, της αφής, ως ισόρροπων αισθήσεων.
Μια φλόγα στο σκοτάδι, της Μαρίας Ρουσάκη (εκδόσεις Κέδρος), η συγγραφέας μας γνωρίζει την αληθινή και συγκλονιστική ιστορία της Έλεν Κέλερ, η οποία μόλις στους 19 μήνες της ζωής της, χάνει την ακοή και την όρασή της..
Η Βιολέτα και ο Ιππότης, της Αργυρώς Πιπίνη, η Βιολέτα, που ήταν προορισμένη να ζήσει τρεις ζωές, γεννιέται στην τρίτη της ζωή τυφλή. Μόνο που αυτή η διαφορετικότητα, στον τόπο που ζούσε, θεωρούνταν χάρισμα σπουδαίο, αντί για απευκταίο!
Οδός Αλκυόνης, της Βούλας Γιαγκάζογλου- Παπούδα βλέπουμε τις δυσκολίες που συναντούν τα τυφλά άτομα στην καθημερινότητά τους και πόσο δύσκολο είναι να αισθανθούν την αποδοχή από τους άλλουςΟι ήρωες με κώφωση δεν έχουν ιδιαίτερη εκπροσώπηση.
Στο Φίλοι; Φως φανάρι, της Φραντζέσκας Αλεξοπούλου-Πετράκη η συχνά κακόκεφη Ισμήνη γνωρίζει ένα αγόρι το οποίο εκ του σύνεγγυς αποδεικνύεται ότι είναι κωφό. Πριν όμως το συναντήσει σε ένα μουσείο με μια τάξη κωφών και τη νοηματική τους γλώσσα, είχε προηγηθεί μια αξιομνημόνευτη μη λεκτική επικοινωνία μέσα από τα σχολικά τους λεωφορεία που φανέρωνε την αξία των νοημάτων, των νευμάτων, της φιλίας που μπορεί να γεννηθεί δίχως λόγια αλλά με λόγο.
Στο Το μυστικό τραγούδι της Μάτας της Ειρήνης Μάρρα, έχουμε επίσης ηρωίδα με κώφωση. Η Μάτα δείχνει προσαρμοσμένη στο περιβάλλον της, δέχεται την αγάπη των ανθρώπων της και μεγαλώνει φυσιολογικά, επικοινωνώντας με τη νοηματική..
Τα άταχτα πλοκάμια, της Λίλας Πατρόκλου (Καλειδοσκόπιο, 2008) στρέφουν το ενδιαφέρον στη σχέση μας με το σώμα μας και τη μάχη για την αποδοχή του διαφορετικού σε μια κοινωνία που παραπέμπει ασφαλώς στην ανθρώπινη. Είναι ο Λουκάς, το χταπόδι, και ο Πέτρος, το καλαμάρι με τα ανυπάκουα πλοκάμια τους που δημιουργούν φασαρίες και ζημιές και ο κόσμος του βυθού αναστατώνεται.
Στα Λυμένα κορδόνια, της Ιωάννας Φαββατά) ταξιδεύουμε με τα καινούρια παπούτσια της Σοφίας που θα της φέρει η νονά της. Να έχουν κορδόνια είναι η λαχτάρα της. Μόνο αυτό ζητάει. Μόνο αυτό παρακαλάει. Και αφήνει το χρόνο να κυλά, όπως οι ρόδες του καροτσιού σε κίνηση.
Στον Ασφοντυλίτη, της Εύης Γεροκώστα (εκδόσεις Καλειδοσκόπιο), ήρωας είναι ο Μάνθος που έναν βαρύ χειμώνα αρρώστησε και σαν σηκώθηκε να περπατήσει τα πόδια του να ένιωθε πέτρινα κι αλύγιστα. Δυο εβδομάδες μετά γύρισε από τους γιατρούς πάνω σε καροτσάκι αναπηρικό.
“Ένας μήνας σαν όλους τους άλλους (Ψυχογιός, 2008) της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου ο Φεβρουάριος περιθωριοποιείται όταν τα αδέρφια του παύουν να παίζουν μαζί του
Αγάπη από σύννεφο (Πατάκης, 2018). Η συγγραφέας το είχε εκμυστηρευτεί στο book secret του elniplex: «Δύο από τα πολλά κοινωνικά προβλήματα που με απασχολούν – γι’ αυτό άλλωστε αποτελούν και τα κεντρικά θέματα μερικών από τα βιβλία μου – είναι το θέμα της προσφυγιάς και το θέμα των ανθρώπων με αναπηρία. Σκηνές καθημερινές και ακούσματα για βίαιους ξεριζωμούς από τη μια, και από την άλλη η απάνθρωπη συμπεριφορά ιδιαίτερα σε πρόσωπα με κινητικά προβλήματα, στάθηκαν το ερέθισμα για να γραφτεί αυτό το γλυκόπικρο παραμύθι. Όπου δυο πλάσματα διαφορετικά – το ένα με αέρινη ευκολία στην κίνηση και το άλλο πανέμορφο μα ριζωμένο στη γη – δένονται με πραγματική αγάπη, παρά τις διαφορές τους, και καταφέρνουν τελικά να ξεπεράσουν τα εμπόδια που θέτει ο περίγυρος. Αλλάζουν τόπο αθέλητα, αλλάζουν εμφάνιση, προσαρμόζονται σε νέο τρόπο ζωής, η αγάπη τους όμως μένει αναλλοίωτη. Και καρποφορεί!».
