Ο άνθρωπος τείνει να ξεχνά. Αυτό τον βοηθάει να αντιμετωπίζει το παρελθόν του. Όμως, η ιστορική λήθη δεν πρέπει να υφίσταται. Μόνο η διατήρηση της μνήμης της ιστορίας είναι αυτό που καθοδηγεί το έθνος, τονίζει τον πατριωτισμό και διδάσκει το παρελθόν, για να έρθει ένα καλύτερο μέλλον. Γι’ αυτό πρέπει να θυμόμαστε κάποια σημαντικά γεγονότα του έθνους μας.
102 χρόνια πριν. Η γενοκτονία των Αρμενίων, το 1915 και η πρώτη φάση της γενοκτονίας με την αναγκαστική εργασία στα λατομεία και τα ορυχεία κάτω από εξοντωτικές συνθήκες είχαν τελειώσει. Στις 19 Μαΐου 1919, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και ξεκίνησε τη δεύτερη φάση της γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και των Σοβιετικών. 200.000 με 350.000 Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους από την ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους, το 1908, μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922. Ενώ περίπου 1.250.000 έφυγαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και τη Σοβιετική Ένωση.
Η 19η Μαΐου αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές επετείους του ελληνισμού. Η ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου καθιερώθηκε το 1994, μετά από την ομόφωνη ψήφισή της στις 24 Φεβρουαρίου και τη δημοσίευση της απόφασης στις 11 Μαρτίου από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Έκτοτε, δίνεται μια συνεχής μάχη, για να αναγνωριστεί η γενοκτονία σε διεθνές επίπεδο.
Σήμερα, το μόνο που ζητά ο ποντιακός ελληνισμός από την Τουρκία είναι, αν πραγματικά σέβεται τις ανθρώπινες αξίες, να αναγνωρίσει τη γενοκτονία και τα εγκλήματά της. Και όλα αυτά, μονάχα για την ειλικρινή συγγνώμη που θα γαληνέψει τις ψυχές των νεκρών που δεν ξεχάσθηκαν.
