Τον τελευταίο καιρό ο φόρτος ευθυνών της αστυνομίας έχει διογκωθεί αδιαμφισβήτητα. Εκτός από την ασφάλειά μας, εντάσσεται στα καθήκοντά της και η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας. Αυτό, όμως, από πότε σημαίνει ότι δίνεται το «οκ» για να υπερβληθούν τα όρια;
Ο όρος «αστυνομία» αποτελείται από τις λέξεις «νόμος» και την αρχαιοελληνική «άστυ», πράγμα που δίνει αυτόματα το νόημα της τήρησης του νόμου για την επικράτηση τάξης στην πολιτεία. Δε θα ήταν, λοιπόν, καλύτερο, να ακολουθηθεί το αρχικό «σχέδιο» για τον τρόπο λειτουργίας του σώματος; Ή μάλλον, δεν οφείλει ο καθένας να σέβεται τόσο τον εαυτό του, όσο και το επάγγελμά που ασκεί, άρα να μην καταχράται την εξουσία που του δίνεται; Γιατί, όταν ασκείς βία στο πλαίσιο της εργασίας, δείχνεις τουλάχιστον ασέβεια, ενώ αλλοιώνεται η ουσία και το νόημα του επαγγέλματος που υπηρετείς. Ως υπεύθυνος, λοιπόν, της ακεραιότητας και της ηρεμίας των πολιτών, πόσο πρέπον είναι, αντί να δίνεις το παράδειγμα, να προκαλείς εσύ το χάος;
Από την άλλη και εμείς, ως πολίτες, έχουμε το αντίστοιχο χρέος να σεβόμαστε τον άνθρωπο που προσπαθεί να κρατά τον καθένα μας σώο και αβλαβή. Έχουμε ξεχάσει όλοι ότι ο ήχος της αστυνομικής σειρήνας δεν πρέπει να μας προξενεί φόβο, αλλά αντιθέτως το αίσθημα της ασφάλειας. Για να προχωρήσει μπροστά η κοινωνία πρέπει αστυνομικοί και πολίτες να βρίσκονται στο ίδιο και όχι σε αντιμαχόμενο στρατόπεδο.
Αβίαστα, λοιπόν, μπορούμε να συνάγουμε το συμπέρασμα ότι η βία δεν αποτελεί ορθή λύση για κανένα πρόβλημα. Ας αποδείξουμε τον πολιτισμό μας, διαγράφοντας τη λέξη βία από το λεξιλόγιο και τη ζωή μας.