Στους Ονειροφύλακες (Κρατικό Βραβείο 2005, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 184) της Αγγελικής Δαρλάση, όπου, στη χώρα των Ονειροφυλάκων γεννιέται ένα μικρό κοριτσάκι με μικρά και αδύναμα φτερά, η Έρση, ακριβώς τη στιγμή που σε κάποια άλλη χώρα γεννιόταν ο μικρός Αλή, ο προστατευόμενος της. Τα φτερά της ήταν τόσο μικρά κι αδύναμα. Πώς θ’ αντέξει το βάρος των ονείρων;
Στο Θα σε ξαναδώ, φιλαράκι μου, της Ελένης Δικαίου (Πατάκης, 1997, 192 σελ.), βλέπουμε μια εξαιρετική περίπτωση ιδρύματος για παιδιά με αναπηρίες, όπου ακόμα κι εκεί, κάποια παιδιά θεωρούνται “χαμένος χρόνος” υπό την έννοια της ματαιότητας οποιασδήποτε προσπάθειας.
Το Με λένε Ελπίδα, της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη (Άγκυρα, 2003) βλέπει τον συναισθηματικό κόσμο της μικρής ηρωίδας, την μοναξιά, την ερημιά, την δυστυχία που αισθάνεται. Είναι η Ελπίδα, ένα μικρό κορίτσι που ζει με τη μαμά και τη γιαγιά της σ’ ένα νησί, πιστεύει πως είναι το πιο δυστυχισμένο πλάσμα του κόσμου, αφού ζει καθηλωμένη σε μια αναπηρική πολυθρόνα
Ο Θωμάς, της Λίτσας Ψαραύτη (Άγκυρα, 2003, σελ. 40)
Ο Θωμάς είναι ένα παιδί με νοητική υστέρηση, όμως με τη βοήθεια των γονιών του και του ειδικού σχολείου που παρακολουθεί, καταφέρνει να αναπτύξει απίστευτες ικανότητες και να λάβει μέρος στους Ειδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το γιγαντοδαχτυλάκι του Λέανδρου, της Βούλας Μάστορη (Μίνωας, 2004, )
Ο Λέανδρος ήταν πολύ, μα πολύ φρόνιμος. Φρόνιμος σαν μεγάλος. Δεν έσκουζε, δεν γκρίνιαζε, δεν πείσμωνε… Ούτε έκανε αταξίες ή σκανταλιές. Ήταν “παράδειγμα φρονιμάδας”! Μέχρι που το μικρό δαχτυλάκι του έπαθε… γιγάντωση!
Αργυρώ, της Νίτσας Τζώρτζογλου (Κέδρος, 1986, σελ. 144)
Η Αργυρώ είναι μια νεαρή Ηπειρώτισσα που κάποιο ατύχημα της άφησε βαριά αναπηρία.
Το βουνό των νάνων, της Ιωάννας Σταματοπούλου
Στο “Βουνό των νάνων”, μαζί με τη Μόζα βρισκόμαστε στον κόσμο των ανθρώπων με σύνδρομο Down και εγκεφαλική παράλυση.
Ιγκόρ, το πουλί που δεν μπορούσε να τραγουδήσει, του Σατόσι Κιταμούρα (Μεταίχμιο, 2005)
Ύστερα από ένα μακρύ, σιωπηλό χειμώνα έφτασε η εποχή της μουσικής, η άνοιξη! Ο Ιγκόρ είναι κατενθουσιασμένος γιατί θα τραγουδήσει με τους φίλους του για πρώτη φορά. Όταν όμως ανοίγει το ράμφος του, τα άλλα πουλιά σκάνε στα γέλια. Είναι παράφωνος! Τι θα κάνει, θα εγκαταλείψει το όνειρό του;
Για μια σούζα, της Ιουλίας Ζαννάκη Λάλιου (Κέδρος, 2006)
Την ήρεμη ζωή εφτά παιδικών φίλων αναστατώνει η απόφαση του συλλόγου καθηγητών να αναθέσει σε τρεις από αυτούς να δίνουν τα μαθήματα σε ένα συμμαθητή τους που έχει μείνει καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα ύστερα από ατύχημα με το μηχανάκι που οδηγούσε…
Ο Λίνο Λίνο Γκογκολίνο ήλιο δεν είχε δει ποτέ του, του Ανδρέα Καρακίτσιου (Διάπλαση, 2009,)
Κι είχα μια αγωνία! Πώς να εξηγήσω στη μικρή Μαρία, στην Κρυσταλένα, στον Νίκο, στον Θανάση ότι ο μικρός Λίνο Λίνο Γκογκολίνο που δεν έβλεπε, ήταν απλά ένα πολύ γλυκό και τρυφερό αγοράκι; Πώς να τους πω ότι μια μέρα θα μπορούσε και να παίξει και να διασκεδάσει μαζί τους; Πώς να τους πω ότι θέλει να γίνει φιλαράκι με όλα τα παιδιά της τάξης. Πώς να τους εξηγήσω όλα αυτά χωρίς να τους παρακαλέσω να τον λυπηθούν;
Πηγή: https://www.elniplex.com/
Κάτω από : Στήλη "Σαν σήμερα", Φροντίζουμε..
Αφήστε μια απάντηση