Βλέπω πολλούς να ενοχλούνται, λέγοντας πόσο «basic» έχει γίνει ο Van Gogh ή ότι «Bukowski πλέον διαβάζει και ο κάθε άσχετος». Ότι «η άλλη πήγε και έβαλε Ὁ ἔρωτας, ὄνομα οὐσιαστικόν, πολύ οὐσιαστικόν, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ… στο bio του Instagram της – λες και ξέρει τη Δημουλά», ή κάποιον άλλον να κουνάει το δάχτυλό του στον πιτσιρικά που ακούει ΛΕΞ, γιατί προχθές τσίριζε τους στίχους του Ρέμου.
Είναι οι ίδιοι με εκείνους που έδωσαν υπόσχεση στον εαυτό τους ότι δε θα κατεβάσουν ποτέ το TikTok και πιθανότατα θα παραδέχονταν μόνο πάνω από το πτώμα τους πως και αυτοί έβλεπαν Twilight στο Γυμνάσιο (και ήταν και Team Edward). Για αυτούς δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία από την ανακάλυψη ότι έχουν κοινά με τους υπόλοιπους ανθρώπους, αφού κάτι τέτοιο τους καθιστά αυτομάτως λιγότερο «ψαγμένους».
Για όλους αυτούς τους «ειδικούς» και «εκλεκτούς» λοιπόν: είσαι άνθρωπος και αυτό σημαίνει ότι μπορείς να διαβάσεις ποίηση και ταυτόχρονα να περάσεις ώρες μπροστά από το λάπτοπ βλέποντας εφηβικές σειρές, να πας σε μουσεία το πρωί και στα μπουζούκια το ίδιο βράδυ, να κλάψεις με τραγούδια χωρισμού και αμέσως μετά να χτυπηθείς με ροκ και μέταλ – χωρίς να νιώθεις τύψεις, επειδή τα ίδια ακριβώς πράγματα αρέσουν και σε άλλους.
