Από τις Δήμητρα Αναγνωστοπούλου, Μαρίνα Καραγκιολίδου, Στέλλα Στεφανοπούλου
Η Ρούλα Γιλαντζή αποφοίτησε το 1983 από τη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και στη συνέχεια μέσω κατατακτηρίων εξετάσεων εισήχθη στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ που επιδιώκει να ολοκληρώσει, αφού συνταξιοδοτηθεί. Το όνειρό της να γίνει εκπαιδευτικός και η μεγάλη της αγάπη για τα παιδιά και τα φιλολογικά μαθήματα την έκαναν να υπηρετήσει το λειτούργημά της με αφοσίωση για 35 συναπτά χρόνια. Εργάστηκε στο Μεταλυκειακό του Αγίου Αθανασίου, σε σχολεία των νομών Ημαθίας και Θεσσαλονίκης, στο Γυμνάσιο Αλιστράτης, στην Έδεσσα και στο Λύκειο Σοχού απ’ όπου μετατέθηκε στο Λύκειο Αγίου Αθανασίου στο οποίο υπηρετεί 28 χρόνια. Ως φιλόλογος ξεχωρίζει το μάθημα της Λογοτεχνίας, όμως αγαπά ιδιαίτερα και τα αρχαία ελληνικά.
Θυμάστε την πρώτη σας μέρα στην τάξη; Πώς νιώθατε;
Ναι, φυσικά. Ένιωσα πάρα πολύ γεμάτη, ένιωσα ευλογημένη από τον Θεό που με αξίωσε να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Ποιο ευτράπελο στη διάρκεια της σταδιοδρομίας σας ακόμα σας προκαλεί γέλιο;
Λοιπόν, είναι κάτι που μου συνέβη όταν υπηρετούσα στο Σοχό. Συνέβη την τελευταία μέρα που ήμασταν στο σχολείο, όταν τα παιδιά ήρθαν να μας αποχαιρετήσουν και επειδή εγώ συνήθιζα να τους λέω στη διάρκεια της χρονιάς: «Ε, βρε παιδιά, ησυχάστε μου βγάλατε το λάδι», μου έφεραν ένα μπουκάλι ελαιόλαδο τυλιγμένο με κορδέλες και ωραίο περιτύλιγμα, λέγοντάς μου: «Κυρία, σας επιστρέφουμε το λάδι που σας βγάλαμε φέτος.» Αυτό είναι ένα από τα πολύ ευτράπελα και θεωρώ ότι έδειχνε την ποιότητα των παιδιών και το πόσο σκέφτονταν ανταποδοτικά.
Πείτε μας ένα στοιχείο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος που θα κρατούσατε και ένα που θα αλλάζατε, αν είχατε την ευκαιρία.
Θα κρατούσα οπωσδήποτε τη διδασκαλία του αρχαίου ελληνικού λόγου και πολιτισμού. Νομίζω ότι από εκεί παίρνουμε πολλές αξίες, που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο με “Α” κεφαλαίο. Ωστόσο, πιστεύω ότι απομακρυνθήκαμε λίγο παραπάνω από την Ορθόδοξη παιδεία και παράδοση και ότι θα έπρεπε να επανέλθουμε με έναν διαφορετικό τρόπο στην προσέγγιση αυτών και στην καλύτερη γνώση της ιστορίας μας, που οι νέοι δεν γνωρίζουν καλά.
Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, ποιες θεωρείτε ότι είναι οι δυσκολίες της εργασίας σας;
Η δυσκολία είναι η προσέγγιση των μικρότερων παιδιών, γιατί το χάσμα των γενεών μεγαλώνει. Είναι διαφορετικός ο τρόπος σκέψης των νέων από αυτόν ενός ανθρώπου που πλησιάζει τα 60 και γι’ αυτό χρειάζεται να οπλιστεί κανείς με περισσότερη αγάπη και αφοσίωση, για να μπορέσει να τους κερδίσει. Δηλαδή, καταλαβαίνω χρόνο με το χρόνο ότι η απόσταση που μας χωρίζει από τους εφήβους μεγαλώνει και καθώς ο κόσμος αλλάζει γύρω μας, αυτό είναι που σε δυσκολεύει να προσεγγίσεις τις ψυχούλες τους. Αυτό, λοιπόν, εγώ το ξεπερνώ με την αγάπη, επειδή είμαι δοτικός άνθρωπος και θεωρώ ότι τα παιδιά ανταποκρίνονται 110%, όταν καταλαβαίνουν ότι τα αγαπάς.
Φανταζόσασταν ποτέ ότι το τελευταίο έτος εργασίας σας θα το διανύατε μακριά από μαθητές και συναδέλφους;
Ποτέ. Περίμενα ότι θα τελειώσω τη σταδιοδρομία μου ανάμεσα σε συναδέλφους που τους αγαπώ και μ’ αγαπάνε και ανάμεσα στους μαθητές μου, που όταν βλέπω τα ματάκια τους πραγματικά συγκινούμαι. Υπάρχουν φορές που στην τάξη από την πολλή συγκίνηση δάκρυσα, ακριβώς από τη χαρά αυτής της επικοινωνίας, που δεν περίμενα ότι θα στερηθώ για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τι νομίζετε ότι θα σας λείψει περισσότερο τον Σεπτέμβριο του 2021;
Τα παιδιά θα μου λείψουν πάρα πολύ. Θα μου λείψει αυτή η ατμόσφαιρα που υπάρχει στο σχολείο με το χτύπημα του κουδουνιού, η πρωινή συγκέντρωση και η προσευχή, τα διαλείμματα, θα μου λείψει ακόμη και η προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω ότι θα μου δίνεται η ευκαιρία να έρχομαι στο σχολείο και να προσφέρω ό,τι μπορώ.
Τι εύχεστε στους συναδέλφους και μαθητές του σχολείου μας;
Εύχομαι να παραμείνουν δυνατοί ψυχικά, να αντέχουν και να παραμένουν Έλληνες.
