Η διαταραχή διάσπασης προσοχής ή ΔΕΠ/Υ, είναι μία διαταραχή που προβληματίζει πολύ τις σύγχρονες οικογένειες. Περίπου το 2-4% των παιδιών έχουν ΔΕΠ/Υ με μεγαλύτερη συχνότητα στα αγόρια.

Τα παιδιά με διάγνωση ΔΕΠ/Υ μπορεί να είναι:

• Κινητικά υπερδραστήρια,
• Να δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν
• Και να παρουσιάζουν μία παρορμητικότητα.

Επιπλέον τα παιδιά με ΔΕΠ/Υ συχνά δυσκολεύονται:

• Να εκτελέσουν πολύπλοκες οδηγίες,
• Να οργανωθούν στο παιχνίδι και στην ημέρα τους,
• Να συνεργαστούν με άλλα παιδιά και να περιμένουν τη σειρά τους.
• Φαίνονται ανυπόμονα και συχνά θεωρούνται «κακομαθημένα», απρόσεκτα.

Σε άλλα παιδιά μπορεί να υπερέχει το υπερκινητικό στοιχείο ενώ σε άλλα το απρόσεκτο. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις τα παιδιά με ΔΕΠ/Υ, λόγω των συμπτωμάτων της διαταραχής αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην κοινωνική τους αλληλεπίδραση με συνομηλίκους, στις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις αλλά και στις σχέσεις τους με την οικογένεια. Αυτό έχει πολλαπλές επιπτώσεις στην ψυχολογική τους υγεία.

Είναι λοιπόν σημαντικό να διερευνηθεί αν ένα παιδί έχει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας και να αναζητηθεί η κατάλληλη θεραπευτική αντιμώπιση για εκείνο.

Μία καλή ηλικία για να εντοπιστεί η ύπαρξη διαταραχής είναι 5-7 ετών.

Η συνηθέστερη θεραπεία είναι η συμπεριφοριστική θεραπεία που στοχεύει στην αύξηση της διάρκειας προσοχής αλλά και τη μείωση της παρορμητικής συμπεριφοράς. Μέσα από τη γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία το παιδί μαθαίνει να προγραμματίζει την ημέρα του, να επιβραβεύει τον εαυτό του και κινητοποιείται για να συνεχίσει την προσπάθεια και να διαχειρίζεται τη συμπεριφορά του. Κατά τη θεραπεία συμμετέχουν και οι γονείς. Μέσα από τακτικές συναντήσεις συμβουλευτικής γονέων μπορούν να μάθουν τους τρόπους που μπορούν να βοηθούν το παιδί να οργανωθεί, να προγραμματίζει τις δραστηριότητές τους αλλά και τρόπους για να ενισχύουν τις θετικές συμπεριφορές του παιδιού και να διαχειρίζονται τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές.